Moes terug op heilige grond: ‘Mijn mooiste hockeyherinnering’

Iets meer dan twee jaar geleden speelde ze een hoofdrol in de finale van het WK onder 21 jaar. Mede door haar rake shoot-out nam Jong Oranje de medaille met de mooiste kleur mee uit Santiago. Nu is Guusje Moes terug op de plek die zij in haar hart heeft zitten. De plek waar ze opnieuw een gouden herinnering wil maken.

Zaterdag, aan het eind van de middag. Het is een gezellige chaos op het Centro de Entrenamientos y Competencias Claudia Schüler zoals het hockeydeel op het nationale sportpark van Santiago sinds 2023 heet. Tijdens de opening van het vorige WK onder 21 Jaar werd het complex werd vernoemd naar de veel te jong overleden Chileense keepster.

Zo vlak voor de toernooistart van het jeugd-WK van 2025, lopen teams af en aan. Het is spitsuur in Chili en niet alleen in de bomvolle straten richting het stadion, waar Google Maps alleen maar dieprode strepen aangeeft. Het toernooi is nog niet begonnen. Maar iedereen staat al op het veld. Er staat een oefenprogramma op een whiteboard tussen de twee velden, waarop bijna geen enkele ploeg ontbreekt.

Jong Oranje draait zich warm voor het WK. Foto: Worldsportpics/Rodrigo Jaramillo

Argentijnse knuffels, Schotse bewondering

Er worden nog elektriciteitskabels getrokken en de perstent – een tentdoek met daaronder een paar houten banken, achter de tribune – wordt in de hitte opgezet. Het is laat op de dag nog bijna dertig graden. Aan het hek krijgt bondscoach Kai de Jager een dikke knuffel van de Argentijnse assistent Lucas Vila. De twee werkten zo’n vijftien jaar geleden samen bij HC Tilburg en begroeten elkaar als oude vrienden.

Iets verderop loopt Guusje Moes lachend van het veld. Dat veld is overigens veld 2. Op het eerste veld staat een handjevol mensen te kijken bij de kraker Verenigde Staten – Japan. Bij de laatste oefenwedstrijd van Oranje, tegen Uruguay (5-1), is het een stuk drukker. Met name de Schotse speelsters vergapen zich in de fikkende zon aan het spel van Nederland. Als Maud van den Heuvel haar turn weer eens uit de hoge hoed tovert, probeert iemand van de Schotse staf die klasse te verklaren aan zijn speelsters. ‘Zij speelt samen met Xan de Waard. En ze traint drie keer per week.’ Dat de spits van SCHC veel vaker op het veld staat, blijft een geheim voor de Schotten.

Terug naar Moes, die in de oefenwedstrijd nog een goaltje binnenfrommelde. De glimlach is niet van het gezicht van de 21-jarige Kampong-aanvaller af te krijgen. Ze geniet ervan om terug te zijn op de hockeyvelden van Santiago. Een plek die voor haar een bijzondere betekenis heeft. Want hier, aan de zuidkant van de Chileense metropool, schoot ze twee jaar geleden in de finale tegen Argentinië een shoot-out binnen.

Lieve Wijckmans en Noa Muller tonen hun voetbalskills. Foto: Worldsportpics/Rodrigo Jaramillo

‘Daar gebeurde het. Bij die verste goal’, wijst Moes, terwijl ze naar de rand van het hoofdveld loopt. De beelden van toen komen weer terug. Haar rake shoot-out. De winnende van Jip Dicke, inmiddels doorgestroomd naar het grote Oranje. De gouden plakken op het podium dat pijlsnel op het veld werd gebouwd. ‘Ik dacht er meteen aan toen we hier dinsdag voor het eerst waren. Ik liep op het veld en zag het weer voor me. Een supermooie herinnering natuurlijk. Het is het mooiste wat ik heb meegemaakt als speelster.’

De zenuwen die weer helemaal terugkwamen

Ze mocht in die eindstrijd als tweede aan de bak bij de shoot-outs. Vlak voor Eline Jansen, die andere shoot-out-nemer die er nu ook weer bij is. De beelden heeft Moes talloze keren teruggezien. Ze weet daardoor nog precies wat ze deed. ‘Maar het moment zelf beleefde ik als een waas. Ik zat vol in mijn adrenaline. De zenuwen die ik toen had, kwamen ook terug toen ik hier weer was. Ik vind het heel gaaf om hier terug te zijn.’

Moes kijkt eens goed om zich heen. Naar de helblauwe velden met daarachter het imponerende Andesgebergte. ‘Niet normaal, hoe mooi’, zegt de aanvaller, die het uitzicht goed in haar opneemt. ‘Als je op het veld staat, vergeet je dat weleens. Het is hier bijna hetzelfde als twee jaar geleden. De tribune aan de kant van de parkeerplaats is volgens mij hier hoger opgebouwd. Maar verder is het precies zoals het was. Het voelt fijn en vertrouwd.’

Topoverleg tussen Moes en Mea de Vries. Foto: Worldsportpics/Rodrigo Jaramillo

Natuurlijk ging het bij Jong Oranje in hun eerste Chili-week vaak over het vorige WK. Het toernooi werd toen op precies hetzelfde moment in het jaar gehouden. Na een stroeve start (een onverwachte 2-2 tegen Australië) denderde Nederland door naar de finale, waar dus na shoot-outs werd gewonnen van Argentinië, waarin het na zestig minuten ook 2-2 stond. Liefst acht meiden van die selectie zijn er nu ook bij. ‘Het is bijzonder dat we met een grote groep die herinnering delen. Dat merkte je de afgelopen dagen ook wel.’

Als reisleiders door Santiago

Lachend: ‘Een paar dagen terug liepen we hier door de stad. Nou, we wisten precies welke highlights de rest moest zien. Waar we moesten instappen voor de kabelbaan. En wat een chille plek was om koffie te drinken.’ Iets serieuzer: ‘Maar we blijven ook weer niet te lang hangen in de oude verhalen, hoor. Het was goed dat we hier al even zijn, want de lange vlucht (van veertien uur), hakte er best in. We hadden een paar dagen nodig om daarvan bij te komen.’

Dat is inmiddels dus wel gelukt. Maandagavond – lokale tijd 20.45 uur – komt de titelverdediger voor het eerst in actie. Ze zijn de afsluiter van de openingsdag, tegen gastland Chili. ‘We zijn eraan toe om te beginnen’, zegt Moes. ‘Natuurlijk komen we hier om te winnen. Dat zorgt niet voor druk. Maar dat is wel het doel. En ondertussen maken we veel plezier. Staan we als vriendinnen op het veld. Gaan we nieuwe herinneringen maken, die hopelijk net zo mooi worden als twee jaar geleden.’

Van het veld met teamgenoot (ook bij Kampong) Noor van den Nieuwenhof. Foto: Worldsportpics/Rodrigo Jaramillo