Tellier kijkt ogen uit in WK-finale: ‘Nog nooit voor zoveel man gespeeld’

Ze konden er geen genoeg van krijgen. Van die tribunes die nog steeds behoorlijk vol zaten. Van het feesten met hun fans. Doelpuntenmaker Ivy Tellier keek haar ogen uit na de WK-finale, die Jong Oranje zaterdag won van Argentinië (2-1). ‘En dat juichen, dat was voor mijn bestie.’

De ceremonie van het WK duurde bijna even lang als de finale. Het was een estafette van speeches en prijzen. Een sloot aan individuele awards, waar Nederland nog flink wat aandacht kreeg. Noor van den Nieuwenhof en Iris de Kemp gekregen, samen met de Chinese Lihan Wang de topscorersprijs, voor hun acht goals. Van den Nieuwenhof werd ook gekozen tot beste speelster.

Juichend werden door Jong Oranje de bekers en cheques in ontvangst genomen. Het kon allemaal niet op. Maar het mooiste moment van die lange nazit, was toen de massieve WK-bokaal in Nederlandse handen kwam. ‘Hij was echt heel zwaar. Ik heb ‘m al even vast kunnen pakken zonet’, vertelt Tellier op het veld. ‘Ik vind het een heel erg mooie beker.’

Tellier (links) is na de wedstrijd door het dolle heen. Foto: Worldsportpics/Rodrigo Jaramillo

‘Wij zijn kampioen’

Die beker is op dat moment nog geen vijf minuten in hun handen. De Jong Oranje Dames zijn uitzinnig. Na het laatste fluitsignaal gingen ze los. Vlogen de sticks in het rond. Hingen ze bij elkaar in de armen. En werd er soms een klein traantje weggepinkt. Vlak daarna staan ze weer schreeuwend bij de tribunes. Er wordt zeker wel keer vijftig keer gebruld: ‘Wij zijn kampioen! Wij zijn kampioen!’

Tellier vindt het allemaal prachtig. ‘Dit is niet normaal. Het is bizar. Ik denk dat ik nog nooit voor zoveel mensen heb gespeeld. Wat ben ik blij!’ Ze zegt het niet. Ze stamelt. Kijkt verwonderd om zich heen, naar wat er allemaal gebeurt. En is gebeurd. Hoe blauw het zag van de Argentijnen. Hoe sfeervol het was met het intens meelevende publiek.

‘We maakten het nog even spannend, maar ik ben zo trots. Fantastisch. Ik ben vanaf het moment dat ik het veld op ben gelopen alleen maar aan het genieten. Hier hebben we anderhalf jaar naartoe gewerkt. Heel veel mensen verwachten dat Nederland het wel weer doet. Maar het moet nog wel gebeuren. We hebben het geflikt en dat is heel erg cool.’

Tellier (midden) loopt blij terug naar de middenlijn na haar openingsgoal. Foto: Worldsportpics/Rodrigo Jaramillo

De bewaarde cornervariant

Dat Jong Oranje dat flikte, daar had Tellier zelf een flink aandeel in. De middenvelder maakte na 25 minuten de openingsgoal in de finale, uit een cornervariant die helemaal werd bewaard voor het allermooiste moment. We halen ‘m nogmaals terug: aangever Maud van den Heuvel kreeg de bal terug van sleper Noor van den Nieuwenhof. Tellier liep door en tikte ‘m makkelijk binnen.

Alles en iedereen bij Jong Oranje ontplofte na die corner, hun vierde van de wedstrijd. ‘Ik zag al dat ik heel veel ruimte had op die plek. En Maud zei vervolgens: zo gaan we ‘m doen. Het was haar call. Ik stond zelfs te wachten op de bal, zoveel tijd had ik. En ik was zo blij. Ik scoor bijna nooit. Nu doe ik dat opeens in een finale. Mijn eerste goal in Jong Oranje.’

Bij dat doelpunt ving de camera haar celebration. Tellier maakte een gebaar toen ze terugliep. ‘Ik maakte een klauwtje voor Kat’, vertelt ze. Dat behoeft enige uitleg. ‘Kat’ is Katerina Langedijk, die vlak voor de finale uitviel omdat ze ziek was. ‘Zij is mijn beste vriendinnetje. Dus deed ik een katje na. Hadden we afgesproken. Dus alleen maar mooi dat het ook nog zo uitkwam.’

Tellier viert feest met Trijntje Beljaars en Noor van den Nieuwenhof. Foto: Worldsportpics/Rodrigo Jaramillo

De storm die Jong Oranje overleefde

Haar eerste treffer in Jong Oranje was ook meteen haar laatste. Want Tellier (21 jaar) hoort bij het gezelschap dat straks te oud is voor Jong Oranje. In haar laatste jeugdinterland leek Nederland bij rust op rozen te zitten met een 2-0 voorsprong. Maar na de Argentijnse aansluitingstreffer ging het nog flink stormen. ‘We wisten dat ze nog gingen komen. Maar we probeerden het tempo hoog te houden. Als we dat deden, tikten we hen weg. Ik heb er altijd vertrouwen in gehouden.’

Tellier kreeg vier minuten voor tijd nog groen. Ze verbeet haar twee minuten op het strafstoeltje. ‘De scheids zei dat het een optelsom was. Volgens mij gebeurde er niet zoveel. Maar ook toen hadden we een plan. We wisten daarna wat we gingen doen als ze hun keeper zouden wisselen. Daar waren we ook op voorbereid.’

Tellier wordt geroepen. Er moet weer een foto worden gemaakt. Het kunnen er vandaag niet genoeg zijn. Stralend gaat ze naar haar teamgenoten. De medailles om de nek. Ze kwamen maar voor één kleur naar Chili en die namen ze mee. Goud.