SCHC MO16 wil door militaire training afrekenen met trauma

Indrukwekkend. Zo kan je het seizoen van de meiden O16-1 van SCHC gerust noemen. Ze verspeelden op het hoogste jeugdniveau nog geen enkel punt. Met vlag en wimpel plaatsten ze zich voor de kwartfinales van het NK, waarin Zwolle de tegenstander is. Maar een beetje gas terugnemen in de voorbereiding was er in Bilthoven niet bij. De meiden ondergingen in de aanloop naar het NK namelijk een heuse militaire training.

Met een met jerrycans gevulde rugtas van twintig kilo zandheuvels oprennen, een obstakelrace, minuten in een squathouding zitten: een greep uit de fysiek loodzware activiteiten die het team op een zondag in mei te wachten stond. De training in de bossen van Doorn, geregeld door coach Arnoud Boersma, was voor de speelsters zelf een complete verrassing.

‘We wisten alleen dat we sportieve kleren aan moesten doen’, vertelt aanvoerster Sofie Duijndam.  ‘Mijn moeder is manager en zei ook: neem positieve hoop mee en laat je excuses thuis liggen. Ik had nog steeds geen idee. Dacht dat we iets sportiefs gingen doen. Pas toen we aankwamen en als eerste order hoorden dat we strak op een rij moesten staan, kregen we door dat we in een militaire training waren beland. Dit wordt een soort Kamp van Koningsbrugge, zeiden een paar teamgenootjes direct.’

Eindeloos rennen met loodzware jerrycans

In een mix van opwinding, verbazing en schrik begonnen de meiden aan hun drilsessie. ‘Achter elkaar deden we fysiek zware activiteiten. Binnen dertig seconden met z’n allen een zandheuvel op- en afrennen met bepakking van twintig kilo bijvoorbeeld. Lukte het niet, dan moesten we nog een keer. En nog een keer. Bij een andere oefening zaten we met elkaar in een kringetje. Niet op een stoel, maar in een squat. Dat moesten we een minuut of een halve minuut volhouden. Dan hadden we even rust en gingen we nog een keer. En dat zes keer achter elkaar.’

In de bossen van Doorn werden de meiden van SCHC flink afgebeuld door militairen Gerben en Melvin. Eigen foto

Speelser was de obstakelrace. ‘We waren verdeeld in twee teams en moesten allerlei hindernissen over, met zware of onhandige spullen als een autoband en een touw. Het team dat als laatste eindigde, moest voor straf nog zes keer de squatoefening doen. Maar het zwaarste was het rondjes rennen met een rugtas met zandzakken en gevulde jerrycans. Soms hadden we een soort van rust en mochten we in looppas verder. Maar hoe lang het zou duren, wisten we niet. Dat maakte het nog zwaarder.’

‘De lekkerste pannenkoeken ooit’

Ondanks het afzien genoot Sofie. ‘Wat heel mooi was om te zien, is dat we elkaar allemaal hielpen. Kom op, je kan het, hou vol! Dat riepen we naar elkaar. En als iemand een activiteit niet volhield, dan namen we bijvoorbeeld een rugtas over. De mariniers die ons trainden, Melvin en Gerben, waren streng, maar coachten ons heel positief. Als we er helemaal doorheen zaten, zeiden ze bijvoorbeeld: je bent sterk, ga door, je zit pas op veertig procent. Luister niet naar het stemmetje in je hoofd dat zegt dat je wilt stoppen. Dat hielp ook om door te zetten.’

Na drie uur door de bossen rennen, sjouwen, sleuren en zweten, was de training ineens voorbij. ‘Daarna gingen we eten in een pannenkoekenhuis daar in de buurt. Dat waren echt de lekkerste pannenkoeken ooit.’

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door SCHC MB1 2023-2024 (@schcmb1)

Afrekenen met een SCHC-trauma

Boersma kwam niet zomaar met de zware, militaire training op de proppen. Hij wil dit jaar afrekenen met een SCHC-trauma. De meisjesteams presteren altijd bovengemiddeld goed en schoppen het vaak tot het NK. Maar met een beker en een gouden medaille eindigen, lukt telkens niet. Zo verloor ongeveer de helft van het team vorig jaar de finale met Meisjes Onder 14. En Onder 16 strandde afgelopen seizoen al in de kwartfinale.

Boersma: ‘De laatste keer dat Meisjes Onder 16 landskampioen werd, was in de tijd van Ellen Hoog. Dat is al zo’n kwart eeuw geleden. Geïnspireerd door andere teams leek dit mij een mooie manier om deze speelsters een nieuwe impuls te geven.’

Volgens Sofie is dat nu al gelukt. ‘We hebben zóveel geleerd die middag. We communiceren veel meer in het veld en werken nog beter samen. Juist als iemand het moeilijk heeft, zijn we extra positief. Je kan eraan storen als een teamgenootje achter blijft, maar dat heeft geen zin. Diegene heeft het al zwaar, dan kan je beter helpen. We zetten meer door, ook als dat een negatief stemmetje voorbij komt. En we genieten ook meer. We hebben elkaar gezien toen het zwaar was, zijn er samen doorheen gegaan en weten dat we op elkaar kunnen bouwen. Dat voel je in het veld. Dat is zo gaaf om te merken.’

SCHC MO16 is klaar voor het NK (met volledig rechtsonder Sofie). Eigen foto

Voor zover ze dat nog niet waren, is SCHC nu helemaal klaar voor het NK. Sofie: ‘Ik heb er heel veel zin in en ben vol vertrouwen. We hebben het talent, een superleuk team zonder groepjes en een topcoach, en we zijn mentaal sterk en kunnen goed hockeyen. We weten hoe het is om achter te staan en dan toch te winnen. Het enige dat ons kan tegenhouden, zijn wijzelf. Na de training van de mariniers zijn we nóg meer naar elkaar toegegroeid. En als het even tegenzit, dan helpen we elkaar herinneren aan hoe we de zware sessie samen hebben geflikt.’