Hien The wil met ‘zijn’ Oekraïne naar EK: ‘motivatie sterker dan ooit’

Terwijl de oorlog nog in volle hevigheid woedt in Oekraïne maken de dames van het nationale team zich op voor het kwalificatietoernooi voor het EK volgend jaar zomer in het Duitse Mönchengladbach. In de Litouwse hoofdstad Vilnius strijdt Oekraïne deze week met het gastland en Italië om één ticket. ‘Uitkomen voor Oekraïne geeft de meiden een extra impuls. De motivatie is sterker dan ooit’, zegt assistent-bondscoach Hien The.

‘Het is een beetje een gekke poule. In eerste instantie zou ook Wit-Rusland meedoen, maar dat land is uitgesloten van deelname. Daarna haakte ook Gibraltar af en bleven alleen Litouwen en Italië over.’

Oekraïne speelt donderdag tegen Italië en de dag erna tegen Litouwen. Zaterdag is de finalewedstrijd tussen de nummers een en twee van de poule. De winnaar gaat naar het EK.

‘Het zou een tegenvaller zijn als we van Litouwen verliezen. We moeten van Litouwen winnen en dan de finale tegen Italië. Normaal gesproken is de Italiaanse ploeg beter. Maar goed, als je een finale speelt, is het doel ook dat je ‘m wint. We moeten in ieder geval zorgen dat we zo goed mogelijk presteren’, zegt The over de kansen van Oekraïne. De Amersfoorter is inmiddels vijf jaar betrokken bij de nationale damesploeg en de Oekraïense topclub Sumchanka.

Beloning

Een ticket voor het Europees kampioenschap in Duitsland zou een beloning zijn voor de wilskracht en het doorzettingsvermogen van het Oekraïense damesteam. Het leven van speelsters en staf veranderde van de een op de andere dag compleet nadat Rusland op 24 februari dit jaar Oekraïne binnen was gevallen.

Foto: privéarchief Hien The

Begin maart spraken we The over de situatie. Hij deelde een aantal hartverscheurende berichten uit de groepswhatsapp van het nationale team. Zo appte fysiotherapeut annex fysieke trainer Yevhen Bondarenko dat hij een machinegeweer in handen had om zijn stad en land te verdedigen en liet Zhenya Moroz, een van de internationals en aanvoerder van Sumchanka, weten dat ze moest uitrekenen hoeveel voedsel en water ze nodig had voor de volgende dag.

‘Vorig jaar deelden we vakantiefoto’s met elkaar en nu zijn onze levens zo verschillend’, zegt The. ‘Mijn leven heeft vijf, zes weken in het teken van de oorlog gestaan, maar dat is nu meer op de achtergrond geraakt. Het is misschien overdreven om te zeggen dat ik mij hierover schuldig voel, maar voor hen is het natuurlijk anders. Het is mentaal zwaar. De oorlog sluimert door. Ze hebben heimwee en missen hun familie.’

Gesprekken

‘Ik voer gesprekken met degenen die dat willen. Ik ben een buitenstaander en ga niet zelf actief porren, maar vraag wel door. Ik vergelijk het met een tennisspeler die het hele jaar alleen op zijn hotelkamer zit. Alleen speelt bij hen ook de oorlog mee.’

De meeste speelsters wonen in Sumy, de thuisbasis van het nationale team, een plaats in Noord-Oekraïne op slechts een kilometer of veertig van de grens met Rusland. Ondanks de benarde situatie lukte het iedereen een veilig onderkomen te vinden. Hierdoor verschoof de focus ook weer langzaam naar het hockey.

Foto: privéarchief Hien The

In eigen land lag de competitie door de oorlog stil, maar voor Sumchanka, waarvan een groot deel van de speelsters ook in het nationale team speelt, stond in april in Italië de EuroHockey Club Trophy op het programma. Met een vijfde plaats handhaafde de ploeg zich op het tweede Europese clubniveau. De speelsters verbleven rondom het toernooi twee maanden in Italië en daarna nog anderhalve maand in Duitsland.

Het team kreeg op diverse manieren steun vanuit onder meer Italië, Duitsland en België. ‘Er werden geld en middelen ter beschikking gesteld en er is veel gedaan om de groep onder te brengen zodat ze met hockey bezig konden zijn. Ze hebben in die periode veel getraind en oefenwedstrijden gespeeld’, zegt The.

Toekomst

Het is voor hem nog een groot vraagteken hoe het programma van de Oekraïense dames na het EK-kwalificatietoernooi in Vilnius eruit ziet. ‘Ze zijn fantastisch geholpen, maar dat houdt ook een keer op. Het voelt ook heel vervelend om steeds je hand op te houden, zeker als je dat niet bent gewend. Voorheen konden ze altijd hun eigen broek ophouden.’

The: ‘Ze zitten dan al meer dan een half jaar in het buitenland. Hoe lang blijf je nog? Je moet door, aan je eigen toekomst bouwen, maar de oorlog is er nog steeds. Het is een moeilijke situatie.’

The zal zich blijven inzetten voor het nationale team en Sumchanka. ‘Plezier is mijn drijfveer. Ik ben ermee begonnen omdat ik het leuk vond. Ik dacht: ik doe het een jaar, maar inmiddels is het al mijn vijfde jaar. Mits ik het kan inpassen in mijn werkzaamheden plak ik er een zesde jaar aan vast. Ik vind het mooi om te doen en deel uit te maken van deze groep.’