‘Ik haal zo veel energie en kracht uit alle lieve reacties’

Ze had het ticket voor Tokio al binnen, de olympische kleding was al gepast. In het zicht van de Spelen ging het toch nog mis voor Ireen van den Assem. Een onwillige hamstring verpestte haar droom. ‘Het is nog zo onwerkelijk.’

‘Ik wil er geen jankverhaal van maken.’

Van den Assem zegt het uit de grond van haar hart. Ze is net terug van een paar dagen zonvakantie. Samen met haar vriendin, de Belgische international Abi Raye. De zinnen proberen te verzetten. Al dwalen de gedachten natuurlijk vaak af. ‘Zolang ik bezig ben, gaat het wel oké. Maar ik heb ook heftige momenten. Dan ben ik emotioneel. Is het moeilijk om te accepteren hoe het gegaan is. Dit komt keihard bij mij binnen.’

Haar verhaal gaat met ups en downs. Nuances. Grapjes. En de bittere realiteit. ‘De Olympische Spelen zijn overal. Ik word er constant mee geconfronteerd. Ik krijg al buikpijn als ik die ringen zie. Dan gaat er een golf van narigheid door mij heen. Ik denk ook veel aan het team. Wat zijn ze aan het doen? Hoe gaat het met ze? Dat is gek. Zwaar. Lastig.’

Samen op de bank met Xan de Waard, die ook niet fit genoeg was voor het EK. Foto: Willem Vernes

Zo veel kaartjes op de deurmat

Natuurlijk. Dit is haar grootste teleurstelling uit haar lange carrière. De kans lijkt bovendien klein dat er een herkansing komt voor de laatbloeier, die pas op haar 27ste haar eerste toernooi speelde. Bij de volgende Spelen is Van den Assem 34 jaar. Maar dit is niet het relaas van iemand die bij de pakken neer is gaan zitten. ‘Zo ben ik niet.’

‘Misschien vind je het stom, maar ik kan ook de mooie dingen zien die dit oplevert.’ Gelijk weer die nuance. ‘Ik wil niet overkomen als een of andere positiviteitsgoeroe. Dat ben ik niet. Maar ik zie wel dat ik er niet alleen voor sta. Ik haal zo veel energie en kracht uit de mensen om me heen. De lieve reacties. Dat helpt echt. Toen ik terugkwam na onze vakantie lagen er zo veel kaartjes op de deurmat. Al die berichtjes die ik kreeg. De aanleiding is ronduit klote. Maar ik zie wel wie ik om mij heen heb verzameld. Dat geeft ondanks alles een warm gevoel.’

Van den Assem tobde al met haar hamstring aan het eind van het seizoen. Miste de play-offs, omdat ze geen risico’s wilde nemen voor de zomer. ‘Toen wist ik al dat ik het EK ook zou missen. Dat ik ritme tekort zou komen om er dan alweer te staan. Ik spaarde mezelf voor de Spelen. Dat was het hoofddoel. Het allerbelangrijkste. Daar ging ik voor honderd-miljoen-duizend-procent voor.’

In maart, na haar doelpunt in de Pro League tegen Duitsland. Foto: Willem Vernes

Tape dat ding in, de schade zien we na de Spelen wel. Zo had ik erin gestaan als ik een individuele sport zou hebben gedaan. Maar ik ben ook onderdeel van het team. Ireen van den Assem

Haar missie leek te slagen. Van den Assem haalde de selectie. ‘Een heel raar moment. Aan de ene kant was er de opluchting. Ik kwam een stap dichter bij mijn droom. Maar ik wist ook dat ik er nog niet was. Ik heb daardoor nooit het juichgevoel gehad, wat anderen wel hadden. Kon dat misschien pas echt helemaal toelaten als ik op het veld zou staan in Tokio. Ik heb mijn oogkleppen opgedaan en doorgewerkt, zodat ik later echt blij kon zijn.’

Na het EK gingen veel teamgenoten er tussenuit. Van den Assem trainde door en werd steeds fitter. ‘Ik belandde weer in de goede film. Sloot weer aan bij de groep, deed weer helemaal mee. En toen dat ene moment op die dinsdag. Ik merkte het meteen. Pats. Het schoot er weer in tijdens de warming-up. Een nano-seconde dacht ik nog: ik loop door. Het gaat wel.  Maar er was ook het stemmetje dat zei: je moet naar de fysio. Iemand moet hiernaar kijken.’

Er was een scheurtje, zo bleek uit scans. Maar wat de impact nou precies was? Van den Assem leefde tussen hoop en vrees. ‘Ik had geen pijn, ofzo. Voor mijzelf zou ik het wel aandurven. Tape dat ding in, de schade zien we na de Spelen wel. Zo had ik erin gestaan als ik een individuele sport zou hebben gedaan. Maar ik ben ook onderdeel van het team. Heb een verantwoordelijkheid naar de meiden toe. Het programma werd alleen maar drukker. Een jetlag, acclimatiseren een lange vlucht. Trok ik dat? Met mijn hart wilde ik heel graag. Maar in mijn hoofd? Daar zaten heel wat twijfels.’

Afgelopen najaar tijdens de Pro League-wedstrijden tegen Groot-Brittannië. Foto: Willem Vernes

Haar shirt ging wel mee naar Tokio

Een dag later viel de beslissing. Van den Assem ging niet mee. ‘Door die twijfels voelde dat ergens zelfs als een opluchting, voor de korte termijn. Ik hoefde niet meer op mijn tenen te lopen. Deed het team niets tekort. Maar er was ook direct de mentale pijn. Het ging niet meer door voor mij. De droom waar ik alles voor opzij heb gezet.’

Het is alsof Van den Assem het verhaal van een ander vertelt. ‘Zo voelt het soms ook. Het is nu nog zo onwerkelijk. Het ging allemaal heel snel, in een korte tijd. De dag daarna ben ik nog naar het team geweest om afscheid te nemen. Heel bizar. Heel emotioneel. Mooie, lieve woorden. Knuffels. Ik heb ze mijn shirt gegeven. Nummer 17. Ik heb gevraagd of ze er een mooi plekje voor kunnen vinden in het olympisch dorp. Ik hoop dat het hen inspireert om er alles voor te geven, alles eruit te halen. Dat ze mijn shirt zien en dan weten dat ze nóg meer kunnen dan ze denken.’ Een uiterst pijnlijke conclusie volgt. ‘Dichterbij Tokio kan ik niet komen.’

Ze zegt het met een lach en een traan. Met vriendin Abi en puppy Koos – ‘hij was mee om het ijs te breken’ – ging ze die dag terug naar Tilburg, waar Van den Assem woont. ‘Ik was superverdrietig. Maar ik was ook heel blij dat ik het zo kon doen. Het is een stap om het af te sluiten. Ik weet best, dat hoef ik echt niet meteen te doen. Maar ik moet op een gegeven moment wel door hè. Kan en wil hier niet eeuwig in blijven hangen. Tegenslagen horen erbij. En ze maken je sterker. Alleen weet ik nog niet zo goed, hoe ik deze nu op een positieve manier kan gebruiken.’

Opnieuw tegen Duitsland, in de Pro League. Foto: Koen Suyk

Als het glas half leeg is, dan drink ik ‘m nu tot op de bodem leeg. Hebben we dat gehad. Ireen van den Assem

Hoe haar komende weken eruitzien? Van den Assem weet het nog niet. ‘Ik blijf gewoon een sportfanaat. En ik vind de Spelen een prachtig evenement. Maar, daar is die andere kant weer, ik heb nog geen idee of ik er plezier aan kan beleven. Laat ik eerst maar naar het wielrennen of beachvolleybal kijken. Eens zien hoe dat gaat. Als ik het daar al moeilijk mee heb, moet ik aan het hockey maar niet beginnen. Aan de andere kant; het zijn wel mijn maatjes die daar staan. Ik wil toch ook gewoon weten hoe ze het doen? Denk ik.’

Haar gevoel is dus dubbel. Dat wordt versterkt door haar lijf. Want echt veel last heeft ze niet meer van haar hamstring. ‘Ik heb vanochtend weer voor het eerst een stukje gerend. Het voelde goed. Ja, dat is raar. Dan denk je: flikker er maar een stuk tape omheen. Jongens, ik kom er toch nog aan. Maar ik weet ook dat een rondje lopen iets anders is dan een zwaar toernooi spelen in extreme omstandigheden. Dat ik door die terugval nooit op m’n best had kunnen zijn in Tokio. Dat zeg ik daarna dan tegen mezelf.’

Uiteindelijk gaat het haar om het plezier. ‘Dat is de reden dat ik ooit ben begonnen met hockey. Ik weet zeker dat ik dat ga terugvinden. Ik sta positief in het leven. Als het glas half leeg is, dan drink ik ‘m nu tot op de bodem leeg. Hebben we dat gehad. Kunnen we door. Maar wanneer dat precies is? Ik weet het nu nog niet.’