Ze was de grootste pechvogel van deze zomer. Ireen van den Assem miste op een haar na de Spelen en weet nu dat er geen volgende kans meer komt. De 31-jarige verdediger stopt als international.
Het was voor haar anders dan voor Tokio-gangers als generatiegenoot Malou Pheninckx en Lauren Stam. Die stoppen met een gouden plak in de zak. Voor Van den Assem is het afscheid wreder. Alsof ze vlak voor het einde van een film uit het script is geschreven. ‘Een grote anticlimax’, zo noemt ze het zelf. Natuurlijk had ze graag toegeleefd naar een mooie, laatste wedstrijd. Maar haar hamstring sputterde tegen. Eén verkeerde aanzet verscheurde haar olympische dromen.
‘Diep in mijn hart wilde ik mij na de Spelen terugknokken’, zegt Van den Assem, sinds afgelopen zomer actief voor promotieklasser Tilburg. ‘Mijn gevoel wilde de strijd vol aangaan. Dat zit in mij. Ik hou daarvan. Vechten. Terugkomen uit een geslagen positie. Maar fysiek lukt dat gewoon niet meer. Ik heb mij de afgelopen jaren laten leiden door mijn lichaam. Dat wil ik niet meer.’
Van den Assem scoort in maart tegen Duitsland. Het was haar laatste doelpunt in Oranje. Foto: Willem Vernes
Overleven
De laatste maanden voelde het alsof ze de trainingsweken in het Nederlands elftal aan het overleven was. ‘Ik kan het niet meer beleven zoals ik het wil: voluit en ongeremd. Dat is een vereiste in Oranje en een voorwaarde voor mij om er écht van te kunnen genieten. Ik wil tot het uiterste gaan, mezelf uitdagen. Met een Olympische Spelen als doel kan dat. Dan zet je alles opzij. Verbijt je de pijn. Loop je de deur plat bij fysio’s, ga je vaak rusten, neem je privé gas terug. Zoiets lukt, voor een bepaalde tijd. Nu wil ik dat niet meer, niet meer ten koste van alles. Bovendien is mijn plek niet onomstreden. Ik besef dat er veel goede speelsters zijn op mijn positie, die wel in de Hoofdklasse spelen.’
Haar hoofd moest luisteren naar haar lijf. Daardoor maakte een gevoelsmens een besluit op ratio. Een beslissing die langzaam tot stand kwam. ‘Ik schoof het voor mij uit. Alyson (coach Annan, red.) gaf mij tijd. Maar zij wilde op een gegeven moment ook wel meer weten. Ik moest een knoop doorhakken. Zat ik bij mijn familie. ‘Ik denk dat ik stop. Ja, waarschijnlijk stop ik.’ Zo kwam het steeds dichterbij, werd het steeds logischer.’
Van den Assem dolblij met haar Bossche mede-internationals Margot van Geffen en Lidewij Welten. Foto: Koen Suyk
Uit de schaduw van haar maatjes
Lange tijd had het er alle schijn van dat Van den Assem de boeken zou ingaan als een zeer succesvolle hoofdklasse-speelster met een handvol caps. In 2014 zag ze letterlijk vanaf de zijlijn haar teamgenoten van Den Bosch goud winnen op het WK van Den Haag. Van den Assem was erbij. Niet als speelster, maar als fotograaf voor Rabobank. Net als Pheninckx kreeg ze een kans onder Annan. Die greep ze met beide handen aan. Ze brak alsnog door. Een ouderwetse laatbloeier. Eindelijk niet meer in de schaduw van haar maatjes, maar ‘onderdeel van’.’
Ze leefde haar droom. Werd wereldkampioen, twee keer Europees kampioen, won de Hockey World League. Knalde naar 79 interlands. Was een vast gezicht in die waanzinnig succesvolle lichting, die – hoe wrang – afgelopen zomer zonder haar de mooiste prijs pakte.
‘Ik hoop dat dat deel van mijn verhaal aan anderen bewijst dat je moet durven dromen. Ik geloof er heilig in, dat wanneer je écht héél, héél graag wil, je zo’n droom waar kunt maken. Door de juiste keuzes te maken en keihard te werken. Dag in, dag uit. Ik zie mezelf nog staan op het EK van 2017. Een vol stadion. Oranje-shirt. Daar kwam alles samen. Ik vloog. Genoot. Ben van ver gekomen en heb veel mooie dingen mee mogen maken.’
Een stralende Van den Assem op het EK van 2017. Foto: Koen Suyk
Gillen als een hyena
Ze gaf in de zomer aan dat ze het plezier wilde terugvinden in het hockey. ‘Dat is zeker gelukt. Ik ben super goed opgevangen door de club en het team en heel blij dat ik weer kan genieten van hockey na die – ik zeg het netjes – rotzomer. We maakten zondag vlak voor tijd de winnende goal. Ik stond als een hyena te gillen van blijdschap. Ik ben blij dat ik mijn sport nog zo kan beleven met deze meiden.’
Van den Assem hoopt dat ze herinnerd wordt als een goedlachse, hardwerkende teamplayer die zich wegcijferde voor het grote belang. ‘Natuurlijk is het niet geëindigd zoals ik wilde. Maar er wordt wel vaak tegen mij gezegd dat ik trots mag zijn. En dat besef dringt steeds meer door.’
3 Reacties
eugeappel
Bedankt voor al die mooie jaren hockey Irene. We hebben van je genoten. Je bent een topper👍👍 Veel hockeyplezier en succes bij Tilburg🤜🤛 En we zien je toch nog wel een keer bij ons hè😉🖤💛🏑. Liefs
Sjang Fijen
Tja Ireen, om nu te zeggen dat je als hockeyster een zondagskind bent, nee dat kan ik niet beamen. Je hoort tot de top van pechvogels tophockey NL . Positief, wel leuk dat je nu een opleiding voor een mooie toekomst, die veel langer duurt dan het kortstondige succes van hockey, bij de Johan Cruyff Academy kunt afronden. Wie weet wat voor moois daar uit kan voortkomen. Mijn gevoel, mede gevoed door de wens, is dat dit wel zo gaat gebeuren. Je karakter is en blijft dat van een doorbijter. Gelukkig gaat het laatste stukje van je florissant mooie hockeyleven nu bij Tilburg naar wens als jezelf onlangs beaamde. Veel plezier daar bij je thuishaven van de Kruikenzeikers. Aan de Oosterplas in Den Bosch ben je altijd welkom. als je zelf al hebt ervaren. Knuf en groet van.............Sjang
lynnBosman
Je mag zeker trots zijn Ireen! Een fantastische carrière heb je gehad. Dat het zo moest eindigen is ontzettend zuur, maar je hebt ook ontzettend veel mooie momenten, zoals de strafbal tegen België in de finale, gekend. Jouw inzet, energie, mentaliteit en passie spatten van de televisie af. Ik wens jou heel veel plezier en succes bij Tilburg.