Marijn Veen: ‘De Spelen waren voor mij eigenlijk onhaalbaar geweest’

Bij het verlaten van het parkeerterrein van SCHC zette international Marijn Veen haar auto in zijn achteruit en botste daarna per ongeluk tegen een andere auto aan. Acht maanden later ondervindt ze nog steeds de gevolgen van de hersenschudding die ze toen opliep. ‘Ik heb me wel eens afgevraagd of het nog goed zou komen. Nu gaat het gelukkig een stuk beter met me.’

In de dagen na de aanrijding voelde de aanvaller van Amsterdam zich zo slecht dat ze tijdelijk weer bij haar ouders introk. Zelfs bij de meest alledaagse geluiden, zoals haar vader die bij het afwassen de kraan aanzette en messen tegen elkaar aantikte, stopte ze van de pijn haar vingers in haar oren. Staren naar een elektronisch scherm, zoals een telefoon of een laptop, voelde na verloop van tijd alsof er een elastiek strak om haar hoofd getrokken zat.

Het beklimmen van de trap in het huis van haar ouders was zwaarder dan het spelen van een hockeywedstrijd. Omdat ze vrijwel niets kon – niet hockeyen, geen Netflix kijken – zocht ze vertier in het bordspel Qwixx. Zelfs het gestuiter van een dobbelsteen over de tafel heen, konden haar oren niet verdragen.

Veen: ‘Gek genoeg heeft de situatie met corona ervoor gezorgd dat ik mijn rust kon pakken. Dat de competitie werd beëindigd, nam bij mij een hoop druk weg. Ook het sociale leven lag stil. Ik hoefde niets te missen. Die rust was voor mijn herstel goed, maar mentaal was het proces wel zwaar. Dat is het nog steeds. Vooral omdat je niet weet hoelang het nog duurt.’

Marijn Veen heeft voor het Nederlands elftal gescoord tegen China. Foto: Willem Vernes

Ik zou deelname de Spelen nooit hebben opgegeven, maar nu ze met een jaar zijn gesteld, kan ik wel concluderen dat ze voor mij eigenlijk onhaalbaar waren geweest.

Haar huisgenootje Renée van Laarhoven weet wat Veen doorstaat. Zij kreeg in maart 2019 op de training van Kampong een stick tegen haar hoofd en liep ook een hersenschudding op. Van Laarhoven drukte Veen op het hart om geen datum aan haar rentree vast te plakken. Dat knoopte de international van Amsterdam in haar oren. Toch waren de Olympische Spelen van Tokio natuurlijk wel met potlood omcirkeld.

Dagen werden weken. Weken werden maanden. Lang was de Pro League-trip met het Nederlands elftal haar stip aan de horizon. Maar die reis kwam te vroeg. Keer op keer duurde haar herstel langer dan verwacht.

Veen: ‘Vorig jaar had ik natuurlijk een geweldig jaar. Alles ging goed. Met Amsterdam wonnen we de landstitel en de Europa Cup. Nu had ik vrijwel de eerste seizoenshelft gemist en kwamen de Spelen steeds dichterbij. Ik raakte gestrest. Dat bevordert het herstel van een hersenschudding natuurlijk niet. Ik zou deelname de Spelen nooit hebben opgegeven, maar nu ze met een jaar zijn gesteld, kan ik wel concluderen dat ze voor mij eigenlijk onhaalbaar waren geweest.’

In het seizoen 2018/2019 speelde Marijn Veen een belangrijke rol voor Amsterdam in het winnen van de landstitel. Foto: Koen Suyk

Als dit alles over is, kan ik de hele wereld aan. Zo voelt het. Dan is het leven weer fantastisch.

Het licht aan het eind van de tunnel komt nu steeds dichterbij. Veen traint weer met het Nederlands elftal mee. Vaak nog niet de hele training, maar ze maakt vorderingen. Afgelopen week verscheen ze voor het eerst op een training met Amsterdam. Ook haar studie pakte ze voorzichtig weer op. Ze woont weer thuis, maar bezoekt haar ouders nog wel wanneer ze behoefte heeft aan rust.

‘De stapjes die ik zet, zijn klein. Maar ik heb nog lang de tijd. Hopelijk mogen we in september weer wedstrijden spelen. Ik hoop dat ik snel weer honderd procent de oude ben. Als dit alles over is, kan ik de hele wereld aan. Zo voelt het. Dan is het leven weer fantastisch. Opstaan zonder zorgen, zonder pijn, waardeer ik nu al steeds meer.’

Afgelopen week speelde Veen met haar vriend weer het bordspel Qwixx. Toen de dobbelsteen over tafel stuiterde, keek ze hem aan. ‘Het klonk zó ontzettend zacht, dat het een soort opluchting voor me was. Het toonde aan dat het inmiddels echt stukken beter met me gaat.’