Voor velen kwam het afgelopen zomer als een verrassing dat Laurien Leurink (22) mee mocht naar Rio de Janeiro, zeker omdat bondscoach Alyson Annan haar in juni nog passeerde voor de Champions Trophy. Tijdens de Olympische Spelen speelde Leurink echter een ijzersterk toernooi. Nu blikt ze terug op 2016, voor haar een jaar vol uitersten.
In de verloren olympische finale tegen Groot-Brittannië miste jij een van de shoot-outs. Heb je de beelden daarvan weleens teruggezien?
Resoluut: ‘Nee.’
Waarom niet?
‘Omdat ik ervan baal.’
En dat is nogal zacht uitgedrukt zeker?
‘Ja…’
Leurink in actie tegen Spanje
Heeft het missen van die shoot-out nog lang rondgedwaald in je hoofd?
‘Nou, een beetje wel, ja. Het was zo zonde. Ik had hem graag gemaakt, maar dat geldt natuurlijk voor iedereen. In die wedstrijd gingen wel meer dingen niet goed. Al onze shoot-outs gingen mis.’
Wat ging er bij die van jou mis?
‘Ik had gewoon moeten doen wat ik altijd doe, maar om de een of andere reden koos ik nu voor iets anders. Tijdens het WK Zaal in 2015 en het WK met Jong Oranje in 2013 heb ik ook een shoot-out genomen. Toen ging ik naar mijn backhand en deed ik een soort lobje. Dat had ik nu weer moeten doen. Ik had gewoon moeten denken: wie verwacht er nou dat iemand met zijn backhand probeert te scoren?’
Waarom deed je dat dan niet? Nu ging je naar je andere kant, probeerde je de keeper niet links-, maar rechtsom te verrassen.
‘Tijdens de Spelen trainden we elke dag op shoot-outs. Omdat het moeilijk is om altijd hetzelfde trucje op de keepers te doen, ben ik op een gegeven moment ook die andere beweging gaan oefenen. Uiteindelijk scoorde ik daar vaker mee dan met mijn backhand. Op een gegeven moment dacht ik dan ook: misschien is die beweging tóch beter. Achteraf had ik gewoon moeten doen wat ik altijd doe.’
Waarom nam jij eigenlijk in de halve finale tegen Duitsland geen shoot-out en in de finale wel?
‘Deze keuze heeft Alyson gemaakt. Alyson had mij voor de finale laten weten dat ik nu wel bij de vijf shoot-out-nemers hoorde. Ze vroeg of ik hem wilde nemen als het moment daar was, waarop ik volmondig ja heb gezegd.’
Er zijn mensen die zeggen: waarom laat je een jonkie op zo’n beslissend moment zo’n belangrijke shoot-out nemen? Snap je dat?
‘Ja, dat snap ik wel. Aan de andere kant denk ik: waren zij aanwezig bij de trainingen? Nee. Sommige meiden wilden hem gewoon niet meer nemen, hadden er geen vertrouwen meer in. Ik had ‘m op belangrijke momenten ook al eens genomen en durfde het aan. Waarom zou je mij ‘m dan niet laten nemen? Ik ben nuchter genoeg om op zo’n moment niet onder de druk te bezwijken.’
Heb je ook veel complimenten gehad, dat je het aandurfde?
‘Nee, weinig. Ik heb het er met weinig mensen over gehad. Veel mensen dachten volgens mij dat ze er maar niet over moesten beginnen, haha.’
Leurink viert Jonkers doelpunt tegen Zuid-Korea
Het is dit jaar heel snel met jou gegaan. In december 2015 speelde je pas je eerste toernooi met Oranje, de HWL, en een maand of acht later stond je al op de Olympische Spelen. Hoe blik je terug op het afgelopen jaar?
‘Het is als een sneltrein aan mij voorbij gegaan. Ik realiseer me ook heel goed dat dit niet de weg is die de meeste spelers bewandelen. Dat je pas een jaar voor de Spelen bij de selectie komt terwijl sommige al drie jaar aan het trainen zijn. Soms sta ik er misschien te weinig bij stil hoe bizar het allemaal is gegaan. Ik heb ook gemerkt dat je veel voor Oranje moet opgeven, maar dat je er nog veel meer voor terugkrijgt. Ik snap nu wel waarom sommige mensen het zo lang volhouden aan de top.’
Denk je vaak terug aan de Spelen?
‘Minder dan ik had verwacht. Het leven gaat door. Dat is heel raar, maar het is wel zo.’
Een week voor de Spelen overleed je schoonmoeder onverwachts. Hoe ben je daarmee omgegaan?
‘Ik vond het vreselijk voor mijn vriend. Het was totaal onverwachts en uit het niets. Het was naar om er niet voor hem te kunnen zijn. Gelukkig ben ik goed opgevangen in het team.’
Heb je overwogen terug naar Nederland te gaan?
‘Ik heb met mijn vriend gebeld over de vraag of ik wel of niet terug zou gaan. In goed overleg hebben we samen besloten dat ik in Rio zou blijven. We hadden hier samen naar toe geleefd en stonden hier samen achter. Helaas is het echter niet het enige wat er in die periode is gebeurd. Tijdens de Spelen brak mijn moeder haar arm en moest ze in Rio geopereerd worden. Bij die operatie is een zenuw geraakt, waardoor haar hand nu nauwelijks meer functioneert.’
Je kreeg alles in één keer voor je kiezen.
‘Ja precies. Ik heb mij daar tijdens de Spelen proberen voor af te sluiten. Eenmaal terug in Nederland heb ik de tijd genomen om na te denken en alles op een rijtje te zetten.’
Hebben deze gebeurtenissen je tijdens de Spelen laten relativeren?
‘Ja, maar ook daarna. Terug in Nederland dacht ik: het leven heeft meer te bieden dan alleen hockey en mijn studie. Het heeft me volwassener gemaakt. Normaal gesproken maak je dit pas later in je leven mee dan op je 22ste.’
Heeft het je band met het team versterkt?
‘Dat denk ik wel. Bij de huldiging in Scheveningen merkte ik dat het ook anderen erg geraakt had. Ook de begeleiding heeft mij erg goed ondersteund.’
Hoe vind je zelf dat je tijdens de Spelen hebt gespeeld?
‘Over het algemeen ben ik tevreden. Het is niet dat ik me niet heb laten zien. Ik vind het lastig om zoiets over mezelf te zeggen.’
Aan je spel was in ieder geval niet te zien met welke omstandigheden je te maken had.
‘Nee, ik denk dat weinig mensen wat er bij mij privé heeft gespeeld tijdens de Spelen. Ik denk dat ik mijn verdriet heb omgezet in kracht en hierdoor een prima toernooi heb gespeeld.’
Je hebt in ieder geval laten zien dat je niet voor niets tot de selectie behoorde. Ik vind het ook vreemd dat jij niet bent genomineerd voor de prijs van FIH-Talent van het Jaar.
‘Mijn type spel is niet zo opvallend. Ik ben niet degene die de acties maakt, ik ben eerder degene die verbindt en iemand anders in een betere positie zet. Ik denk dat ze vooral mensen nomineren die opvallen. Maria Granatto van Argentinië is bijvoorbeeld wel genomineerd. Zij valt veel meer op, zij maakt de acties.’
Jij maakte wel een prachtige goal in de kwartfinale tegen Argentinië (3-2). Je passeerde twee Argentijnen, dribbelde de cirkel in en sloeg de bal in de goal.
‘Haha ja. Ik sla nooit op goal. Het was een mooi doelpunt, maar als iemand anders had gescoord, was ik net zo blij geweest. Het is misschien een cliché dat het gevoel met het team zo geweldig was, maar het was écht zo. Het was heel intens.’
Laurien Leurink heeft de stand op 2-0 gebracht tijdens de kwartfinale tegen Argentinie (c) KNHB/Koen Suyk
Was dit typisch zo’n mooi moment waarvan je eerder in dit gesprek zei dat je er zo’n energie van krijgt.
‘Zeker. Die hele wedstrijd tegen Argentinië was sowieso bizar. Iedereen was elkaar beestachtig aan het opfokken, zo gebrand waren we om te winnen. Op een gegeven moment stonden wij door drie kaarten nog maar met acht speelsters in het veld. Het maakte toen niet uit of je speelde of niet, het was één groot gekkenhuis. Óf je rende in het veld zo hard als je kon, óf je schreeuwde vanaf de bank zo hard als je kon.’
Je zei net ook dat je veel moet opgeven voor Oranje. Is het je het afgelopen jaar zwaar gevallen dat je je sociale leven moest inperken?
‘Dat is me zwaar gevallen ja, maar dat heb ik mijzelf achteraf pas gerealiseerd. Op het moment zelf ging het vrij makkelijk, omdat ik wist waarvoor ik het deed. Bovendien leefde iedereen met me mee. Maar toen ik na de Spelen terugkwam, merkte ik dat ik een jaar had gemist. Ik moest weer veel energie in mijn vriendschappen steken. Dat was natuurlijk leuk, maar het kostte wel veel tijd.’
Zou dat je in de weg kunnen staan om nog jarenlang in Oranje te blijven spelen?
‘Nee dat niet. Maar het zet me wel aan het denken. Je moet wel in je sociale leven blijven investeren. Ook al heb je het hartstikke druk, lunch af en toe even met de mensen om wie je geeft. Hockey doe je niet je hele leven. Maar je vriendschappen moet je wel je leven lang onderhouden en koesteren.’
Leurink tegen Nieuw-Zeeland
1 Reactie
desireevanasselt
je bent een topper!♥