Het is de Jong Oranje Dames zondag niet gelukt om de wereldtitel te prolongeren. In de bloedstollende finale van het WK U21 tussen de Jong Oranje Dames en Argentinië kon het beide kanten op vallen, maar trok Argentinië uiteindelijk aan het langste eind. De Jong Oranje Dames vochten voor wat ze waard waren en speelden ijzersterk, maar het bleek niet genoeg: ze verloren met 2-4. De effectiviteit, met name uit de strafcorner, bleek beslissend. Argentinië scoorde er twee uit twee, Oranje één uit vijf.
De zon scheen nauwelijks vandaag, wat de speelomstandigheden voor Oranje wat aantrekkelijker maakte. Met de Chileense uitlopers van het Andes-gebergte op de achtergrond betraden de Jong Oranje Dames voor de laatste keer dit WK het veld. Nu moest het gebeuren, in de finale tegen Argentinië. Nog voor het eerste fluitsignaal stond het Argentijnse publiek, dat 90 procent van de tribunes besloeg, al dansend en zingend op de banken.
Oranje liet zich er in de openingsfase niet door afleiden en begon fel aan het duel om de gouden plak. Toch had Argentinië via Priscilla Jardel de eerste echte kans van de wedstrijd, maar zij kreeg de bal niet tussen de palen. De wedstrijd golfde in de eerste fase op en neer. De Argentijnse dames lieten zich door het nodige duw-en-trekwerk, ook wanneer de bal niet in de buurt was, niet van hun sportiefste kant zien. Ook Oranje deelde hier en daar flink uit. Nederland versierde na twaalf minuten spelen de eerste strafcorner. Die werd er echter uitgelopen. Een strafcorner die daarop volgde, kwam niet uit de verf. Argentinië counterde, maar keepster Anne Veenendaal bood redding op een backhandschot.
Na een minuut of twintig kwam Oranje op voorsprong. Yentl Leemans veroverde de bal net buiten de cirkel, waarna Fabienne Roosen over de rechterkant de achterlijn haalde en teruglegde op Imme van der Hoek, die van dichtbij eerst op de Argentijnse keepster stuitte. In tweede instantie sloeg ze de bal alsnog in de verre hoek: 1-0.
Twee rake strafcorners Argentinië
Na een aantal groene kaarten aan beide kanten kreeg Kyra Fortuin geel voor een flinke beuk. Het leidde een fase in waarin Argentinië het initiatief in de wedstrijd overnam. Enkele veldkansen werden gekeerd door Veenendaal, maar via twee rake strafcorners kwam Argentinië alsnog op voorsprong. Eerst flatste Bianca Donati de bal rechtstreeks over de grond in de verre hoek: 1-1. Kort daarop reageerde Barbara Borgia het snelst op de rebound van de strafcorner en scoorde 1-2 . Dat was meteen de ruststand.
Na rust vloog Oranje uit de startblokken. Het Nederlands elftal knokte voor elke bal en de Oranje Dames gooiden zich voor elke bal als dat nodig was. Nederland was meer in de aanval, maar de eerste de beste kans van Argentinië leidde tot de 1-3. Maria Ortiz kreeg de bal in de cirkel aangespeeld en kreeg het liggend in een scrimmage voor elkaar om de bal in het doel te wurmen. De Oranje Dames werkten het hele duel keihard, maar sloegen niet vaak genoeg toe. Het was vooral opvallend hoe slecht hun rendement was uit de strafcorner, waarvan ze er enkele verprutsten.
Aansluitingstreffer Pien Sanders
Twintig minuten voor tijd was het voor Nederland echter wél raak uit een strafcorner. Pien Sanders bracht Nederland terug in de wedstrijd. Maxime Kerstholt sloeg de bal uit een strafcorner tegen de Argentijnse lijnstopper aan, waarna Sanders er in de rebound het snelst bij was: 2-3.
Het gaf Oranje de kracht om er zo mogelijk nóg meer power in te gooien. ‘Meer vechthockey’, coachte Rick Mathijssen. ‘Alles of niks!’ Oranje vocht voor wat het waard was in de laatste minuten. De kansen stapelden zich op. Argeninië bleef de ballen uit paniek van achteruit weg scoopen. Oranje wisselde Anne Veenendaal voor een vliegende keepster Lisa Visser. Het mocht niet meer baten. Een snoekduik van Visser op zowel de bal als de Argentijnse Julieta Jankunas leverde 30 seconden voor tijd nog een strafbal op voor Argentinië. Agustina Gorzelany pushte raak (2-4), stelde daarmee de wereldtitel veilig en dompelde de Oranje Dames in rouw.
Nederland – Argentinië 2-4 (1-2)
’19 Imme van der Hoek 1-0
’27 Bianca Donati 1-1 (sc)
’35 Barbara Borgia 1-2 (sc)
’43 Maria Ortiz 1-3
’50 Pien Sanders 2-3 (sc)
’70 Agustina Gorzelany 2-4 (sb)
foto Robert Sanders – FotostudioRSP
4 Reacties
robvisser
Op zich prima gepresteerd natuurlijk, met zo'n tweede plaats, maar het is, zoals ook wel met het grote Oranje, weer 'net niet' tegen de Argentijnen. Nederland is niet opgewassen tegen de vechtlust, felheid, intensiteit en mentaliteit van de Argentijnse dames en laat zich regelmatig de kaas van het brood eten in dit soort confrontaties. Al is Argentinië ook een heel goede ploeg natuurlijk, maar het is vaak de wilskracht die de doorslag geeft. Ook heb ik de indruk dat er bij Nederland sprake was van een minder goed ingespeeld team en dat andere landen gewoon meer tijd en aandacht besteden aan de voorbereiding van zo'n toernooi. Ook dat is jammer en kan best anders. Strafcorners die onder de maat zijn helpt ook niet, de Argentijnen zijn daarin vele malen effectiever. Kortom, best verdienstelijk maar we zullen altijd achterlopen op de Argentijnen als het gaat om de absolute wil om te winnen.
jacques
Niet verbaasd. Helaas. Ik denk dat Caldas de juiste conclusie trekt mbt vaderlandse hockeyers!
cmb-koning
Dit team heeft zich juist heel goed voorbereid.Tegen Argentinië was het een dubbeltje op zijn kant.De vechtlust van Argentinie.aangemoedigd door fanatieke aanhang gaf echter de doorslag .De strafcorner liepen idd wat minder.Hulde aan dit team en begeleiding
robvisser
'We zijn echt een team geworden. Iedereen wil voor elkaar vechten. Voor het WK hadden we weinig oefenwedstrijden gespeeld en niet met een WK-spanning. Dus wat dat betreft weet je niet wat je moet verwachten.', aldus Kreekelaar. Het zal ook zo zijn dat de vaderlandse competitie roet in het eten gooit, maar landen als Australië en Argentinië zijn al ruim een jaar bezig met dit soort toernooien. Dat gold ook voor 'het grote Oranje' bij de Olympische Spelen. Het moet allemaal in een kortere tijd en dat gaat denk ik ten koste van de teambuilding en automatismen.