Matt Dawson werd wereldberoemd: ‘Geen spijt van mijn vinger’

Hij is de hockeyer die voorafgaand aan het olympisch toernooi het meest in de schijnwerpers stond. Je kon in de weken richting ‘Parijs 2024’ geen sportwebsite openen, of de naam van Matt Dawson kwam wel bovendrijven. De Australische international, die een vingerkootje liet amputeren om de Spelen te halen, staat zondagmiddag tegenover Nederland in de kwartfinale. 

Hij is allang niet meer verrast als er weer een verslaggever begint over zijn geamputeerde vinger. Geduldig en geroutineerd steekt Dawson dan zijn hand omhoog. Toont zijn rechterhand, met vier gewone vingers en eentje, de ringvinger, waarvan het bovenste kootje ontbreekt. De meest bekeken hand van Parijs. Een gevolg van een bedrijfsongelukje tijdens de oefencampagne van de Aussies. Een vingerbeuk. Op zich een blessure die veel vaker voorkomt. Alleen was de timing nu behoorlijk matig.

‘Met een gebroken vinger had ik geen Olympische Spelen kunnen spelen. Met een wat minder lange vinger wel’, zegt Dawson, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. ‘Het was een beslissing waar ik niet lang over hoefde na te denken. Ik ben dertig jaar. Misschien worden dit wel mijn laatste Spelen. Ik heb er ook geen last van. Het is allemaal zo snel gegaan. De operatie aan mijn vinger is pas drie weken geleden.’

Daarvan moest hij maar tien dagen herstellen. Als hij zijn vinger had gehouden, had het hem minstens drie maanden gekost om terug te komen. Het maakte hem beroemd, in binnen- en buitenland. Van de New York Times tot de BBC, de hele wereld sprak met bewondering en ook vervreemding over de vrij rigoureuze beslissing van Dawson.

De bewuste vinger van Dawson is ingetapet tijdens de wedstrijd. Foto: Willem Vernes

Blijkbaar is dit de prijs die ik moet betalen om hier te staan. Matt Dawson

‘Het zorgde wel voor een beetje hysterie’, blikt de verdediger terug. Hij speelde van 2021 tot 2023 bij Amsterdam. ‘Ik heb veel berichten erover ontvangen. Ook vanuit Nederland. Men vindt het nogal een zware beslissing. Maar het voelt nu best normaal, als ik eerlijk ben. Ik ben vooral blij dat ik hier alsnog kan staan. Heb er ook geen spijt van. Als topsporter heb ik een beslissing gemaakt die mij in deze rol de beste kansen biedt. De kans op mijn derde, wellicht laatste, Spelen. Blijkbaar is dit de prijs die ik moet betalen om hier te staan.’

En hier is natuurlijk in Parijs, waar Dawson het zondag met Australië opneemt tegen Nederland. ‘Ongelooflijk, voor de derde keer op rij op die Spelen…’, verbaast Dawson zich. Zowel in Rio als in Tokio stond de ijzervreter in het veld. In Brazilië verloor hij van Oranje (4-0) in een van de beste wedstrijden in de Caldas-tijd. Drie jaar geleden was Australië juist de betere na het nemen van shoot-outs. Na zestig minuten stond het toen 2-2. Alsof dat nog niet genoeg was: ook op het laatste WK troffen de teams elkaar, toen in de bronzen strijd die Oranje met 3-1 won. 

‘Het zijn altijd lastige, intense wedstrijden tegen Nederland’, weet Dawson. ‘Dit wordt er weer eentje. Dat kan niet anders. Nederland heeft net als ons een open speelstijl. In de laatste wedstrijden zat het echt dicht bij elkaar. Dat gevoel heb ik ook overgehouden aan onze duels in de Pro League. Wij wonnen er eentje, zij ook. Er kan dus echt van alles gebeuren. Dit toernooi heb ik ze nog niet zien spelen. We hadden al onze aandacht nodig voor onze eigen poule.’

Foto: Willem Vernes

‘Fingers crossed’

Want daarin ging het absoluut niet van een leien dakje voor de Aussies, die teleurstellend derde werden in poule B. Achter België en India, waartegen Dawson en zijn maatjes allebei verloren. Tegen de Belgen gingen de Kookaburras zelfs met 6-2 kopje onder. ‘Maar die wedstrijd had ook in 4-4 kunnen eindigen’, stelt Dawson. ‘Zij hadden wat geluk, wij schoten tweemaal op de paal. We waren niet efficiënt. Maakten het niet af. Dat gebeurde eigenlijk ook tegen India. Kansen genoeg, maar we scoorden te weinig. Hopelijk kunnen we daarvan leren.’

‘Het zal zondag echt dicht bij elkaar zitten. Nederland is een topland. De verschillen zijn enorm klein in de top. Dus ehh…’, hij kijkt even guitig op. Laat een stilte vallen om humorvol af te sluiten. ‘Fingers crossed.’

Met een vette smile loopt Dawson mee met de persdame van de Australische bond. Weggesleurd naar een volgende journalist die hem de vragen gaat stellen die hij het hele toernooi al krijgt.