‘Struijkie’ stopt bij Jong Oranje: ‘Even pas op de plaats’

Zijn besluit staat los van de prestatie van Jong Oranje op het WK in India. Bondscoach Michiel van der Struijk had namelijk al voor het toernooi besloten dat hij zou stoppen bij de Nederlandse talenten. Hij is na jaren met bomvolle hockeykalenders even toe aan iets meer rust.

Struijkie, zoals praktisch de hele hockeywereld hem noemt, had het de afgelopen jaren druk. Heel druk. Hij zeurt er niet over, maar benoemt het als gegeven. Een gevolg van verschillende klussen binnen het hockey.

De agenda’s van zijn club Cartouche – waar hij, voor de helderheid, gewoon doorgaat als mannencoach – en Jong Oranje liepen naadloos in elkaar over. Als ze al niet door elkaar heenliepen. In 2018 werd de oud-keeper aangesteld als coach van de onder 21-ploeg. Daarvoor was hij bondscoach van de zaalmannen en van Nederlands Jongens B. Zes jaar fulltime hockey, in verschillende hoedanigheden. ‘Begrijp me goed. Dat was allemaal waanzinnig mooi. Ik doe het mezelf ook aan, die ‘dubbele rollen’. Alleen is nu wel het moment te komen om even te resetten. Even pas op de plaats. Op zoek naar het moment om los te laten.’

Van der Struijk (rechts) met assistent Jesse Mahieu. Foto: Worldsportpics/Adimazes

‘Ben je klaar met de club, wordt het weer drukker met de nationale teams. Logisch natuurlijk. Maar ook intensief, omdat je je volledig wilt geven. Soms stopt het hockey wel, maar draait het in je hoofd nog door. In de vakantie ben je toch weer aan het bellen. Er is geen moment om volledig op nul te beginnen. Er zijn jaren geweest waarin je op 30 juli klaar bent met de zomer. En op 1 augustus de club weer wacht.’

Een goed moment

Dat klinkt niet gezond. ‘Niet voor de lange termijn, nee. Voor mij was dat een paar jaar wel oké. Maar ik merk dat ik nu behoefte heb om wel die rust te pakken, zodat ik er straks weer fris kan staan. Na een groot toernooi maak je altijd, in overleg met de bond, de beslissing hoe je verder gaat. Dat maakt dit een goed moment.’

Hij meldde het voor vertrek naar Bhubaneswar, waar de afgelopen weken het WK-21 werd afgewerkt, al aan Joost van Geel, de prestatiemanager van de KNHB. ‘Bewust’, zegt Van der Struijk. ‘Omdat ik ook weet dat als je daar wereldkampioen wordt, de verleiding weer heel groot zou zijn om toch door te gaan. Terwijl je eigenlijk wel weet dat het beter is om het niet te doen.’

Jong Oranje na de afsluitende 6-4 zege op België. Foto: Worldsportpics/Adimazes

Wereldkampioen werd Jong Oranje niet. De titel ging naar Argentinië, het land dat onze talenten in de veelbesproken kwartfinale uitschakelde. Doordat de laatste twee duels werden gewonnen, eindigde Nederland als vijfde. ‘Door die ene wedstrijd hangt er een zure sluier over het toernooi’, aldus de scheidend bondscoach, die maandag terugkeerde in Nederland. ‘Iedereen baalt nog steeds van die kwartfinale. Die wedstrijd bepaalt het gevoel van je toernooi, waarin we het eigenlijk heel goed hebben gedaan. Natuurlijk kwamen we niet voor die vijfde plek. Ook tegen Argentinië speelden we naar behoren. Alleen hebben we veel kansen laten liggen. Zijn niet koelbloedig genoeg geweest in hun volle cirkel.’

'Zichtbare armoede. Open riolen. Een omgeving waarin de honden op straat door de troep lopen. Dat is wel wat anders dan, pak ‘m beet, Amsterdam-Zuid' Michiel van der Struijk over het leven in Bhubaneswar

De pijnlijke 2-1 nederlaag leverde lessen op voor de talentvolle groep, waar het spelplezier en de technische vaardigheid vanaf spatte. Leermomenten, zoals dat altijd zo mooi heet in trainerstaal. Voor iedereen – behalve Justen Blok, die op de Spelen actief was met het grote Oranje – was dit de eerste kwartfinale die ze speelden. Een harde les in het tophockey. Om ook genadeloos toe te slaan als het écht moet. Niet alleen shinen in galavoorstellingen tegen hockeydwergen, maar ook doorbijten tegen Argentijnse straatvechters, die uit exact hetzelfde hout gesneden zijn als Los Leones. Knoeperthard verdedigen en pijlsnel counteren.

Van der Struijk op het EK van 2019 met Jong Oranje in Valencia. Foto: David Alagia

Bovendien kreeg Jong Oranje even te zien hoe de wereld er ook uit kan zien. Geen hockeyles, maar een levensles.

‘Voor veel jongens was het ook de kennismaking met een leven dat zij niet kenden. Met zichtbare armoede. Open riolen. Een omgeving waarin de honden op straat door de troep lopen. Dat is wel wat anders dan, pak ‘m beet, Amsterdam-Zuid. Maar – en dat is het belangrijkste – ze zagen ook hoe de mensen, die het allesbehalve makkelijk hebben, daar vriendelijk en vrolijk waren. Een contrast met onze wereld, waarin we veel klagen over van alles en nog wat. Het is soms goed om te beseffen hoe goed je het hebt. Wat daar sta je eigenlijk te weinig bij stil.’