Van hier tot Tokio (4): verwende hockeyverslaggevers

De verslaggevers Marco van Nugteren en Eelko Wester zijn samen met fotograaf Koen Suyk in Tokio om voor hockey.nl verslag te doen van het olympisch hockeytoernooi. Via een column berichten ze over zaken die opvallen buiten de lijnen. Vandaag deel 4: hockeyverslaggevers die in de watten worden gelegd.

Paniek in de perstent direct na afloop van de halve finale tussen Nederland en Groot-Brittannië als de batterij airco’s plots allemaal uitvallen. De temperatuur in de nylontent schiet op het heetst van de dag onder de brandende Japanse zon omhoog. Op mijn net opgedroogde shirt na een bezoek aan het Oi Hockey Stadium ontstaan de eerste zweetvlekken.

Wayne, de aimabele Australische venue press manager, roept geruststellend dat de monteur onderweg is. Al na een paar minuten rennen Japanse vrijwilligers rond om verkoelende doekjes en ijsjes uit te delen.

Voor we de tijd hebben om het echt warm te krijgen, klinkt het vertrouwende gezoem van de airco’s alweer door de perstent. Binnen de kortste keren is de temperatuur terug op een heerlijk verkoelende 26 graden. Kouder kan niet, heeft Wayne eerder uitgelegd, dan gaat het door de condens regenen in de persruimte. Wayne loopt een rondje langs de redacteuren om te controleren of alles naar wens is.

Vlekkeloos

Zo gaat het eigenlijk vanaf dag 1 in en rond het Oi Hockey Stadium. Er ontbreekt ons werkelijk aan niets. En als er ook maar iets niet helemaal vlekkeloos loopt, wordt het direct opgelost. De gekeerde persruimte is ruim opgezet en er is volop eten en drinken. Gratis. Een woord dat ons Nederlanders als muziek in de oren klinkt, maar in het olympisch handboek ontbreekt. We horen van veel collega’s dat ze bij andere sporten zelfs voor een flesje water (in deze temperaturen een eerste levensbehoefte) dik moeten betalen. In het hockeystadion wordt dat heerlijk gekoeld naar je plek op de perstribune gebracht. Liever een koude Aquarius? Geen probleem, we komen eraan. En maak je niet druk over het lege flesje, papiertjes of bananenschillen, die worden opgehaald.

Laurien Leurink in de mixed zone met verslaggever Marco van Nugteren. Foto: Koen Suyk

Op de tribune wordt dat geregeld door Heilke. Een Duitse collega van Wayne die zeker vier talen vloeiend spreekt en het beheer over de mixed zone heeft. We werden van tevoren gewaarschuwd dat een interview met een spelers of coach maximaal negentig seconden mocht duren. Dat hebben we serieus nog even geoefend.

In de praktijk hebben we alle tijd. Heilke regelt dat. Met strakke hand. Oh wee als er een teleurgestelde speler de pers probeert te ontlopen. Heilke laat hem of haar desnoods uit de kleedkamer halen. Zoals haar landgenote Nike Lorenz overkwam, toen zij na de verloren kwartfinale tegen Argentinië liever in een ijsbad ging liggen dan dat ze met mijn collega Marco praatte. Ik kan me er bij deze temperaturen iets bij voorstellen. Maar Heilke was onverbiddelijk.

Uren in de brandende zon

Hoe anders dat gaat bij andere sporten, horen we van collega’s. Die staan, bijvoorbeeld na het roeien of baanwielrennen, rustig anderhalf uur in de brandende zon te wachten op een quoteje. Wij moeten soms rennen van de tribune na het schrijven van een wedstrijdverhaal, anders staan de speelsters van Oranje al te wachten.

Over de perstribune gesproken. Ook daar is het strak voor elkaar in het Oi Hockey Stadium. Waar bij alle andere toernooien, ook die in ons eigen Wagener stadion, alleen de televisie- en soms radiocommentatoren een televisiescherm krijgen om beelden terug te zien. Daar hebben we nu allemaal een privéscherm voor onze neus. Ja, we worden hier verwend.

Een aanblik van de persruimte die tijdens de poulefase van het hockeytoernooi vaak leeg was. Foto: Koen Suyk

Ik geef het eerlijk toe: daar houden wij journalisten wel van. Het is ons eigenlijk niet snel goed genoeg. Leuk dat ‘accept en adept’. Maar als de koffie iets te koud is of we wat verder moeten lopen vanwege het ontbreken van parkeerplek voor de deur, dan staan we klaar om te klagen. Opmerkelijk genoeg heb ik in de twaalf dagen dat het olympisch toernooi nu oud is, geen journalist of fotograaf horen mopperen. Dat moet een vermelding waard zijn in het Guinness Book of Records.

De Duitse Nike Lorenz ging liever in een ijsbad ging liggen dan dat ze met mijn collega Marco praatte.

In deze oase voor journalisten was er eigenlijk maar een ding dat lange tijd ontbrak: journalisten. We zijn hier in Tokio wat dat betreft met de neus op de feiten gedrukt: in het mondiale sportgeweld stelt hockey niet zo veel voor. Duizenden en duizenden journalisten en fotografen zijn in Tokio neergestreken, maar de eerste dagen van het toernooi waren er soms slechts een handvol bij het hockey aanwezig.

Ik herinner me een persconferentie van de eerste wedstrijd van de dames van Ierland in de perstent. Het was een uur of half elf en werkelijk de hele perstent, op Marco, Koen en ik plus een dozijn vrijwilligers na, was leeg. Wayne heette braaf iedereen van de pers welkom. Zijn bijbehorende glimlach was veelzeggend. Of er nog vragen uit de zaal waren, vroeg hij na zijn introductie. We hebben er twee gesteld. Uit medelijden. Met de antwoorden hebben we niets gedaan.

Drukker

Nu het hockeytoernooi in de beslissende fase terecht is gekomen, wordt het steeds drukker in de persruimte. Ook de Nederlandse pers is sinds de knock-outfase ruim vertegenwoordigd. Zij kunnen niet zoals wij elke dag rustig in een kwartier met de taxi naar het Oi Hockey, maar crossen vaak met de bus uren kriskras door Tokio en omgeving om verslag te doen van zoveel mogelijk Nederlandse sporters.

Een volle perstribune bij de wedstrijd tussen België en India. Foto: Koen Suyk

Dat levert hilarische momenten op, zoals een redacteur die pas aan het einde van het derde kwart bij een duel van Nederland kwam aanzetten omdat hij uren onderweg was geweest na het een verslag van het roeien. Of de radioverslaggever die was gebriefd om vanaf 12.00 uur een item te maken bij de kwartfinale van de Nederlandse dames. Hij had even gemist dat dit Nederlandse tijd was… Scheelt toch zeven uur. Had hij in ieder geval alle tijd om zijn item voor te bereiden.

Vrijdag bij de finale van de dames op de slotdag van het olympisch toernooi, zal het volle bak zijn met journalisten en fotografen. Hoe die wedstrijd voor de Oranje Dames ook gaat verlopen, wij weten zeker dat Wayne en Heilke ervoor gaan zorgen dat de pers niks te klagen heeft.