Sian Keil is ook bij Pinoké een hongerige leeuw met gelakte nagels

Aan het begin van het seizoen stelde Pinoké-coach Daan Sabel één voor één zijn nieuwe speelsters voor in het clubhuis. ‘Dat Den Bosch al twintig jaar landskampioen wordt’, zei hij, aangekomen bij misschien wel de grootste aanwinst, ‘dat begrijp ik wel. Dat komt door haar: Sian Keil.’

Buiten de lijnen heeft Keil (24) een vriendelijk en onschuldig gezicht. Daarbinnen spuwen haar ogen vuur. Dan verandert de tengere speelster in een roofdier die zijn prooi wil verslinden. In een hongerige leeuw, met gelakte nagels. Keil heeft dezelfde ziel als oud-teamgenoot en Den Bosch-spits Lieke Hulsen. Als het moet, loopt ze dwars door een muur heen.

‘Sian wil altijd winnen. Altijd’, zegt Sabel over haar. ‘Zelfs op de training. En dan bedoel ik niet alleen het eindpartijtje. Als we een oefening met de spitsen doen, wil ze die ook winnen.’

Sian Keil ten voeten uit: in een sandwich met oud-Kampong-keepster Alexandra Heerbaart en de Italiaanse verdediger Chiara Tiddi. Foto: Koen Suyk

Bij de fanatieke Keil kan er van frustratie weleens een stick kapot gaan

Na zes seizoenen Den Bosch en vijf landstitels op zak moest de aanvaller vertrekken. Ze koos voor een avontuur in het Bos. Niet bij het grote Amsterdam, maar bij het kleine zusje Pinoké. Een team dat twee seizoenen geleden nog in de Overgangsklasse speelde, toen het één-na-hoogste niveau.

Bij de Steekneuzen moesten ze even wennen aan ‘die gek’ die ze nu weer binnen hadden gehaald. Dat hadden ze nog niet vaak meegemaakt, een speelster die op de training na het missen van een kans woedend tegen de doelpaal sloeg. ‘Sian krijgt van het merk Reece vijf sticks per seizoen’, zegt Sabel. ‘Ik begrijp nu waarom.’

Het was een overstap van de succesvolste club van Nederland van de afgelopen twee decennia naar een team dat met een beetje geluk om de vijfde plek zou strijden, maar met een beetje pech om de tiende plek. Maar de ambitieuze Keil hoefde geen tweede viool meer te spelen. Bij Pinoké is zij nu zelf degene die af en toe een adempauze verdient. Al duurt die nooit lang. Na een minuut wil Keil altijd het veld alweer in.

Een geconcentreerde blik bij Sian Keil. Foto: Koen Suyk

Zondagmiddag in de uitwedstrijd tegen hdm krijgt Keil in het derde kwart bij een stand van 0-1 een kans om het duel in het slot te gooien. Vlak voor het doel belandt de bal voor haar stick. Net voordat ze kan uithalen, tikt verdediger Tessa Clasener ‘m voor haar neus weg. Na afloop heeft Keil er nog steeds de pest in.

– Maar je hebt met 1-0 gewonnen.
‘Ja, dat is ook zo. Je hebt gelijk.’

Dan kijkt Keil naar de grond: ‘Maar ik had ‘m wel moeten maken.’

Sian Keil afgelopen zondagmiddag aan de bal in de uitwedstrijd tegen hdm (0-1). Foto: OrangePictures/Willem Jan Dijkdrent

‘Ik was op zondag niet altijd gelukkig meer’

Het was voor Keil niet makkelijk om haar tweede huis te moeten verlaten. Maar ze zegt dat de overstap goed voor haar heeft uitgepakt. Ze woonde en studeerde bovendien al in Amsterdam. ‘Ik was op zondag niet altijd gelukkig meer. Ik ben op mijn manier belangrijk geweest, maar stond in de schaduw van de internationals. Ik heb in alle nationale jeugdteams gespeeld en ben altijd erg ambitieus geweest. Dat ben ik nog steeds. Ik wil de beste versie van mezelf zijn.’

Ik moet eraan wennen dat ik die jonge meiden anders moet benaderen dan bij Den Bosch Sian Keil

Onlangs tijdens een wedstrijd in de Gold Cup speelde een van de speelsters van Pinoké voor het eerst op tien. Tijd om te wennen aan haar nieuwe positie kreeg ze niet. “Je moet je press lopen!!!” brulde Keil binnen vijf minuten naar haar, “loop je press!!!” Het was voor Keil even wennen dat ze het nu niet meer tegen Margot van Geffen had, maar tegen Maria Steensma. Een meisje van 18, dat vorig jaar nog A-junior was. Direct na de wedstrijd sloeg Keil broederlijk een arm om haar heen. ‘Het was niks persoonlijks, hoor’, zei ze.

Keil: ‘Ik moet eraan wennen dat ik die jonge meiden anders moet benaderen dan de internationals bij Den Bosch. Een van mijn grootste aandachtspunten is dat ik rustig moet blijven. Ik moet me aanpassen aan het team. Spelen voor Pinoké is totaal anders dan spelen voor Den Bosch.’

Om de druk bij haar weg te nemen, zei Sabel voor de start van de competitie tegen Keil dat hij dit seizoen niets van haar verwacht. Het werkte. Met de Gold Cup meegerekend heeft ze nu vier goals meegemaakt. Zo vaak scoorde ze de afgelopen zes seizoenen bij Den Bosch nooit. ‘Als ik hier bij Pinoké lekker speel, mijn goaltjes meepik en belangrijk voor het team ben’, zegt Keil, ‘dan ben ik een gelukkig mens.’