Rollercoaster van Babs Reijnen: van bijrol naar gouden plak

Ze was de meest verrassende speelster in de WK-finale bij Jong Oranje tegen Argentinië (2-1). Tot en met de halve finale leek het er niet op dat Babs Reijnen in actie ging komen in de eindstrijd. Door het uitvallen van Katerina Langedijk stond de Bossche middenvelder opeens in de line-up in de finale. En werd ze zaterdag met Nederland wereldkampioen.

Middenin het Nederlandse feestgedruis staat zaterdag Reijnen. Ze loopt net weg bij een groepsfoto, die in allerlei soorten en maten gemaakt worden in Santiago. Dat is een plek geworden waar ze nu met een heel voldaan gevoel op terugkijkt. Ze heeft immers niet alleen als reserve, maar ook als speelster op het veld haar bijdrage geleverd. 

Om haar heen gebeurt er van alles. Mea de Vries maakt, met een gigantische Nederlandse vlag om, foto’s van de staf. Veere ter Horst neemt juichend wat selfies met fans. Fleur Wolfert – nog altijd met een grote pleister en een knalblauw oog – valt haar ouders in de armen bij de boarding.

En Reijnen denkt aan de turbulente periode waarin ze belandde. Eentje die eigenlijk begon in november, toen de WK-selectie bekend werd gemaakt. Tot haar teleurstelling was ze reserve, terwijl Reijnen op het vorige toernooi – het EK van 2024 – wel in de hoofdselectie zat. Dat kwam dus keihard aan.

Een dikke knuffel van Reijnen met Veere ter Horst. Foto: Worldsportpics/Rodrigo Jaramillo

Wat er na donderdag allemaal gebeurde

Aanvankelijk zouden de reserves niet meereizen naar Chili, maar later werd die beslissing veranderd. Reijnen en collega-reserve Katerina Langedijk stapten ook in het vliegtuig en steunden hun team meer dan enthousiast vanaf de tribune. Voor de kwartfinale verving Langedijk de geblesseerde Lieve Wijckmans.

In die formatie bereikte Nederland dus ook de finale. Maar donderdagochtend werd Langedijk opeens ziek. Een dag later werd besloten dat zij niet fit genoeg was om de finale te spelen. Toen kwam Reijnen uiteraard direct in beeld. ‘Toen Kat er de eerste ochtend niet was bij de training, had ik daar geen extra gedachten bij. Kan gebeuren, misschien gaat het later wel beter. Ik had mijn familie ook nog niets laten weten.’

Een dag later kwam dat belletje richting Den Bosch wel. ‘Toen kreeg ik te horen dat ik er toch voor Kat inkwam. Zij bleek echt goed ziek te zijn. Heel zielig voor haar natuurlijk. Het is moeilijk om dan iemands plek in te nemen. Maar een WK-finale spelen is ook een heel vette ervaring.’

Reijnen (tweede van rechts) viert de openingsgoal mee. Foto Worldsportpics/Rodrigo Jaramillo

Iets verderop staat bondscoach Kai de Jager. Die spreekt alleen maar bewondering uit over de manier waarop Renijen zich heeft gemanifesteerd. ‘Het is waanzinnig hoe Babs uit het niets zo kan presteren. Dat vind ik echt grote, grote klasse. We hebben dit met twintig meiden voor elkaar gekregen. Twintig toppers.’  

Reijnen noemt de afgelopen periode zelf een rollercoaster. ‘Ik zag deze rol in de finale totaal niet aankomen, natuurlijk. Het is voor mij een periode van ups en downs geweest. Het toernooi was eerst vooral een teleurstelling, Maar het einde is prachtig. Daardoor ga ik weg met een positief gevoel. De vetste wedstrijd heb ik mee kunnen maken. En ergens is het ook wel mooi dat iedereen heeft kunnen spelen, ook allebei de reserves.’

De herinnering aan veld 2

Ze genoot met volle teugen van de belangrijke 1-0, eigenlijk het sportieve hoogtepunt van de finale. En kijkt tevreden toe hoe haar team feestviert. Elkaar eronder spuit met champagneflessen. Achter het hoofdveld, waarop massaal wordt geswingd, ligt het verlaten veld 2. Ook daar heeft zij een speciale herinnering liggen. Want op die mat liep ze na elke wedstrijd van Jong Oranje haar shuttles om maar fit te blijven.

Zelfs die moeilijke meters zijn nu een glimlach waard. ‘Het is niet voor niets geweest, hè. Ik heb er altijd positief ingestaan.’