Sanne Caarls: van potential bij Oranje naar olympiër met USA

Nog geen twee jaar geleden maakte ze haar debuut voor Amerika, zonder ook maar een teamgenoot te kennen. Inmiddels heeft Sanne Caarls (25) veertig caps achter haar naam en met ‘haar’ USA het onmogelijke gepresteerd: ze greep op het olympisch kwalificatietoernooi een ticket voor Parijs.

Het verhaal van Sanne Caarls is een sprookje. Misschien zelfs een script voor een film. Ze begon bij De Kikkers in Nieuw-Vennep en belandde uiteindelijk via Bloemendaal en Braxgata in Amerika. Want met een Nederlandse vader en een Amerikaanse moeder, besloot ze twee jaar geleden de stoute schoenen aan te trekken.

Dat verhaal kennen we. Ze mocht even ruiken aan het grote Oranje als potential, maar werd uiteindelijk niet goed genoeg bevonden. Maar die vleug internationaal hockey smaakte voor Caarls naar meer, waardoor ze voor het eerst haar dubbele paspoort besloot te gebruiken. Ze was er nooit zo mee bezig geweest, maar dit was het moment. Ze stuurde een mail naar de bondscoach van de Verenigde Staten. Brutaal. Maar, je weet nooit. Tot haar verbazing was ze welkom. Meteen zelfs. Ze ontmoette de groep in Amsterdam, en maakte meteen haar debuut tegen Oranje, in het Wagener Stadion, tijdens de FIH Pro League. 

Van brutale mail naar olympisch ticket

Dat was twee jaar geleden. Ver voordat ze Parijs in haar agenda zette. Hoog tijd dus om even bij te praten. ‘Holy, ik weet niet waar ik moet beginnen’, klinkt het aan de andere kant van de telefoon. Caarls zit met haar teamgenoten in India. De plek waar ze een week geleden een ticket greep voor de Olympische Spelen. Tijdens het olympische kwalificatietoernooi versloeg Amerika onder meer India en Nieuw-Zeeland, waardoor deelname aan het belangrijkste hockeytoernooi ter wereld een zekerheid is. 

Foto: Worldsportpics

Bakken emotie en intense blijdschap

‘Het is echt bizar’, stamelt Caarls. Ze begint met het opsommen van de wedstrijden. ‘We begonnen tegen India. Dat was ons geluk. Er stond bij hen, voor eigen publiek, veel meer druk op’, vertelt ze. Amerika won met 1-0, een eerste stunt. Ook van Italië (2-0) werd gewonnen. De laatste poulewedstrijd was tegen Nieuw-Zeeland. ‘Eigenlijk voelde ik toen geen druk. Er was confidence in de groep’, vertelt ze, terwijl ze uit enthousiasme steeds meer Engelse woorden gebruikt. De Kiwi’s werden ook opzij (1-0) gezet. ‘Toen moest het gebeuren’, gaat Caarls verder. Als er in de halve finale van Japan gewonnen werd, was het ticket voor Parijs binnen. ‘We begonnen zo zenuwachtig. Kwamen zelfs op achterstand, terwijl we nog geen tegentreffer gekregen hadden. Maar wat er toen loskwam…’, even laat Caarls een stilte vallen. ‘Man man… We maakten acht minuten voor tijd de gelijkmaker. En ik voelde aan alles dat die tweede goal ook zou vallen.’

Dat gebeurde, Amerika won met 2-1. ‘We zijn als gekken op onze keepster afgesprint. Er was bakken met emotie. Iedereen was zo intens blij. We hebben alles bij elkaar gegild. Amerikanen zijn luidruchtig. Nou, dat bleek’, vertelt Caarls. In de kleedkamer galmde The Climb van Miley Cyrus door de boxen, het ‘lievelingslied’ van team USA. ‘Ik kan inmiddels ook ieder woord meezingen, hoor.’

De hysterische busreis terug naar het hotel, na de strijd met Japan.

Het kleine wonder

Caarls’ telefoon stroomde vol met berichtjes. Iedereen feliciteerde haar met de bizarre prestatie. ‘Iedereen stuurde wat goed en wat knap. Maar we hebben echt stappen gemaakt’, vertelt Caarls. ‘Als je kijkt naar de wereldranglijst, is het misschien een klein wonder. En een jaar geleden had ik ook echt niet verwacht dat we dit zouden halen. De kans op een ticket voor de Spelen was klein. Heel klein zelfs. Maar ik denk dat wij er minder van schrokken, dan de buitenwereld.’

Een jaar geleden had ik echt niet verwacht dat we dit zouden halen. De kans op een ticket voor de Spelen was klein. Heel klein zelfs. Maar ik denk dat wij er minder van schrokken, dan de buitenwereld. Sanne Caarls

Amerika lag na vorig seizoen uit de Pro League, werd kansloos laatste en zou daardoor eigenlijk degraderen, tot Nieuw-Zeeland zich terugtrok. Een cadeautje, dat de nieuwe coach David Passmore maar wat graag aannam. Hij besloot het anders aan te pakken. Hij wilde meer trainen. Vaker samenkomen. Daarom zat de groep maanden intern, op de home base in Charlotte in North Carolina. Niemand meer verspreid door het land, of zelfs daarbuiten, maar allemaal samen. Maanden lang werd er gesleuteld aan een beter Amerika. 

Foto: Worldsportpics

Luxepositie met heimwee

De coach maakte één uitzondering. Voor Caarls. Zij was de enige die op en neer mocht vliegen. Een luxepositie, want verhuizen naar Amerika zag ze niet zitten. ‘Mijn plek in de selectie was daarom niet zeker. Maar ik was net verhuisd naar Antwerpen, dat was allemaal al nieuw. Weer iets totaal anders, dat werd ‘m niet. Het is bizar dat ik deze positie gekregen heb.’

Aan die uitzonderingspositie zaten wel consequenties vast. Zo vloog Caarls half november naar Amerika voor de Pan-Amerikaanse Spelen en bleef daar om zich met haar ploeg voor te bereiden op het kwalificatietoernooi. Met de groep vloog ze naar India, waar ze voorlopig nog even blijft, want behalve het OKT staat daar ook de Pro League op het programma. Drie maanden weg van huis dus.

‘Ik heb nu wel heimwee’, is ze eerlijk. ‘Ik denk in het Engels, droom zelfs in het Engels… Maar ik kan toch niet wachten om mijn familie weer te zien. Over een maand is het weer zo ver.’ Maar het verdriet is gauw weg, als ze nog eens denkt aan haar prestatie. ‘Alle ogen in Amerika waren gericht op de Spelen in Los Angeles. In 2028. Daar moet het gebeuren. Parijs komt eerder dan verwacht. Een voorproefje dus, maar wel een heel lekkere.’