Geen Jong Oranje voor Aardenburg: ‘Zou vinger opofferen voor EK’

Boris Aardenburg (21) was klaar voor het EK in Terrassa met Jong Oranje. Zijn laatste toernooi als jeugdinternational. Een moment waar hij naar uitkeek. Tot het afgelopen weekend helemaal misging voor de speler van Pinoké. ‘Het had niet veel gescheeld of mijn hele carrière was voorbij geweest.’

Toen Boris Aardenburg zondagochtend wakker werd, moest hij eigenlijk een hockeyclinic houden. Samen met zijn huisgenoot Danilo Trieling moest hij een training geven in de buurt van zijn woonplaats Amsterdam. Dat haalde hij niet. Want bij het maken van zijn ontbijt, ging het mis. Aardenburg liet een porseleinen bord vallen, dat stuiterde op het aanrecht. Het bord brak in stukken en voor de middenvelder het wist lag zijn hand open. Een van de scherven beschadigde zijn hand. Een zat een diepe snee in zijn linkerpols. 

‘Danilo en ik hebben er meteen verband om gedraaid’, begint de 21-jarige zijn verhaal. ‘Het bloedde heftig, dus ik was even bang dat ik een slagader geraakt had. Maar toen dat stopte, dacht ik niet dat het foute boel was’, vertelt hij. Provisorisch omwikkeld met verband en tape leek het allemaal wel mee te vallen. ‘Even hechten en door, dacht ik. Ik stapte op de fiets naar het ziekenhuis. Dat lukte me wel met een hand. Danilo fietste een stuk mee, en sloeg later af richting het hockeyveld. Hij dacht ook dat het wel meeviel.’

Boris Aardenburg tijdens de voorbereiding van Jong Oranje. Foto: Iris van Doormalen

Een millimeter verwijderd van verlamming 

In het ziekenhuis aangekomen had Aardenburg al snel door dat het toch geen kwestie was van naald en draad. Die tientallen hechtingen kreeg hij wel, maar daar bleef het niet bij. Allerlei doktoren deden verschillende testjes. Het kwam erop neer dat zijn wijsvinger niet meer bewoog of reageerde. ‘Ze vertelden me dat ik geopereerd moest worden. Maar dat wilde ik niet. Ik vertelde meteen over het EK’, zegt hij.

Daarom werd een dag later een echo gemaakt. Om te kijken of een ingreep echt nodig was. Die avond hield de middenvelder hoop. In de avond lukte het hem zelfs om het topje van zijn vinger lichtjes te bewegen. Maar die hoop was wel weg tijdens het maken van de echo. ‘Toen was het wel duidelijk. Twee pezen bleken helemaal door. Ik werd dezelfde dag meteen geopereerd. Daar bleek dat er niet twee, maar drie pezen door waren. Die richting mijn wijsvinger en middelvinger. Ik heb zelfs nog geluk gehad. De snee was een millimeter verwijderd van een grote zenuw. Als die geraakt was, had mijn hand verlamd kunnen zijn. Dat had sowieso het einde van mijn hockeycarrière betekend.’

Aardenburg is er kapot van. ‘Ik heb er zo hard voor gewerkt. En dat het nu op zo’n zure manier eindigt…’, stamelt hij. ‘Ik kan het gewoon niet geloven. Het is zo’n lullig ongelukje. Iedereen laat wel eens iets vallen. Ik vind het echt pijnlijk om te vertellen. Als ik dan toch had moeten kiezen, was ik veel liever geblesseerd geraakt op het hockeyveld.’

Hij zou een vinger opofferen voor dit toernooi

‘De afgelopen dagen waren best intensief’, vertelt hij. ‘Het leek soms echt of ik in een nachtmerrie zat. Ik zou geen grap maken als ik zou zeggen dat ik een vinger zou opofferen voor dit toernooi. Ik snap dat dat niet realistisch is, maar zo voelt het wel. Ik voelde me zo fit en had zoveel vertrouwen. Ik geloofde echt dat dit het moment was om iets moois neer te zetten.’

Ik zou geen grap maken als ik zou zeggen dat ik een vinger zou opofferen voor dit toernooi. Ik snap dat dat niet realistisch is, maar zo voelt het wel. Boris Aardenburg

Aardenburg wacht een herstelperiode van een maand of drie. Hij draagt de komende maand een brace om zijn arm. Verder brengt hij regelmatig een bezoek aan de handfysiotherapeut. ‘Ik moet met mijn andere hand zachtjes mijn vingers buigen. Dat moet ik ieder uur doen. Het herstel duurt vooral lang, omdat het tijd kost voordat mijn kracht weer terug is.’

Boris Aardenburg tijdens het WK U21 van afgelopen winter. Foto: WorldSportPics

Nog uren bezig met appjes sturen

Ondanks de enorme teleurstelling twijfelde de speler van Pinoké geen seconde. Hij gaat naar het EK in Terrassa, als toeschouwer. Samen met zijn hele familie, die geen streep zette door de trip, maar er alles aan doet om de twintiger te steunen. ‘Ik wil alles meekrijgen van het toernooi. Op alle manieren proberen aan te moedigen. Ik speel al sinds mijn elfde met een aantal jongens van deze groep. We hebben zoveel beleefd en gedeeld samen. Ik ben dan misschien geen onderdeel op het veld, maar wel daarnaast.’

De afgelopen dagen werd Aardenburg overspoeld met appjes. Dat maakt hem blij. ‘Ik weet zeker dat ik hier sterker uitkom. Maar ik ben er voorlopig nog kapot van’, vertelt hij. De jeugdinternational hoeft zich niet te vervelen. ‘Ik moet nog op veel berichtjes reageren. Typen met alleen mijn rechterhand valt tegen. Ik ben op dit tempo nog wel uren bezig met al die berichtjes.’