‘Hockey is voor Indiase speelsters een manier om te overleven’

Erik Wonink stapte vijf jaar geleden in het vliegtuig naar India voor een avontuur. De bondscoach van de onder 21-ploeg verloor zijn hart aan het land en bleef daar. Niet alleen voor het hockey. Ook voor de liefde.

Het is een aandoenlijk gezicht. Twintig minuten na de knappe 2-1 zege van India op Duitsland tijdens het WK onder 21 jaar in Potchefstroom staat Wonink op het veld met zijn speelsters in een kringetje om een telefoon. Aan de andere kant van de lijn zit Janneke Schopman, de bondscoach van de A-selectie van de nationale ploeg. Zij feliciteert haar ‘rising stars’ met de bijzondere overwinning. Het kringetje juicht, lacht en geniet. Allemaal Indiase speelsters en daartussen een kalende westerse man, die een paar koppen groter is.

Dat is dus Wonink, voormalig coach van onder meer Nijmegen en Den Bosch. In zijn oranje polo loopt hij het veld af. De inhaker op zijn shirt is snel gemaakt. ‘Sorry als-ie een beetje stinkt’, lacht Wonink. ‘Ik had ‘m gisteren ook aan. We krijgen voorafgaand aan een toernooi altijd shirts in verschillende kleuren. Ik coach het liefst in Oranje. Natuurlijk zit daar een gedachte achter. Je moet je land wel een beetje trouw blijven, toch?’

Wonink met zijn speelsters na de zege op Duitsland. Foto: Frank Uijlenbroek

Sprookje

Het Indiase sprookje van Wonink begint in februari 2017. Sjoerd Marijne wordt dan aangesteld als bondscoach van de Indiase vrouwen. Hij vraagt Wonink – bekenden van Den Bosch – mee, als analytisch expert. ‘Eind dat jaar ging belandde ik bij de juniorenteams. In ben met deze generatie meegegroeid. Op twee speelsters na, ken ik al deze meiden vijf jaar.’

‘Vooraf had ik nooit verwacht dat ik zo lang zou blijven’, zegt Wonink, die eerder in Duitsland, België en Kroatië werkte. ‘Maar ik heb het gewoon naar mijn zin. Het blijft een uitdaging om te werken in een andere cultuur, waarin sommige speelsters geen Engels praten. Een land waarin de organisatie nét wat anders verloopt. Maar ik vind het enorm eervol om deze meiden te helpen. In het hockey en in het leven.’

Hij kijkt even naar zijn speelsters die langs lopen. ‘Het meerendeel van deze groep heeft een compleet andere achtergrond dan jij en ik. Hockey heeft voor hen een andere betekenis. Dit is hun manier om te overleven. Hierdoor kunnen ze stappen maken in de maatschappij. Kan je goed hockeyen, dan krijg je een baan bij een overheidsinstantie.’

India viert feest. Foto: Frank Uijlenbroek

Het huis zonder dak

Selecteren betekent dus veel meer dan uitgekozen te worden voor een team. ‘Je geeft mensen een levenskans. Die wetenschap is voor mij als coach soms hard en moeilijk. Eén ding staat voorop: je moet jezelf recht in de spiegel aan kunnen kijken. Zolang ik dat kan doen is het voor mij oké.’

Het werken en wonen in India geeft hem een andere kijk op het leven. ‘Een paar jaar geleden bezocht ik met een speelster een tempel. Zij was daar in de buurt opgegroeid en liet daarom haar huis zien. Voor onze begrippen was het geen huis, maar waren er alleen twee muurtjes zonder een echt dak. Zoiets zet je wel even met beide benen op de grond. Dan zijn we als Nederlanders altijd aan het praten over wat er allemaal beter moet. Maar als je dan zoiets ziet…oh mijn god, wat hebben we het goed in Nederland. We hebben het veel beter dan we zelf doorhebben.’

Tijdens zijn jaren bij de Indiase juniorenteams kwam Wonink ook nog eens de liefde van zijn leven tegen. Neha, zo heet ze. Een vrouw uit het noorden van India, ook een hockeycoach. ‘We werden verliefd. En wilden trouwen. Dat is wat, als buitenlander, die niet het Hindoestaanse geloof heeft. Zal wel om het geld gaan, dacht men. Ik ben in oktober 2019 met knikkende knieën naar mijn toekomstige schoonfamilie gegaan om toestemming te vragen. Ik moest wachten, wachten en nog eens wachten. Ook door corona duurde het allemaal veel langer. Pas vorig jaar kreeg ik te horen dat het goed was. We mochten trouwen.’

Wonink hoopt dat zijn nabije toekomst in India ligt. Foto: Frank Uijlenbroek

India heeft mij veel gebracht. Meer dan ik had durven dromen. Erik Wonink

Het bewijs daarvan is zijn profielfoto op WhatsApp. Wonink in een rijk versierd rood-witte outfit met een tulband op zijn hoofd, hand in hand met zijn echtgenote. ‘We trouwden in december in een tempel. Maar we zijn nu nog bezig om het papierwerk in orde te krijgen. Een frustrerend proces, waarin we steeds documenten opnieuw moeten inleveren. Het schiet niet op. Ook dat hoort erbij.’

Hij zegt het met een zucht. Het past bij grillen van het kleurrijke land, waar het verkeer nooit stopt, de tijd soms stil lijkt te staan en bureaucratie eerder regel is dan uitzondering. ‘Roelant Oltmans, die ook lang in India werkte, zei ooit tegen mij: je houdt van het land, of je haat het. Ik vind het, hoewel er natuurlijk veel anders kan, fantastisch. Ik hou van India.’

Zijn nabije toekomst ligt in India. Dat wil, hoopt en verwacht Wonink. ‘Het mag duidelijk zijn dat het avontuur mij hier bevalt. India heeft mij veel gebracht. Meer dan ik had durven dromen. Dus ik blijf hier graag nog een paar jaar. Maar ik weet ook dat ik ooit weer terugkom naar Nederland. Wanneer dat is? Geen idee. Je weet nooit hoe morgen eruitziet. Ook dat heb ik de laatste jaren wel geleerd.’