Lucas Veen: ‘Ik houd niet van de makkelijke weg kiezen’

Zijn eerste toernooi met Jong Oranje zit er bijna op. Lucas Veen zit nog twee dagen in Kuala Lumpur, voordat hij met Nederland terugvliegt. De aanvallende middenvelder vertelt over zijn roots, keuzes en zijn bijzondere rugnummer.

Veen. Natuurlijk een achternaam met een historie in het hockey. En wat voor een. Zijn vader Stephan is een van de succesvolste spelers aller tijden in de vaderlandse hockeyhistorie. Veen senior (277-voudig international) werd tweemaal olympisch kampioen, twee keer wereldkampioen en werd twee keer uitgeroepen tot Wereldspeler van het Jaar. En oh ja, in die tweede olympische finale scoorde hij drie keer én maakte hij de winnende in de strafballenserie.

Dat zijn al gigantische schoenen om te vullen. Daarbij komt nog dat Suzan van der Wielen de moeder is van Veen. Goed voor 191 caps en tweemaal olympisch brons. Was in de jaren negentig recordinternational bij Oranje. Momenteel coach van de dames van HGC. Allebei iconen uit de sport. 

‘Ik vind het heel knap wat ze allemaal gepresteerd hebben. Maar ik moet het op mijn eigen manier doen. Mijn eigen weg vinden naar de top. Zelf naam maken. Mijn ouders steunen me daarin, dat doen ze geweldig. En natuurlijk kan ik met ze overleggen als ik wil. Maar voor mij zijn ze niet die bekende spelers van vroeger. Het zijn mijn vader en moeder. Ze laten mij zelf kiezen, wie ik ben. Wie ik wil zijn. Lucas Veen.’

Foto: Worldsportpics/Will Palmer

In het spoor van voorbeeld Seve van Ass

Natuurlijk speelde hockey al vroeg een rol in zijn leven. Vader Stephan balde nog in de veteranen van Schaerweijde. Zijn moeder stond op veertigjarige leeftijd nog in Dames 1. Dus liep Veen de deur plat bij de club uit Zeist, waar zijn ouderlijk huis vlakbij staat. ‘Niet omdat het moest. Helemaal niet, zelfs. Gewoon omdat ik het leuk vond. Al heel snel en heel veel een stick vasthield. Er zelf voor koos. Ik heb daar een prachtige tijd gehad in de jeugd. Maar op een gegeven moment werd het tijd om verder te gaan. Om uit mijn comfortzone te komen.’

Dat was al op zijn zeventiende. Veen stond toen al te boek als een enorm talent en wilde naar de Hoofdklasse. Daar speelde Schaerweijde toen nog niet. Hij koos voor HGC. De club waar zijn ouders ook hun grootste clubsuccessen vierden. ‘Dat was echt toeval. Mijn keuze had niets met het verleden te maken.’ Veel meer met zijn ontwikkeling en de rol van Paul en Seve van Ass. ‘Ik viel voor het plan dat Paul als coach had. Hoe hij over hockey dacht, wilde aanvallen en welke vrijheid ik kreeg. En ik wilde heel graag leren van Seve. Ik kijk enorm naar hem op. Vind je dat we een beetje op elkaar lijken? Dat vind ik een heel mooi compliment.’

‘Ik houd er niet van om de makkelijke weg te kiezen’, zegt Veen. ‘Bij HGC kende ik niemand, toen ik daar tekende. Maar ik kreeg wel vrijheid. Moest ik wat meer leiding nemen. Dat is niet altijd makkelijk. Ik ben ook pas twintig. Maar ik leer er wel heel veel van, al ik weet natuurlijk niet hoe het bij een andere club was gegaan. Ik vind het leuk om mezelf uit te dagen. Nieuwe dingen te leren. Mezelf te ontwikkelen als hockeyer en mens. En ik voelde dat dit bij HGC kon. Daarom wou ik al zo vroeg daarheen.’

Foto: Worldsportpics/Will Palmer

De tegenslagen

Hij is een talent waar je al snel van houdt. Prachtige balaanname, schitterende techniek. Mooie versnelling en gezegend met een goed overzicht. Voor een buitenstaander kan het lijken alsof Veen het aan komt waaien. Maar ook hij heeft in zijn prille carrière al met wat tegenslagen te maken gehad. Tot zijn verrassing en teleurstelling viel hij vorig jaar af voor het EK onder 21 in Gent. Eerder belandde hij bij het WK onder 21 van 2021 als een van de laatsten buiten de boot. 

Het zette Veen aan het denken. ‘Dat ik er twee jaar geleden niet bij was, was natuurlijk een tegenvaller. Maar het EK deed nog meer pijn. Toen zat ik langer bij de groep. Was het vanzelfsprekender geweest als ik er wel bij hoorde. Het was niet zo dat ik iets verkeerd heb gedaan. Maar de staf vond andere spelers toen meer ervaren op de positie die ze voor mij voor ogen hadden. Dat ik daar niet meedeed, heeft wat bij mij veranderd. Er ging een knop om. Het was een mentaal keerpunt.’

Hij probeert die woorden uit te leggen. ‘Ik baalde echt van het missen van dat EK. Het raakte me. Ik besefte daardoor dat het hockey niet zomaar iets voor mij is. Ik wil er echt voor gaan. Er alles voor geven. Ik moest ervoor gaan zorgen dat ik constant aansta. Niet afgeleid ben of ergens in blijf hangen.’ 

Vorige maand samen op de tribune na Amsterdam-HGC; Lucas en Stephan Veen. Foto: Willem Vernes

23, net als Michael Jordan

‘En het ging ook om zelfvertrouwen. Jezelf niet druk maken om wat anderen vinden of zeggen. Schijt daaraan hebben, je eigen keuzes maken. Altijd het idee hebben dat je beter bent dan je tegenstander. Ik weet wat ik kan. En ik wil heel succesvol zijn in het hockey. Dat moest ik veel meer laten zien. Ik praat daar ook met mijn ouders over, natuurlijk. Maar het komt ook echt uit mijzelf.’

Kortom, hij moest de stap maken van junior naar senior. Van talent naar jonge topper. Een mooie, maar ook onbekende weg. Veen haalt inspiratie uit een van zijn grote voorbeelden. Michael Jordan. Niet voor niets draagt Veen het iconische nummer 23. ‘Al komt dat ook omdat ik op die dag jarig ben. Natuurlijk heb ik naar The Last Dance gekeken, de serie over Jordans leven. Mega-inspirerend om te zien. Superknap hoe iemand zo lang goed kan zijn, zoveel kan winnen. En daar dus ook honderd procent voor te gaan. Door daarnaar te kijken, krijg ik zelf ook alleen maar meer zin om het uiterste eruit te halen.’

En wat dat dan is? Natuurlijk heeft hij nog geen idee. ‘Leef in het moment, heb ik geleerd. Sluit je af voor gemiste kansen en moeilijke uitdagingen die nog komen. Beleef alles in het hier en nu. Dat is het enige dat telt.’ Even gaat de blik omhoog. ‘Dus in dit geval kijk ik niet verder dan Australië. Die moeten we pakken om vijfde te worden. Om met een soort van oké gevoel straks terug te gaan.’