Het kerstinterview: Matla en Hendrickx over hun briljante jaar

Ze waren de grootste mondiale sterren van het afgelopen hockeyjaar. Frédérique Matla en Alexander Hendrickx. Niet alleen werden ze – voor het eerst – olympisch kampioen, ook kroonden ze zich tot topscorers van de Spelen. De Brabantse spits van Den Bosch en de Vlaamse verdediger van Pinoké bespraken hun briljante jaar in diamantstad Antwerpen.

Praktisch tegelijk komen ze het hotel binnen waar we hebben afgesproken op deze donderdag in december. ‘Ik kijk vol verwondering naar jouw cijfers’, breekt Hendrickx het ijs. ‘Bijna dertig goals in de Hoofdklasse. Nu al. Ik doe mijn best om je bij te houden, maar dat is onmogelijk. Respect, hoe je er zo bovenuit steekt. Wat mij betreft ben jij de beste speelster ter wereld.’

Matla: ‘Oh, wauw. Dank je wel. Dat zijn mooie woorden om te horen. Maar jij draait toch ook supergoed? Er is niemand in het internationale hockey met een betere corner. Jullie gouden medaille is voor een groot deel aan jou te danken. Bij jouw corner valt mij op dat het zo ontzettend hard gaat. Je hoeft niet meer te mikken, zou je bijna zeggen. De keeper kan toch niet reageren op zo’n snelheid.’

Hendrickx: ‘Ik mik inderdaad niet heel precies. Linksonder is voor mij het hele gebied vanaf de rechterklomp van de keeper. Hij hoeft niet binnenkant-paal.’

Matla: ‘Maar je sleept ‘m bijna nooit naast. Dat vind ik knap. Omdat ik die snelheid niet heb, moet ik wel precies in het hoekje pushen. Of met een moeilijke stuit voor de keeper. Ik ben meer bezig met de uitloop, de keeper, de tegenstander. Dat is wel een leerpuntje voor mij. Ik moet daarin vaker mijn eigen plan trekken. Minder twijfelen en meer vertrouwen op mijn eigen kracht. Daar ben ik bewuster mee bezig dit seizoen.’

Frédérique Matla, olympisch kampioen met Nederland en topscorer met negen treffers. Foto: Frank Laracker

Maar jongens, wat een jaar. Hebben jullie het succes al een plek kunnen geven?
Hendrickx: ‘Intussen wel. Daar hebben we met België ook de tijd voor gehad. Na de Spelen werd het drukker met andere dingen. Mensen beginnen mij te herkennen op straat, al komt dat ook doordat ik een aantal keer bij De Slimste Mens heb gezeten. Ik was laatst met mijn vriendin op een kerstmarkt, in een stad waar ik nog nooit was geweest. Dan word je wel een paar keer aangesproken en willen mensen met je op de foto. Ik vind het leuk hoor, ik kan nog gewoon vrij rondlopen.’

Matla: ‘Het is leuk, omdat het eerder uitzondering is dan de regel. Ik was twee jaar geleden op vakantie in Valencia. Riep er iemand ineens vanaf het dakterras: ‘hey, dat is Matla!’ Dat is wel apart. Vooral na de wedstrijd moet ik een stuk meer handtekeningen uitdelen dan eerst. Je merkt dan dat de Spelen echt iets hebben gedaan.’

Mijn ouders lachten er laatst om. 'Alex, je wordt een BV’er, een Bekende Vlaming' Alexander Hendrickx

De Matla-mania.
Matla: ‘Dat is wel een begrip geworden, die komt vaak voorbij.’

Hendrickx, lachend: ‘Ik word vaak gefeliciteerd. Maar dan blijkt het meestal te gaan over mijn optreden op tv en niet om de gouden medaille. In België heb ik het vaak drukker met fans dan in Nederland.’

Matla: ‘Ha, bij ons ze zien ze jou natuurlijk ook als de tegenstander. Je bent toch een beetje van de vijand.’

Wat is het meest opmerkelijke na-olympische aanbod waarop jullie niet in zijn gegaan?
Hendrickx: ‘Nou, ik was uitgenodigd voor Dancing with the Stars en The Masked Singer.’
Matla: ‘Haha, echt?’

Hendrickx: ‘Ja, maar ik zou mijzelf daar enorm belachelijk hebben gemaakt. Ik voelde mij iets beter bij een quiz. Ik hoef ook niet steeds op een andere manier in de picture te staan. Ik ben een hockeyer. Hoef geen acteur te worden, ofzo. Mijn ouders lachten er laatst om. ‘Alex, je wordt een BV’er, een Bekende Vlaming’.’

Matla: ‘Ik ben gevraagd voor The Big Balance. Weet je wel, dat programma waarin ze over zo’n koord lopen in de hoogte. Niets voor mij. Ben ook veel te bang dat ik daar geblesseerd raak. Hans Klok, die goochelaar, is al gelijk met zijn enkel in het gips gekomen. Nee, ik pas wel op.’

Alexander Hendrickx, olympisch kampioen met België en topscorer met veertien treffers. Foto: Frank Laracker

Nog even terug naar de zomer. Hoe zijn jullie omgegaan met de favorietenrol?
Matla: ‘Niet arrogant bedoeld hoor, maar ik weet niet beter. Ik kwam bij Oranje na de Spelen van Rio, sindsdien hebben we ieder toernooi gewonnen. Dus ik ken die verwachtingen inmiddels wel. Ergens heb ik die druk ook wel wat nodig. Het houdt me scherp. Aan de andere kant weet ik inmiddels ook dat niet alles hoeft te lukken. Ik moet niet balen van elke misser, maar erop vertrouwen dat er een nieuwe kans komt. Vertrouwen op mijn intuïtie en mijn team. Als ik geen goede dag heb, zijn zij er gelukkig ook nog.’

Hendrickx: ‘Ik herken mij daar wel in. Het gaat niet alleen om de druk van buitenaf. We verwachten ook veel van onszelf. Maar wel op de juiste momenten. Toen we op het EK verloren van Nederland, haalden we onze schouders op. Het was maar een tussenstap. Het ging om Tokio en toen stonden we er. Ik krijg trouwens vaak de vraag of ik stress voelde toen ik een strafbal moest nemen, in de shoot-out-serie van de finale.’

En, was dat zo?
Hendrickx: ‘Ik ben volgens mij nog nooit zo rustig geweest. Dat verbaasde mij ook. Ik dacht alleen maar: zo hard mogelijk in de hoek. Heb niet naar de keeper of anderen gekeken. Was alleen met die ene gedachte bezig. Niet met what-if. Op het WK was dat heel anders. Stond ik te bibberen op de kop, terwijl ik werd uitgefloten door een vol stadion met Indiërs. Ligt misschien ook aan ervaring, ik ben nu drie jaar verder.’

Samen voor het karakteristieke Centraal Station van Antwerpen. Foto: Frank Laracker

Welke rol speelde corona in jullie jaar?
Hendrickx: ‘Het heeft bij mij voor weinig stress gezorgd. Ik vertrouwde vol op het feit dat ik gevaccineerd was. Daarmee stelde ik mezelf gerust. In onze ploeg was het ook geen ‘ding’. Het was niet zo dat iedereen elke dag bang was voor dat moment.’

Matla: ‘Bij ons begon dat wel meer te leven door de positieve testen bij andere Nederlandse sporters. Die zaten in het vliegtuig met heel veel olympiërs, dus dat speelde wel. Het zorgde ook voor veranderingen. Dat onze tafeltennistafel werd weggehaald, het contact met andere sporters werd beperkt en de lift werd afgesloten. Je voelde wel de onzekerheid.’

Hendrickx: ‘Goed dat zoiets bij ons niet is gebeurd. Wij zaten op de zestiende verdieping… Corona voelde niet als een dreiging. Dat is in ieder geval niet de herinnering die nu blijft hangen. Die gouden plak, die blijft je bij. Niet het lege stadion of dat je dagelijks in zo’n bakje moest spugen.’

De cultuur die er nu is, is niet houdbaar. Niet voor het team dat er nu staat en niet voor het team dat gaat komen. Frédérique Matla over Oranje

Hoe mooi glanst de medaille nu we bijna vijf maanden verder zijn?
Hendrickx: ‘Ik ben nog even trots als afgelopen zomer. Al heb ik die medaille wel veilig weggestopt. Het is nu een mooi verhaal om te vertellen.’

Matla: ‘Ik snap waar je naar toe wilt. De onvrede die naar buiten is gekomen over de prestatiecultuur bij ons team. Dat heeft iedereen wel gelezen, denk ik. Ik ga daarover niet in details treden. Voor mij staat de prestatie in Tokio los van het hele traject dat nu gaande is. Dat doet geen afbreuk aan hoe mooi de medaille is. Ik heb op de Spelen de tijd van mijn leven gehad.’

Wat doet deze situatie met jou?
Matla: ‘Het raakt mij, natuurlijk. We zitten middenin een traject van veel gesprekken. Daar sta ik ook achter. Ik ben niet verrast door wat er naar buiten is gekomen. Ik was er immers zelf bij. Nu wordt er gekeken wat er beter kan. De cultuur die er nu is, is niet houdbaar. Niet voor het team dat er nu staat en niet voor het team dat gaat komen. In het onderzoek dat nu loopt gaat het om drie dingen: presteren, het welzijn en het samenwerken. Als dat op een gezondere manier samenkomt, kunnen we nog beter worden. Wordt het geen 3-1, maar 5-1 in de finale.’

Foto: Frank Laracker

Zijn jullie veranderd door de successen?
Hendrickx: ‘Ik heb mijn droom waargemaakt, maar ik ben niet naast mijn schoenen gaan lopen. Ik merk nog steeds een enorme honger. Naar meer, nieuwe dingen. Dat we die olympische titel hebben gehaald is mooi. Maar ik vind het nog mooier om ‘m succesvol te verdedigen. Zeker als dat in Parijs is.’

Matla: ‘Dat dacht ik ook meteen. Parijs. Zodat we het daar wel kunnen vieren met familie en vrienden in het Holland Heineken House. Dat wordt weer zo anders dan deze Spelen. Die gedachte kwam weer vrij snel.’

De gretigheid voor nieuwe doelen?
Matla: ‘Ja, daar wil je naar op zoek. Moet je naar op zoek. Waar sta je anders voor op? Daar ben ik wel bewuster over gaan nadenken na de Spelen. Niet alleen over wat ik wil in het hockey, maar ook daarbuiten. Waar krijg je energie van als mens?’

Heb je al een antwoord op die vraag?
Matla: ‘Ik wil impact maken. Op het veld en ook daarbuiten. Zeker als daar tijd voor is. Ik haal veel voldoening uit mijn ambassadeurschap voor Spieren voor Spieren. Daar heb ik de afgelopen tijd meer voor gedaan. Als je soms ziet welk verschil je al kan maken, door alleen bij iemand langs te gaan. Dat is echt bijzonder. Je wordt dan even heel hard met de werkelijkheid geconfronteerd. Kindjes die niet kunnen praten, lopen, amper kunnen ademen. Ik hoop dat ik ervoor kan zorgen dat de stichting meer geld ophaalt voor onderzoek en dat ik de kinderen een fijn moment kan bezorgen.’

Hendrickx: ‘Wat mooi dat je dit doet. Heftige verhalen. Ik heb me nog niet aan zo’n soort goed doel verbonden. Maar ik sta er wel voor open. Je zet me wel aan het denken. Misschien wel iets om verder te bekijken in het nieuwe jaar.’

Matla maakt een foto’s van Hendrickx en zijn ‘slimste Mens-fans’. Foto: Frank Laracker