Je club corona-proof maken kost wel wat energie, blijkt op Westerpark

Woensdag 29 april mocht de jeugd eindelijk weer de hockeyvelden betreden. Hockey.nl nam een kijkje bij AMHC Westerpark in Amsterdam-West, waar er veel geregeld moest worden, maar de blijdschap het won van alle maatregelen rondom het coronavirus.  

Het is woensdagmiddag half drie als de eerste kinderen en ouders binnendruppelen. De meeste ouders blijven staan bij het hek en geven hun kind een abrupte knuffel. Anderen lijken soms ongehinderd door te lopen, maar die krijgen met de corona-coördinator te maken, want ouders zijn even verboden op de hockeyclub.

‘Regelouder?’ checkt Gerard Tjeerdsma aan de lopende band, als er weer een ouder met een kind hem passeert en hockeyclub AMHC Westerpark betreedt, waar een rode pijl op de grond de bekende weg wijst richting het hockeyveld.

Gerard Tjeerdsma. Normaal clubhuismanager. Deze weken corona-coördinator. Foto: Koen Suyk

Nieuwe functie: corona-coördinator

Tjeerdsma lijkt woensdagmiddag bij de fietsenstalling van de hockeyclub net op een portier van een nachtclub. Hij checkt niet of de bezoekers de geschikte schoenen aan hebben om binnen te komen, maar of kinderen niet hoesten en of de ouders die het terrein oplopen wel officieel ‘regelouder’ zijn.

Normaal is Tjeerdsma clubhuismanager, maar in deze tijden van het coronavirus is hij fulltime corona-coördinator. Westerpark is dezelfde hockeyclub als altijd, alleen is er nu een militaire operatie gaande.

Net voor kwart voor drie geeft een vader zijn zoon nog een dikke knuffel, voordat hij hem in z’n eentje loslaat op de hockeyclub. De vader kan zelf lachen om het bizarre tafereel, waarbij zijn zoon eenzaam en met veel te grote sticktas het pad tussen het witte tape volgt. Met zijn armen leunt de vader nog wat over het hek, terwijl zijn kleine spruit langzaam uit het zicht verdwijnt. ‘Ik dacht dat dit normaal gesproken pas op z’n achttiende zou gebeuren, op Schiphol. Dat je ze helemaal los moet laten’, zegt de vader.

Woensdagmiddag valt op, hoe druk het normaal gesproken is op de hockeyclub. Dan is het een komen en gaan van ouders en kinderen, van knuffels en van aanrakingen bij de velden. Van bijpraten aan de bar. Maar de bar is gesloten.

Nu overheerst bij het clubhuis de rust en regeert de heilige anderhalve meter. De ‘regelouders’ – twee per team – controleren in gele hesjes of alles op het veld volgens de corona-protocollen verloopt.

Hockeyclub Westerpark. Voor veel hockeyjeugd betekende woensdag 29 april een bevrijding. Eindelijk mocht er voorzichtig weer gehockeyd worden, na een gedwongen stop vanwege het coronavirus. Verboden voor ouders. Foto: Koen Suyk

De strijd om de hockeyclub corona-proof te maken

Pagina’s vol regels staan op de website van Westerpark, met ontelbaar veel bulletpoints. Het is verplichte kost voor de leden van de hockeyclub, die dit ook nog moeten proberen uit te leggen aan hun kinderen.

‘Blijf thuis als je een van de volgende (ook milde) symptomen hebt: neusverkoudheid, hoesten, benauwdheid of koorts en ‘Geef je kind een wit/licht en een zwart/donker t-shirt mee (hestjes worden niet gebruikt tijdens de training’ zijn slechts twee van de tientallen regels. Het zijn haalbare doelen, het zijn er alleen nogal veel. Voorzitter Floris Harm en secretaris Danielle Faas zijn, net als de rest van het bestuur, sinds de persconferentie van premier Mark Rutte elke dag druk om hun hockeyclub ‘corona-proof’ te maken.

Hockeyclub Westerpark. Voorzitter Floris Harm en secretaris Danielle Faas. Foto: Koen Suyk

Aan alles moet worden gedacht

Het kostte bloed, zweet en tranen, maar woensdagmiddag blijkt dat het in Amsterdam-West is gelukt om de jeugd een mooie comeback te bezorgen. Alles verloopt soepel, er valt geen onvertogen woord. ‘Dit is pionieren. Dit is heel spannend. Het is zoals de Chinezen zeggen: Cross the river by feeling the stones. Eén stapje tegelijk’, vertelt Floris Harm, voorzitter van hockeyclub Westerpark, die samen met secretaris Danielle Faas deze eerste dag kijkt of de voorschriften die ze vanaf zondag op papier hadden gezet, in de praktijk ook worden uitgevoerd.

‘Echt over alles moet je opeens hebben nagedacht in deze situatie. Wat moet je precies doen als iemand een blessure heeft? Alles moest je opschrijven. Ik heb nu al geleerd dat je je leden in ieder geval moet meenemen in je eigen onzekerheid. Want niemand heeft de wijsheid in deze aparte situatie in pacht’, zegt Faas, die ook aangeeft dat er in het clubhuis een brancard ligt, mocht iemand opeens een acute blessure hebben. Want in principe moeten de trainers anderhalf meter van de kinderen blijven.

Voorzitter Harm vult aan: ‘Het zijn ook vooral emotionele hobbels die we nu moesten nemen. Onze trainers kwamen met heel veel vragen. Wat moeten ze doen als iemand gaat huilen op de training?’

Moeder Irene met dochter Livia (8). Foto: Koen Suyk

De sfeer is goed, maar de F’jes en E’tjes moeten ook wennen

Wie woensdag de roze bril opzet in Amsterdam-West, ziet alleen maar kinderen met een grote glimlach met elkaar trainen. Zonder een centje pijn, want de jeugd tot en met twaalf hoeft geen rekening te houden met afstand houden. Dankbaarheid hangt in de lucht, want voor het ‘nieuwe normaal’ gaat het best goed. Toch doen al die corona-maatregelen ook een beetje pijn. De dug-out is verboden terrein, afgezet met rood-wit lint. Het ‘Verboden voor ouders’ A4-tje, is provisorisch tegen het hek geplakt. De onvermijdelijke zeeppompjes en tissues staan binnen handbereik. Op het veld gaat het goed. Daarbuiten heerst, net zoals in het dagelijkse leven, het corona-regime.

‘Wat we nu met elkaar moeten doen vanwege corona is heel onnatuurlijk. Het is allemaal zo geforceerd en vreemd’, bekent regelouder Irene, de moeder van de achtjarig Livia, die ’s ochtends nog niet eens zin had om te hockeyen. Pas op de fiets, kreeg ze er steeds meer zin in. Nu ze op het veld staat, lacht ze weer. ‘Als ik haar nu bezig zie, vindt ze het toch allemaal weer leuk’, vertelt Irene. ‘Maar Livia heeft zes weken lang een heel ander heel leven gehad. Zij vond het heerlijk, elke dag bij mama. Jonge kinderen zaten zes weken in hun cocon met het gezin. Nu is het voor iedereen weer wennen, dat er wat vrijheden komen en dat ze weer een beetje hun eigen leven krijgen.’

De ‘regelouders’ kijken of alles goed verloopt, corona-wise. Foto: Koen Suyk

Zo min mogelijk pionnen gebruiken, dat is belangrijk

Wat voor de een wennen is, blijkt voor de ander een bevrijding. Op het zandveld staat de 18-jarige trainster Minka (coverfoto boven) te stralen. Net als haar F’jes, die lopen te pielen en pushen op goal alsof ze weken niets anders hebben gedaan.

Minka kent de protocollen en heeft daarom met de andere trainers oefeningen uitgezet, waar zo min mogelijk pionnen gebruikt worden. Want de kinderen mogen de materialen niet aanraken. ‘Normaal is alles binnen een minuut opgeruimd. Nu moet je als trainer alles zelf doen. Jij moet als trainer ook afstand houden, terwijl de kinderen bij elkaar in de buurt mogen blijven.’

Minka woont bij haar ouders, doet zelf een tussenjaar, en was normaal gesproken net terug uit Vietnam. Een mooie reis die niet doorging vanwege corona. Dus is de speelster van Xenios Dames 2 superblij met deze woensdagmiddag op Westerpark. ‘Ik vind het echt heel leuk om hier weer te staan om training te geven. Het was zo saai, ik had helemaal niets te doen. Ik kan echt niet stilzitten. Ik vraag me alleen af hoe we het straks met de senioren gaan doen. Hockey is toch een contactsport. Maar mijn groepje kinderen was al snel grapjes aan het maken. Voor die kids was het vandaag als vanouds.’

‘Verboden voor ouders’. Foto: Koen Suyk