Zware knieblessure zet vraagteken achter hockeytoekomst De Goede

De hockeyloopbaan van Eva de Goede hangt aan een zijden draadje. De aanvoerder van Oranje heeft afgelopen woensdag een kruisband afgescheurd en liep schade op aan haar meniscus. Ze verwacht er minstens negen maanden uit te liggen en mist waarschijnlijk het WK, dat in juli plaatsvindt. Vandaag gaat de tweevoudig Wereldspeelster van het Jaar onder het mes.

‘Het belangrijkste voor mij is dat ik nu goed herstel als mens. Om gewoon te kunnen bewegen. Hard te kunnen lopen. Of ik nog professioneel kan hockeyen, dat weet ik niet. Daarvoor is er nu nog te veel onzeker. Dat moeten we bepalen tijdens mijn herstel.’

Haar woorden zijn snoeihard. Goudeerlijk. En ook surrealistisch. Sinds woensdagavond staat het leven van De Goede op z’n kop. ‘Eén sullige, verkeerde beweging en het is mis. Natuurlijk waren de afgelopen dagen alles wat ik niet wilde. Maar ik geloof ook echt volledig in mijn eigen lijf. Het komt goed. Alleen is nu nog onduidelijk hoe goed het komt. Of ik alles weer zo kan als voorheen. Ik merk wel dat ik heel veel drive en energie heb om hier tegenaan te gaan. Ik wil nog niet dat het voorbij is. Ik gun het mezelf niet, dat ik zo moet stoppen.’

De Goede, vlak voor het moment dat het woensdag faliekant misging. Foto: Willem Vernes

Nog heel even terug naar die inmiddels beruchte woensdagavond in het Wagener. Nederland – België is een bijna een kwartier oud als De Goede zich verstapt. Meteen is er paniek. Ze trappelt met haar voet om aan te geven dat er iets grondig mis is met haar rechterknie. In haar lange loopbaan heeft ze al zoveel speelsters met zwaar knieletsel gezien. ‘En toch hoop je nog een beetje dat het meevalt. Wishful thinking. Ik vond mijn knie nog helemaal niet zo dik. Een dag later was dat anders. Toen kwam het echte besef dat het weleens foute boel kon zijn.’

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door OranjeHockey (@oranjehockey)

Waarom de operatie haast heeft

Ze hield al rekening met een kruisbandblessure. De voorste band bleek inderdaad afgescheurd te zijn. ‘Wat echt tegenviel, was dat mijn meniscus er ook niet goed uitzag. Vooral de buitenste rand is flink beschadigd. Dat is ook de reden dat ik dinsdag al geopereerd moet worden. Elke beweging kan nu extra schade opleveren aan mijn bot of kraakbeen. Als het alleen mijn kruisband was geweest, had het allemaal minder haast gehad.’

De Goede klinkt vermoeid, maar monter. Strijdbaar. ‘Ik heb mazzel dat die meniscus en mijn kruisband in dezelfde operatie aangepakt kunnen worden. Anders had ik een paar weken later terug gemoeten voor een tweede ingreep. Nu hoop ik vooral dat er straks niet nóg meer schade naar boven komt.’

De treurige aftocht van De Goede in het Wagener Stadion. Foto: Willem Vernes

Natuurlijk vroeg ze snel naar de geplande hersteltijd. ‘Negen maanden… Dan ga je meteen tellen. Wat kan nog? Waar kom ik uit? Komende zomer is het WK. Voor mij het doel waar ik naar toeleefde. Waarom ik doorging bij Oranje. Dat heb ik nu uit mijn hoofd gezet. Ik heb nu geen stip aan de horizon gezet. En misschien is dat wel even het beste. Ik wil niets pushen en neem geen risico’s. Ik wil later ook nog gewoon op mijn benen kunnen staan. Begrijp me niet verkeerd, ik doe alles voor een goed herstel. Maar wel op een verantwoorde manier. Verantwoord snel. Zullen we het zo noemen?’

Alles staat nu in het teken van duurzaam terugkomen. Als haar knie het toelaat, wil ze een paar weken naar Zuid-Afrika. Het land waar De Goede ook bivakkeerde tijdens haar hockeybreak én de geboortegrond van haar vriend Tim Drummond. ‘Als ik toch moet revalideren, doe ik dat liever in het zonnetje’, zegt ze met een voorzichtige lach. ‘Het is goed voor mij om even weg te gaan. Het is een lang jaar geweest. Met hoogte- en nu ook dieptepunten. Dat wil ik daar een plek gegeven. Even tot rust komen, samen met degene waar ik het meest van hou.’

Ik hoop dat ik zelf kan bepalen hoe mijn hockeycarrière eindigt Eva de Goede

Eerder in het interview viel het woord al. Stoppen. ‘Daar had ik liever over een paar jaar pas aan gedacht. Natuurlijk weet je dat zoiets ook gaat komen. Het laat nog maar eens zien dat je zoveel geluk hebt als je zelf kunt bepalen wanneer het mooi is geweest.’

Een korte stilte. Dan weer die positieve gloed. ‘Ik hoop echt dat mij dat ook gegund is. Dat ik hier goed uit kom en zelf kan bepalen hoe mijn hockeycarrière eindigt. Maar eerst die knie weer normaal en pijnvrij kunnen gebruiken. Dat is nu mijn grootste wens.’