Zes redenen waarom Nederland – Argentinië een droomfinale is

Vrijdagmiddag is het eindelijk zo ver. Dan volgt het klapstuk van het olympisch vrouwentoernooi. Om 12.00 uur wacht ons een pracht van een finale. Een droomfinale. Maar waarom is dit de ultieme eindstrijd? Dat lichten we in zes redenen toe.

De historie

Nederland-Argentinië is een klassieker in het vrouwenhockey. De ene na de andere meeslepende editie trok de laatste jaren aan ons voorbij. Ervaringsdeskundige Lidewij Welten besprak ze drie jaar terug met ons. Van een rampzalige WK-finale in Rosario tot een knotsgekke shoot-outprimeur in het Wagener. Van wolvengeluiden tot opgestoken middelvingers van fans. Een geschiedenis met dus oud zeer, maar ook met sprankelende herinneringen zoals de gewonnen olympische finale van 2012.

De rivaliteit

Uiteraard heeft dit argument z’n oorsprong in de historie. Met name op het hoogtepunt van de Argentijnse hockeyheerschappij – zo rond 2010 – konden de teams elkaars bloed wel drinken. Natuurlijk, dat is alweer een tijdje geleden. Maar een aantal kopstukken van die tijd, staat morgen wederom binnen de lijn. Voor de zoveelste clash. Een voorbeeld. Belen Succi, de keeper van Argentinië, haalde bij Oranje geregeld het bloed onder de nagels vandaan. Dat kwam met name door haar overdreven gejuich na een mislukte aanvallende actie. De sluitpost is inmiddels 35 jaar, maar kan nog steeds haar tegenstanders tot op het bot irriteren.

Margot van Geffen snelt langs haar Argentijnse tegenstanders tijdens de Pro League-ontmoeting begin vorig jaar. Foto:FIH/WorldSportPics

De individuele skills

Nederland heeft spelers die alles kunnen met een bal. Xan de Waard bijvoorbeeld. Frédérique Matla. Eva de Goede. Spelers die van niets ‘iets’ kunnen maken. Een wedstrijd op gang kunnen trekken, dankzij een bevlieging of geniale ingeving. Inderdaad. Argentinië heeft zulke spelers ook. Neem Agustina Albertarrio, Maria José Granatto of Delfina Merino. De bal is hun vriend en bungelt als een touwtje aan hun stick. Argentinië is mondiaal een van de weinige ploegen die ook een aantal van zulke, technisch enorm vaardige, spelers heeft. Een feest voor de liefhebbers dus van onnavolgbare passeerbewegingen, liftjes, airhockey en andere heerlijke tierelantijnen.

De killersmentaliteit

Als het erop aankomt, kan Oranje z’n tanden laten zien. Dat zagen we in de halve finale op het WK tegen Australië toen Nederland in zwaar weer belandde, maar uiteindelijk in de shoot-outs alsnog de schaapjes op het droge kreeg. Tijdens deze Spelen kwam die mentaliteit weer terug tegen de Britten. Oranje was getergd door de uitspraken van goalie Maddie Hinch, die nog even fijntjes inging op de vorige olympische finale waarin Groot-Brittannië van Nederland won. Ze wilden dat ‘arrogante GB’ wel even wat duidelijk maken. Dat ze zeker niet bij Nederland in de buurt komen. Naja, zo geschiedde. Argentinië kan tegenstander ook zo met huid en haar opvreten. Las Leonas hebben een enorme vechtlust en strijden met hun leeuwenhart. Ze schuwen daarbij geen enkel middel. Ze knokken met het mes tussen de tanden. Vilein met de hoofdletter V.

Maria Verschoor in actie tegen Argentinië. Foto: FIH/WorldSportPics

Klasbakken als coaches

Natuurlijk gaat het met name om de strijd tussen de lijnen. Maar daarbuiten zien we twee fenomenen in de dug-out zitten. Klasbakken, op een geheel eigen manier. Alyson Annan, die als speelster twee keer olympisch kampioen werd en Oranje in 2018 naar de wereldtitel loodste. Vaak stoïcijns langs de lijn. Snel analyserend, zoals tijdens dit toernooi toen in een van de pauzes met Caia van Maasakker en Matla op een laptop werd gekeken naar corners. Daartegenover staat de zeer excentrieke Carlos Retegui. De man die altijd vuur heeft in zijn ogen. Met bevlogenheid als middle name. Druk gebarend, roepend, soms tierend. Een echte kampioenenmaker, bovendien. Hij verraste vriend en vijand door met de Argentijnse mannen olympische kampioen te worden en stuwde eerder de vrouwen naar grote hoogtes door bijvoorbeeld het WK te winnen. Een fenomeen.

Echte uitdagers

De Oranjevrouwen zijn met afstand de nummer één van de wereld. De concurrentie is de laatste jaren op grote afstand gezet door de ‘alleswinnaars’ onder leiding van Annan. Ja, ook Argentinië presteert structureel minder dan Nederland en speelde op de laatste OS en het laatste WK slechts een bijrol. En toch zijn Las Leonas echte uitdagers van Oranje. Dat zit als volgt. Nederland is nu al negentien interlands op rij ongeslagen: achttien zeges en een gelijkspel. De laatste nederlaag was tegen? Je raadt het al. Argentinië dus. In februari 2020 stonden ze twee keer tegenover elkaar in Buenos Aires. De tweede ontmoeting won Nederland, Maar de eerste, die ging naar de Argentijnen. De opstellingen waren toen ietsjes anders dan nu – bij Argentinië speelden bijvoorbeeld routiniers Rosario Luchetti en Silvina D’Elia mee – maar het overgrote deel zien we morgen ook terug. Ze kunnen Nederland dus echt weerstand bieden. Een mooi ingrediënt voor een zinderende finale.