In coronabrandhaard India leert Marijne nederigheid en geduld

‘Nederig’. Het woord komt tientallen keren voorbij in het telefoongesprek met Sjoerd Marijne (47), de bondscoach van de Indiase vrouwen. Na ruim vier jaar India, al weken de coronabrandhaard van de wereld, is Marijne als mens gelouterd. Ook de geplande maand trainingsstage naar Nederland gaat niet door. 

De vader van de Indiase international Vandana Katariya overleed afgelopen week. Door de heikele situatie in India kon ze niet naar de begrafenis. 

‘Dan breekt je hart’, zegt Marijne, die het de afgelopen weken zwaar had in het trainingscentrum van Bangalore, waar de Indiase mannen en vrouwen zich voorbereiden op de Olympische Spelen. 

De Indiase internationals zelf maken zich druk om de situatie in India. Om de zorgen om familie en vrienden te verlichten, doen de internationals regelmatig meditatie- en ademhalingsoefeningen met de Nederlandse assistent-coach Janneke Schopman. Marijne gebruikt de situatie ook om de mentale druk te verlagen voor zijn speelsters, in een land waar de verwachtingen voor de hockeyers en hockeysters torenhoog is. ‘Als je kijkt naar de situatie naar hoe wij nu leven, wat is dan de druk op de Olympische Spelen? Het kan alleen maar genieten worden voor ons, als we daar zijn. Dat geef ik de speelsters ook mee.’

Sjoerd Marijne spreekt zijn elftal toe. Foto: Koen Suyk

Acht Indiase internationals werden de afgelopen weken positief bevonden op het coronavirus, waardoor het hele team twee weken in quarantaine moest. ‘Mijn speelsters zaten in hun eentje in hun kamertje. Dat is dan net een cel, waar ze alleen hun eten krijgen bezorgd.’ 

Het was niet de enige tegenvaller de afgelopen tijd. Door de nijpende situatie in India – met 22,7 miljoen coronagevallen en nu 246.000 coronadoden – zijn de Nederlandse grenzen voor India voorlopig gesloten. Daarom is de Indiase trainingsstage in Nederland in het water gevallen. 

Oefenen tegen wereldkampioen Oranje was op papier de perfecte voorbereiding geweest voor de Indiase hockeysters, de nummer negen van de wereld. ‘De laatste keer dat India tegen Oranje speelde, was ik nog bondscoach van Nederland. Toen bekend werd dat de hele tour naar Nederland was gecanceld, hakte dat er wel even in’, vertelt Marijne over de tegenvaller. 

‘De stage naar Nederland duurde vier weken. Ik zou dan zelf nog een week langer blijven, zodat ik bij mijn gezin kon zijn. Daarna was het nog tweeëneenhalve week richting Tokio. Maar de speelsters kunnen geen visum krijgen en Nederland heeft de uitnodiging logischerwijs ingetrokken. Op zo’n manier gaat de hele voorbereiding eraan. Gelukkig hebben we in maart in Duitsland en in januari in Argentinië nog wedstrijden kunnen spelen.’ 

India 

Marijne kwalificeerde zich in 2019 voor de Olympische Spelen in Tokio. Daarmee is een deel van zijn missie geslaagd. Als India in Japan de kwartfinale kan bereiken, in een moeilijke poule met onder andere Nederland en Duitsland, is er veel mogelijk, denkt de Brabantse coach. Daarna zit zijn tijd in India erop. 

De jaren in het chaotische, arme en kleurrijke land hebben zijn persoonlijkheid geslepen. Nederig is het woord wat hij vaak gebruikt in het telefoongesprek, vanuit Bangalore. Rustig is het woord dat hij na het interview nog appt, om te verduidelijken wat India echt met hem heeft gedaan als persoon. ‘De grootste verandering is dat ik een opgewonden standje kon zijn. Door alles wat ik hier heb meegemaakt, ben ik veel rustiger geworden. De armoede en de heftige verhalen van de speelsters hebben zoveel indruk op me gemaakt en mij gevormd als mens. Het leven gaat hier met vallen en opstaan.’   

Sjoerd Marijne tijdens het WK in 2018 in Londen. Foto: Koen Suyk

Op de campus in Bangalore, die soms als een gevangenis voelt omdat er geen ontsnappen mogelijk is, heeft Marijne meer zelfreflectie gehad, dan hij ooit had kunnen bedenken. ‘Als je dag en nacht op je kamer zit, denk je veel na. Als coach merk ik dat, hoe ouder ik word, ik dingen anders had kunnen doen. Als jonge coach denk je dat je alles aan kan. Dat is arrogantie. Dat kan verkeerd overkomen. Mensen denken dat ik een groot ego heb. Maar de nederigheid is hier een stuk groter geworden.’

Vroeger kon Marijne zich ook druk maken over hoe er door de media over hem werd geschreven. In het hockeygekke India leerde hij omgaan met de journalisten, die rond grote toernooien massaal over het nationale team schrijven. ‘Indiase journalisten zijn emoschrijvers. Maar dat soort dingen horen erbij. Ik heb voor het hockey liever wel veel verslaggevers rond het veld, dan dat er niemand staat. Ik accepteer sneller dingen die ik niet in handen heb. Op politiek vlak ben ik ben gegroeid. Omgaan met pers. Alles wat rond zo’n team heen hangt.’

Al zijn ervaringen als coach zullen volgend jaar uitkomen in het boek waar Marijne nu al een paar jaar aan werkt. ‘Om mensen een inkijkje te geven van het leven als hockeycoach. En om mijn eigen verhaal te vertellen.’ Het boek verschijnt januari 2022 bij uitgeverij HarperCollins in India, met een eerste oplage van zo’n negenduizend stuks, in het Engels.  

Sjoerd Marijne. Foto: Koen Suyk

Bossche opsteker

De enige opsteker voor Marijne de afgelopen weken was het succes van zijn oude team Den Bosch, dat voor het eerst sinds 2001 de play-offs haalde, waarin het werd uitgeschakeld door Bloemendaal. Marijne was erbij als speler in 1998 en 2001, toen Den Bosch landskampioen werd. De enige twee landstitels bij de mannen, in de historie van de club.

‘Ik schrok er een beetje van dat het alweer twintig jaar geleden is. Toevallig had Lars Gilhaus een mooie video ervan gemaakt en op YouTube gezet. Daar kreeg ik echt kippenvel van. Mooi dat het Den Bosch weer gelukt is. Complimenten voor Eric Verboom. Als ik aan dat team denk, staat de taakbewustheid me bij. Wij hadden een mooie mix van jong en oud, maar hadden geen spectaculair team. Iedereen wist vooral wat ze wel en niet konden. Met Jeroen Delmee als de grote, ijzersterke leider, gecombineerd met de bevlogenheid van de jonkies als Matthijs Brouwer, Timo Bruinsma en Gijs Volders.’