Met lichte wallen onder de ogen stapte Marijn Veen dinsdag weer op Nederlandse bodem. Net terug uit Argentinië, waar de Oranje Dames een korte maar intensieve trip afwerkten, kijkt de aanvaller met een grote glimlach terug. Naar niet vier, maar drie wedstrijden, noodweer, een onverwachte aanvoerdersband en een flinke dosis Argentijnse sportbeleving.
Tripjes naar Zuid-Amerika vallen bij Oranje regelmatig in de smaak. Geregeld staat er rond december een Argentinië-blok in de Pro League-kalender. En geen enkele international die daar dan van baalt. Want hoewel ze het daar inmiddels wel kennen – en telkens weer in dezelfde hotels zitten – is het nog steeds genieten.
‘Niet omdat ik dit keer aanvoerder was hoor’, vertelt Marijn Veen aan de andere kant van de telefoon. Ze heeft er net een kleine winterslaap opzitten, na een reeks korte nachten achter elkaar. Maar de vermoeidheid trekt spontaan weg als ze mag vertellen over haar ervaringen. Zoals het dragen van de aanvoerdersband. Die eer ging naar Renée van Laarhoven, Sanne Koolen (droeg de band niet, maar zit ook in de groep met aanvoerders) en haar, vanwege het ontbreken van Pien Sanders. ‘Of ik het verwacht had? Nee. Ik ben nog nooit aanvoerder geweest, op wat jaren in de jeugd na.’ Ehren trakteerde haar een week voor vertrek op het nieuws. ‘Hij koos me omdat ik een verbinder ben. Dat vond ik een hele eer.’
Marijn Veen als aanvoerder in Argentinië. Foto: WorldSportPics
Misschien gaat Veen wel de geschiedenisboeken in als aanvoerder met de minste speeltijd, iets waar ze zelf om moet grijnzen. Ze kreeg de eer om Oranje te vertegenwoordigen tegen Argentinië, maar het eerste duel duurde slechts 56 minuten en het tweede werd helemaal afgelast.
56 minuten aanvoerder tegen Argentinië
In Santiago del Estero – de gaststad van het afgelopen blok in de Pro League – kreeg Oranje donderdag- en zondagavond te maken met noodweer. Hevige regenbuien, donder en bliksem maakten spelen bijna onmogelijk. Tijdens het eerste duel, dat met 4-0 werd gewonnen, werd het spel in de slotfase even stilgelegd. Uiteindelijk werd de wedstrijd na tien minuten onderbreking niet meer hervat, waardoor het duel in totaal slechts een paar minuten korter duurde. Het tweede treffen, dat zondagavond om 21.30 uur zou beginnen, ging helemaal niet van start. Na ruim anderhalf uur wachten bleek spelen te gevaarlijk.
Zaten we daar, schuilend tegen de betonnen tribune aan. Het werd later en steeds donkerder. Er zijn wat mensen op zoek gegaan naar eten. Hebben wat bananen en repen met elkaar gedeeld. Marijn Veen
‘Ik vind het jammer hoor. Had graag nog een keer tegen ze gespeeld’, vertelt aanvoerder Veen. ‘Maar na anderhalf uur wachten trokken we zelf al wel de conclusie dat het onverantwoord zou zijn. Zaten we daar, schuilend tegen de betonnen tribune aan. Het werd later en steeds donkerder. We zijn toen maar in de dug-out gaan zitten, onder de stadionlampen. Want we moesten scherp blijven. Want wie weet zou de wedstrijd toch doorgaan. Er zijn wat mensen op zoek gegaan naar eten. Hebben wat bananen en repen met elkaar gedeeld.’
Oranje op het veld in Santiago, wat tijdens de eerste wedstrijd tegen Argentinië veranderd was in een zwembad. Foto: Instagram Marijn Veen
De wedstrijd viel uiteindelijk in duigen. Of beter gezegd: in het water. Net als de slotminuten van de eerste wedstrijd tegen Argentinië. Veen kan er om lachen. ‘Het was echt niet normaal. Het viel met bakken uit de hemel. Waren de hele dag de weersvoorspellingen al aan het checken. Althans, ik niet. Ik ben zo’n naïeveling. Van: het komt wel goed. Nou, dat heb ik geweten. Het veld stond blank’, vertelt ze. ‘We hebben de laatste vijf minuten nog twee video-referrals aangevraagd. Mooi toch, want we willen alles honderd procent doen. Maar het stond al 4-0 en als we die VAR hadden gelaten, was de wedstrijd al lang afgelopen’, lacht ze. ‘Stonden we voor mijn gevoel zes minuten langer in de stromende regen. Uit dat video-moment kregen we toch nog een corner. Ivert het aangeven hadden we al nagedacht. Dat zou met zo’n veld namelijk alleen werken door te flatsen. Uiteindelijk werd de wedstrijd vier minuten voor het einde afgeblazen. Logisch, want het ging echt niet meer.’
We hebben de laatste vijf minuten nog twee video-referrals aangevraagd. Maar het stond al 4-0 en als we die VAR hadden gelaten, was de wedstrijd al lang afgelopen. Stonden we voor mijn gevoel zes minuten langer in de stromende regen. Marijn Veen
Af en toe gaf Oranje een hockeyshow
‘Ik ben tevreden over hoe we het hebben gedaan’, zegt Veen. ‘De eerste wedstrijd tegen Duitsland wonnen we met 2-0. Geen extreme uitslag, maar we gaven bijna niks weg. In de andere twee gewonnen duels waren we gewoon heel effectief. Het rendement was hoog.’
‘En wat een momenten…’, vervolgt ze. ‘Zoals die goal van Pien Dicke uit een counter, of Luna Fokke die de bal vol in de kruising mepte. Of die backhand van Freeke Moes: de bal werd verplaatst over zes speelsters en lag erin. Dat was genieten. Zo zie je hoe mooi we samen kunnen hockeyen en hoe ieders kwaliteit tot zijn recht komt. We zijn echt gegroeid sinds het EK. Het is een feest om zulke goals te maken. Tijdens het EK lukte dat niet altijd, maar deze trip lieten we dat af en toe perfect zien.’
Veen aan de bal. Foto: WorldSportPics
De basis voor het succes werd uiteraard al in Nederland gelegd, met uren trainingsarbeid buiten het zicht van de camera’s. Maar ook buiten het veld viel tijdens deze trip veel op zijn plek. Dat begon al in Buenos Aires, waar Oranje vier dagen verbleef voordat het verder reisde naar Santiago. In de Argentijnse hoofdstad werd er veel getraind, maar was er ook ruimte voor andere dingen. ‘We zijn uit eten geweest samen, maar hebben bijvoorbeeld ook een fietstocht gemaakt met een gids. We komen al jaren in die stad, maar het is leuk dat we nu wat meer weten over de geschiedenis.’
Op de tribune bij de Argentijnse voetbalfinale
Het grootste uitje moest toen nog komen. De staf verraste de selectie met een bezoek aan het voetbalstadion in Santiago del Estero, dat als decor diende voor de finale van de Argentijnse kampioenschappen. ‘Dat was echt supervet om mee te maken. We waren in Argentinië toen ze wereldkampioen (2022) werden, maar deze wedstrijd, Racing – Estudiantes, staat minimaal net zo hoog op mijn lijstje’, beschrijft ze. ‘We zijn met een bus die kant op gereden, werden onder begeleiding van beveiligers naar een apart vak gebracht, waar verder niemand zat. We zaten al een uur van tevoren in het stadion, dus zagen alle supporters langzaam binnendruppelen.’
Man, het geluid wat die fans produceren. Niet alleen het eerste kwartier he? De hele wedstrijd lang. Die beleving kennen we hier niet. Die sportbeleving die ze in Argentinië hebben, is met niks te vergelijken. Marijn Veen
Veen keek haar ogen uit. ‘In Nederland smokkelen ze vuurpijlen stadions in, maar daar was het een grote vuurwerkshow. Maar allemaal gereguleerd. Was het onderdeel van het feest. Man, het geluid wat die fans produceren. Dat is echt niet normaal. En niet alleen het eerste kwartier hè? De hele wedstrijd lang. Die beleving kennen we hier niet. Die sportbeleving die ze in Argentinië hebben, is met niks te vergelijken.’ We hadden afgesproken om niet meteen dingen op onze eigen socials te zetten. We zijn hier namelijk om te hockeyen. Maar we vielen nogal op. Hebben zo’n beetje ieder Argentijns sportkanaal bereikt’, lacht ze.
Penalty’s in het hotel
Maar tijdens de climax – de finale eindigde uiteindelijk in het voordeel van Estudiantes, na strafschoppen – zat Oranje in de bus naar huis. ‘We hadden vooraf afgesproken dat we na negentig minuten naar ons hotel zouden gaan. Ongeacht het resultaat’, vertelt ze. En dus was het aparte vak met de Oranje’s tijdens de apotheose leeg. ‘De penalty’s hebben we nog in het hotel kunnen zien.’
Dit bericht op Instagram bekijken
Wat vind jij? Praat mee...
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.