‘Wie had nou gedacht dat de Denen ver zouden komen op het EK?’

Maak het land trots. Die boodschap kreeg Siegfried Aikman de laatste weken vaak te horen. Hij gelooft er heilig in dat zijn Japanse mannen, de absolute underdog op de Spelen, voor een gigantische stunt kunnen zorgen.

‘Niemand had toch verwacht dat de Argentijnse mannen olympisch kampioen zouden worden? Of dat de Ierse vrouwen de finale van het WK zouden halen? Die hadden echt geen geweldig team hoor. Waarom zou het ons dan niet lukken?’

Een stalen blik in de camera van zijn laptop. Dit is geen grap, bondscoach Aikman is bloedserieus. ‘Kijk naar de Denen op het EK voetbal. Wie had nou gedacht dat zij ver zouden komen? Of iets langer geleden de Griekse voetballers, onder Otto Rehhagel. Er zijn genoeg voorbeelden dat het in de sport anders loopt, dan je vooraf bedenkt. Laat de rest van de wereld maar vinden wat ze vinden. Wij geloven erin. Bij het Aziatische kampioenschap werden we ook uitgelachen. Toen wonnen we ook.’

Aikman in 2018 als toeschouwer bij het WK in Bhubaneswar. Foto: Koen Suyk

Nieuw sportwonder?

De Japanse mannen als nieuw sportwonder. Het is een romantische en prikkelende gedachte. Ze zijn de laagstgeklasseerde mannenploeg, de nummer vijftien van de wereld. Japan was in 2006 voor het laatst actief op een WK. Voor een olympische deelname moeten we zelfs terugbladeren naar 1968, toen Japan dertiende werd van de zestien deelnemers.

Toegegeven, in een ver en grijs verleden hielden de Japanse mannen een zilveren medaille over aan de OS. Hun eerste en enige eremetaal werd veroverd in 1932. Alleen gebeurde dat op een toernooi, waaraan slechts drie teams meededen. Gastland Amerika werd derde en incasseerde 33 tegengoals in twee duels.

‘Ik hoop dat ze allemaal komen om ons te vernietigen. Dat ze denken dat er tegen ons de makkelijke punten te halen zijn’, zegt Aikman smalend. ‘We hopen dat het een voordeel is, dat niemand ons goed kent. Dat we worden onderschat. Ik vind het goed dat we nergens worden genoemd.’

Als je van een ploeg uit de top tien kunt winnen, kan je iedereen verslaan. Dus daarom denk ik dat het kan. We kunnen olympisch kampioen worden. Siegfried Aikman

Japan is inderdaad een van de grote onbekenden op deze Spelen. De ploeg van Aikman speelde de afgelopen maanden verstoppertje, al was dat allesbehalve een vrijwillige keuze. Japan kon dit jaar amper oefenwedstrijden spelen tegen landen van olympisch niveau. Alleen in april stonden drie krachtmetingen gepland tegen Groot-Brittannië. Het leverde een nederlaag, een gelijkspel en een zege op.

Dat laatste resultaat biedt Aikman hoop. ‘Toen ik hier kwam, heb ik een plan gemaakt. We zouden ernaar toewerken dat we in het olympisch jaar van een land uit de top tien konden winnen. Dat lukte al tegen Nieuw-Zeeland en Canada en dit jaar dus ook tegen ‘GB’. En ja, die speelden gewoon met de olympische selectie. Als je van een ploeg uit de top tien kunt winnen, kan je iedereen verslaan. Dus daarom denk ik dat het kan. We kunnen olympisch kampioen worden. We spelen om te winnen. Niet om lekker mee te doen. Kom op, daarvoor zit ik niet in Japan.’

Ook de Asian Games van 2018 waren hoopgevend voor Aikman en zijn mannen. Japan won het Aziatische kampioenschap voor de allereerste keer. ‘We werden in de poule vernietigd (8-0 nederlaag, red.) door India. Maar we wonnen uiteindelijk wel. India verloor van Maleisië, die wij in de finale versloegen. Het kan dus raar lopen.’

De ‘gratis oefenwedstrijden’ van de Pro League-teams

Alles goed en wel, maar natuurlijk had Japan het liefst ook een rits topwedstrijden gespeeld. ‘De wereldhockeybond heeft er een rotzooi van gemaakt’, foetert Aikman. ‘De top negen van de wereld heeft in de Pro League ‘gratis oefenwedstrijden’ kunnen spelen. Ze bouwen ook nog een flinke buffer op aan punten voor de wereldranglijst. Dus die ploegen – ook Nieuw-Zeeland en Australië – hebben veel internationale potten achter de rug. Daaronder is er he-le-maal niets georganiseerd. Geen competitie, geen plan, alleen maar een hoop praatjes. Dat staat trouwens helemaal los van de pandemie. Voor de mondiale positie van het hockey is dit slecht.’

‘Doordat de andere teams al zo’n vol programma hadden, konden wij nagenoeg niets. Ja, trainen. Maar goed, we moeten niet janken. We moeten het ermee mee doen. We spelen straks nog tegen Canada, België en nogmaals tegen GB, als die landen hier zijn.’

Hij schudt zijn hoofd. Het gaat ‘m natuurlijk om Japan, maar ook om zijn sport. De sport die hij wil laten bloeien als kersenbloesem. ‘Het enthousiasme is hier enorm. We hebben een clinic gegeven aan 150 scholieren. Dat was de maximale capaciteit. Er hadden zich duizend kinderen aangemeld. We willen hockey hier op de kaart zetten, populair maken. Het kan echt wat worden.’ Korte adempauze. ‘Het zou dus helpen, als we winnen.’

Het hockey was helemaal uitverkocht. Je moest ingeloot worden om aan kaarten te komen. Siegfried Aikman

Aikman motiveert zijn spelers om betrokken te zijn bij schoolteams, die de bakermat vormen voor het Japanse hockey. ‘Hockey wordt in de grote steden weinig gespeeld. Het is een zegen voor de sport dat het stadion in Tokio er is en blijft. Ik verwacht dat er daardoor veel meer kinderen gaan hockeyen. Ik ben zelf langsgegaan bij een basisschool en heb verteld over gevarieerd trainen. Minder op de drill, meer op plezier. Mensen staan ervoor open. Het lééft. Echt.’

Het is daardoor extra zonde dat er geen publiek in de stadions aanwezig mag zijn. ‘Toen de Spelen nog in 2020 gepland stonden, was het hockey helemaal uitverkocht. Je moest ingeloot worden om aan kaarten te komen. Ik had zelf helemaal geen kaarten voor de poulewedstrijden. Als er nu publiek bij had mogen zijn, had het – binnen de regels – vol gezeten. Er stonden busladingen met mensen bij onze trainingen te kijken.’

 

Dit bericht bekijken op Instagram

 

Een bericht gedeeld door Siegfried Aikman (@siegfriedaikman)

Volksverlakkerij

Aan enthousiasme dus geen gebrek bij het Japanse volk. En toch sijpelden er ook berichten door, dat ze in Tokio en omgeving helemaal niet zaten te wachten op de Spelen. ‘Maak Japan trots. We gaan kijken. Dat is wat ík hoor. Mensen die, op twee meter van elkaar, op grote schermen willen kijken. Alles dus binnen de regeltjes, maar het volk – inclusief de gouverneurs en burgemeesters die ik spreek – kijkt er naar uit.’

‘Die negatieve geluiden komen voort uit volksverlakkerij. De vraagstelling was subjectief en suggestief. Dit werd gezegd: ‘Er komen hier buitenlanders. Die gaan corona krijgen. Daardoor kunnen Japanners geen medische behandeling krijgen.’ Ja, nogal logisch dat je dan niet positief reageert. Japanners zijn geen protesterend volk. Geloof mij, ondanks alles heeft men er hier veel zin in.’

Laverend tussen alle grote en kleine problemen leeft Aikman nog steeds zijn droom. ‘Het wordt niet het evenement dat we vooraf verwacht hadden. Maar dat is – net als de omstandigheden – een uitdaging. Het is zoals het leven. Je klimt een berg op, flikkert naar beneden en klautert weer omhoog. Daar is het even waanzinnig, tot het moment dat je naar beneden dondert. Dan moet je je weer zien te redden.’