Felice Albers naar Tokio: ‘Ik geloof het nog niet helemaal’

Drie maanden geleden vertelde bondscoach Alyson Annan aan Felice Albers dat haar kans op een ticket naar Tokio klein was indien ze haar spel niet zou verbeteren. De boomlange speelster van Amsterdam noemt dat achteraf een wake-upcall. Afgelopen woensdag kwam haar droom alsnog uit.

Als de 21-jarige Albers blij is, zoals nu, stijgt haar toch al hoge stemmetje nóg een paar octaven. Dan is het net alsof aan de andere kant van de lijn de telefoon wordt vastgehouden door iemand die net voor het eerst van haar leven van de glijbaan is geweest. Toch is degene die je hoort een olympiër van Oranje, die vrijwel elke directe tegenstander op het afgelopen EK haar hielen liet zien. Een international zo snel als een Ferrari.

‘Toen ik vanochtend [donderdagochtend] opstond, dacht ik: wat is er de afgelopen uren toch allemaal gebeurd?! Ik geloof het soms nog niet helemaal. Het voelt nog zo onrealistisch. Snap je wat ik bedoel?’ steekt spraakwaterval Albers van wal. Haar enthousiasme is zo aanstekelijk dat het lijkt alsof je zelf voor de Olympische Spelen bent geselecteerd.

Felice Albers knuffelt Ilse Kappelle in de wedstrijd Nederland-Spanje (7-1). Foto: Willem Vernes

Springen van geluk

Woensdagmiddag, even voor 13 uur, staarde Albers in haar eentje over het klotsende water in Friesland uit, met een hartslag die misschien nog wel hoger was dan na één van haar allersnelste sprints in het Wagener Stadion. Ze was met haar vriend en haar schoonfamilie op vakantie in Friesland. Even onttrok ze zich aan het gezelschap en zocht ze bewust de rust van het water op. In haar hand haar telefoon. Tussen 13 en 14 uur zou ze gebeld worden door Annan.

Nagelbijtend wachtten haar dierbaren het spannende moment af in de deuropening van hun vakantiehuisje. Rond 13.15 uur voegde Albers zich weer bij hen. Het was niet nodig om te vragen wat de uitkomst van het telefoongesprek was. Alsof ze zojuist één van haar drie EK-doelpunten had gemaakt, sprintte Albers op haar mede-vakantiegangers af. Pardoes hadden ze de gelukkigste vrouw van het noordelijk halfrond in hun armen.

‘We waren zo ontzettend blij, dat we met z’n allen hebben staan te springen. Toen we eindelijk weer een beetje tot rust waren gekomen, kwam als verrassing mijn moeder opeens binnen. Begonnen we weer opnieuw te springen’, zegt Albers. Het is door de telefoon niet te zien, maar je weet dat haar mondhoeken omhoog krullen.

Laurien Leurink, Felice Albers van Nederland en Laura Nunnink vieren de 2-0 tijdens de wedstrijd Nederland-België (3-1). Foto: Willem Vernes

Dat ik drie maanden geleden slecht nieuws te horen kreeg en nu toch naar Tokio mag, maakt me trots

Drie maanden geleden zag de wereld er nog heel anders uit voor de snelle speelster van Amsterdam, die toen slechts vijf interlands in de benen had, geen ervaring op grote toernooien had opgedaan en bovendien moeite had zich in de selectie te knokken. ‘In maart had Alyson een vervelende boodschap voor me’, zegt Albers. ‘Ze was duidelijk tegen me. Als je jezelf niet op een aantal punten verbetert, ga je niet mee naar Tokio.’

In haar hoofd zag Albers het vooruitzicht op een EK in eigen land en de Olympische Spelen in Tokio vervagen. Aan de ene kant voelde ze nog wel het vertrouwen van Annan, want de bondscoach hield haar wel bij de spelersgroep. Wanneer ze met zichzelf aan de slag zou gaan, was het halen van Tokio nog altijd mogelijk. Aan de andere kant knoopte Annan het gesprek natuurlijk niet voor niets aan.

‘Op het moment zelf was het natuurlijk niet leuk om te horen wat Alyson tegen me zei. Ik dacht: daar gáát mijn zomer. Achteraf gezien kwam die boodschap voor mij precies op het juiste moment. Samen met Alyson en met Robert Tigges [haar coach bij Amsterdam] ben ik aan de slag gegaan met de punten die Alyson noemde. Het is goed voor me geweest. Ik heb een goed EK gespeeld, vind ik persoonlijk, en dat is daar mede het gevolg van. Dat ik drie maanden geleden slecht nieuws te horen kreeg en nu toch naar Tokio mag, maakt me trots.’