Terwijl in Nederland de play-offs nog maar net zijn begonnen, staat dit weekend in Duitsland de Final Four op het programma. In Mannheim strijden bij de heren van Mannheimer HC, Rot-Weiss Köln, Berliner HC en Uhlenhorst Mülheim om de landstitel. Vier Nederlanders maken kans op het kampioenschap: Mink van der Weerden (Rot-Weiss Köln), Pasha Gademan (assistent Rot-Weiss Köln), Rein van Eijk (coach Berliner HC) en Philip Herings (Uhlenhorst Mülheim).
Als Herings terugdenkt aan de ontmoeting eerder dit seizoen met Mink van der Weerden moet hij lachen. Lachen om het verbaasde gezicht van de Oranje-international die na de wedstrijd tussen Rot-Weiss Köln en Uhlenhorst Mülheim door een voor hem nog onbekende speler in het Nederlands werd aangesproken.
‘Ik weet wel wie Mink is, maar hij kende mij natuurlijk niet’, begint Herings. ‘Wij zijn geloof ik de enige Nederlandse spelers in de Duitse competitie, dus het was wel even fijn om Nederlands te praten. We zien elkaar alleen als we tegen elkaar spelen. Met de oefenwedstrijden erbij is dat toch al gauw vier tot vijf keer per seizoen. Wat we met elkaar bespraken? Het hockey en het leven in Duitsland, de praktische zaken. Hoe steekt de competitie in elkaar? Waar kan ik Duits leren? De Duitsers zijn niet echt happig om Engels te spreken.’
Dit bericht bekijken op Instagram
Vaste waarde
De 22-jarige Herings is al twee seizoenen een vaste waarde op het middenveld bij een van de topclubs in Duitsland. De club ook die nog steeds regerend landskampioen is na winst van de titel in 2019. Die titel maakte Herings niet mee, want dat seizoen speelde hij bij Berliner HC, de club van coach en technisch directeur Rein van Eijk.
Via Van Eijk kwam Herings, die bij Union uit Nijmegen in de Overgangsklasse speelde, in Duitsland terecht. ‘Ik had een matig jaar in Nederland en mijn studie Accountancy liep niet goed. Ik ken Rein van de jeugd bij Nijmegen en vroeg hem wat er mogelijk was. Hij reageerde enthousiast en zei: waarom neem je geen tussenjaar en kom je naar Berlijn? Ik zette mijn studie op een laag pitje en ben gegaan. Rein had mij wel verteld dat ik voornamelijk in het tweede zou spelen, maar het ging zo goed dat ik steeds vaker met het eerste meedeed.’
In de winterperiode dacht Herings er toch over na om na zijn tussenjaar terug te keren naar Nederland. Hij trainde mee met Den Bosch, wilde aan de Oosterplas gaan spelen of misschien bij Oranje-Rood. Een ontmoeting met Omar Schlingemann, de huidige coach van Klein Zwitserland maar toen aan het roer bij Uhlenhorst Mülheim, stuurde de plannen van Herings in een andere richting.
Foto: privécollectie Philip Herings
Overstap naar Uhlenhorst
‘Na de uitwedstrijd van Berlijn tegen Uhlenhorst kwam Omar naar mij toe. Hij vroeg: wat zijn je plannen? Ik legde hem uit dat ik verder wilde met mijn studie en misschien bij Den Bosch of Oranje-Rood wilde gaan spelen. Vervolgens vroeg hij mij wat ik er van zou vinden om bij Uhlenhorst te komen. Ik werd verrast. Spelen bij de landskampioen van Duitsland. Ik moest wel even in mijn arm knijpen om te beseffen dat het waar was. Het zou betekenen dat ik EHL en play-offs zou spelen. Na een paar gesprekken besloot ik voor Uhlenhorst te kiezen. Ik dacht: wat heb ik te verliezen?’, zegt Herings.
Net als bij Berliner HC kreeg Herings bij Uhlenhorst Mülheim geen garanties op een basisplaats. Maar ook in Mülheim greep hij zijn kans toen hij speelminuten kreeg vanwege blessures in de selectie. ‘Sindsdien ben ik altijd blijven spelen’, zegt Herings.
Na zijn jaren in Duitsland is hij inmiddels gewend geraakt aan het fysieke spel in de Bundesliga. ‘De scheidsrechters laten veel toe. Er moet veel gebeuren willen ze fluiten. Spelers als Tobias Hauke en Martin Häner kunnen vanwege hun status net even iets meer maken bij een scheidsrechter. In de derby tegen Rot-Weiss Köln worden er in de eerste vijf minuten diverse bodychecks uitgedeeld, pas daarna wordt er gehockeyd. Ik weet nu ook hoe het moet, hahaha.’
Basisspeler
Inmiddels is Herings uitgegroeid tot basisspeler in een ploeg waarin onder meer ook de bekende Duitse internationals als Benedikt Fürk, Timm Herzbruch, Jan Schiffer en Lukas Windfeder spelen. ‘Ik zit bij een goed team en alle spelers kunnen goed hockeyen. Ik krijg de bal perfect aangespeeld en als ik dan een stuiterballetje geef, nemen zij ‘m uitstekend aan. Dat is heerlijk hockeyen. Het is gaaf om met spelers als Windfeder, Fürk en Herzbruch op het veld te staan. In het begin stond ik wel te shaken. Ik dacht: als ik het maar goed doe. Natuurlijk laten ze je het weten als je iets verkeerds doet, maar juichen ook met je mee als je goede dingen laat zien. Uiteindelijk zijn het vrienden geworden met wie ik een biertje drink.’
Begin vorige maand toog Herings met Uhlenhorst Mülheim naar het Wagener Stadion om als Duits kampioen een gooi te doen naar de EHL-titel. Het Europese avontuur eindigde in een bittere teleurstelling. De ploeg eindigde als vierde, bovendien was Herings dat toernooi ook niet fit.
Dit bericht bekijken op Instagram
Mislukte EHL-missie
‘Het was gaaf om mee te maken, maar voor ons was de EHL niet leuk’, blikt Herings terug. ‘We waren ook pas net begonnen met de competitie in Duitsland en hadden te kampen met veel blessures. Het was passen en meten. De EHL was voor ons: de winst of niets. Als je dan in de halve finales op zo’n manier verliest, is dat enorm zuur.’
In dat duel tegen Alètic Terrassa leek Uhlenhorst met een treffer vlak voor tijd shoot-outs af te dwingen, maar een doelpunt van de Spanjaarden na het laatste fluitsignaal uit een strafcorner versperde de weg naar de finale. Herings moest geblesseerd toekijken, maar speelde wel in de strijd om de derde plaats tegen Royal Léopold, die met 4-2 verloren ging.
‘Een week voor de EHL liep ik in Krefeld een blessure op’, zegt Herings. ‘Er zit iets in de hak van mijn voet verkeerd. Het heeft te maken met de binnenband van mijn enkel. Mijn Duits is goed, maar die medische termen in het Duits zijn best lastig, haha.’
Blessureleed
Het is nog onzeker of Herings dit weekend voor Uhlenhorst Mülheim in actie kan komen tijdens de Final Four, waarin de ploeg het in de halve finales opneemt tegen Mannheimer HC van onder meer de voormalige HGC’er Gonzalo Peillat.
‘Omdat corona vorig jaar roet in het eten gooide, ben je eigenlijk al twee jaar hier naartoe aan het leven. Dan is het klote dat ik geblesseerd ben. Het wordt een spannende strijd om de titel, waarbij van de vier ploegen Berliner HC de underdog is, vergelijkbaar met Den Bosch in Nederland. Maar, we mogen deze ploeg niet onderschatten, want we hebben er allemaal een keer van verloren.’
Het is nog niet duidelijk wat Herings aan het einde van het seizoen gaat doen. Hij neigt naar een terugkeer naar Nederland. Dat is mede afhankelijk hoe het met zijn studie verloopt. ‘Ik loop op dit moment ook stage bij een Nederlands bedrijf. Met het hockey in Duitsland is dat een zware combinatie. Misschien dat ik in Nederland ga spelen, het liefst bij playoff-kandidaat in de Hoofdklasse. Als ik wegga uit Duitsland, wil ik dat doen met een landstitel.’
Wat vind jij? Praat mee...
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.