Max Sweering: van gouden verrassing tot WK-ervaringsdeskundige

Max Sweering is samen met Nicki Leijs en Teun Rohof de enige speler in de WK-selectie van bondscoach Robert Tigges met ervaring op een mondiaal eindtoernooi. Het drietal speelde in 2015 het WK in Leipzig waar de Oranje Heren hun eerste en vooralsnog enige wereldtitel in de zaal veroverden.

‘Ik zat toen pas eigenlijk net bij Oranje’, herinnert Sweering zich. Net als Lars Balk en Caspar van Dijk was hij pas achttien. Eén van de jonkies in de groep. ‘Ik stond vrij laag in de hiërarchie en de beleving van zo’n toernooi was ook nieuw voor mij. Dat WK heb ik op een andere manier meegemaakt dan ik nu zal meemaken.’

De afgelopen jaren is Sweering uitgegroeid tot een van de vaste gezichten van de Oranje Heren Zaal. Het WK in het Zuid-Afrikaanse Pretoria is voor hem zijn vijfde titeltoernooi. De inmiddels 26-jarige aanvaller van SCHC behoort daarmee tot de routiniers van de selectie.

Naar Nederland gekomen

Acht jaar geleden stond Sweering nog aan het begin van zijn interlandcarrière die hem naast de wereldtitel ook twee bronzen EK-medailles opleverde. In de zomer van 2014 was hij naar Nederland gekomen. Geboren in Düsseldorf en opgegroeid in Duitsland verruilde hij na het eindexamen zijn club Uhlenhorst Mülheim voor Amsterdam. Met zijn achtergrond was het vanzelfsprekend dat Sweering bij zijn nieuwe club ook ging zaalhockeyen. In Duitsland speelde hij in de jeugd op het hoogste niveau en streed hij vaak om het landskampioenschap.

Max Sweering in actie voor Oranje tegen Rusland tijdens het WK in Leipzig (2015). Foto: Koen Suyk

In zijn eerste winter in Nederland werd Sweering door zaalbondscoach Robin Rösch direct opgeroepen voor Oranje. Die uitverkiezing maakte hij meer dan waar door met name in de zaalfinale tegen Rotterdam indruk te maken. Met Amsterdam veroverde Sweering het landskampioenschap in de zaal, de eerste in een serie van vier titels op rij. Persoonlijk voegde Sweering in 2019 met SCHC nog een vijfde kampioenschap aan toe.

‘Ik was een van de verrassende namen in de selectie’, zegt Sweering over de WK-ploeg die naar Leipzig afreisde. ‘Hoewel Robin al wist wie ik was via de landelijke selectie in Duitsland, ken niemand mij op mijn teamgenoten van Amsterdam na. Dat heb ik nooit raar gevonden. In de huidige trainingsgroep van Oranje zaten ook nieuwe jongens die je niet kent. Ik heb mij nooit een buitenstaander gevoeld.’

Robin heeft altijd volgehouden dat we een serieuze kans maakten op de titel. Max Sweering over het geloof van zaalbondscoach Robin Rösch in een goede resultaat tijdens het WK in Leipzig

Het toernooi in Leipzig was voor de Oranje Heren Zaal pas de derde deelname aan een WK. In 2003 en 2011 was de ploeg als vijfde geëindigd. ‘Robin heeft altijd volgehouden dat we een serieuze kans maakten op de titel. Dat deed hij op een rustige manier. Niet extreem emotioneel of oppeppend. Hij straalde uit dat hij wist wat hij deed. Hij nam ons mee in zijn overtuiging en gedurende het toernooi gingen wij er ook steeds meer in geloven.’

De Oranje Heren sloten de groepsfase af als tweede achter Rusland. Sweering kwam in vier van de vijf poulewedstrijden in actie en maakte zijn eerste WK-doelpunt in het met 5-4 verloren duel tegen Rusland. Tegen Zwitserland bleef hij de gehele wedstrijd op de bank net als in het vervolg van het WK.

Max Sweering (l) met Robert Tigges, Teun Rohof en de wereldbeker na de eindzege op het WK in Leipzig (2015). Foto: Koen Suyk

‘Ik heb gesprekken gehad met Robin. Ik begreep zijn besluit en uiteindelijk heeft het resultaat hem gelijk gegeven. Maar het was heel erg balen. In die tijd hadden we ook minder spelers nodig’, wijst Sweering op de regelwijziging die de FIH in 2013 had ingevoerd waardoor een ploeg niet met zes maar met vijf spelers tussen de balken stond.

Duitsland verslagen

Vanaf de zijlijn zag Sweering Oranje ten koste van Zweden de halve finales bereiken waarin Duitsland, dat de drie eerdere WK-edities had gewonnen, de tegenstander was. ‘Met vierduizend man op de tribunes heerste er een extreem mooie sfeer in de hal. Dat maakte wel indruk. Het was mooi om dat mee te maken. Het was ook een hele bijzondere wedstrijd. We vlogen uit de startblokken. Duitsland had niet verwacht dat ze zouden verliezen.’

De Oranje Heren kwamen na acht minuten met 3-0 voor en zochten met een 4-1 voorsprong de kleedkamers op. Duitsland knokte zich terug naar 4-4, maar de grootmacht in de zaal had in de shoot-outs alsnog het nakijken.

In de finale werd vervolgens Oostenrijk met 3-2 verslagen. ‘We moesten nog één keer alles geven. Na de overwinning op Duitsland was het niet moeilijk om ons op te laden voor de finale. Ik heb die wedstrijd intens beleefd. Vanaf de bank beleef je zo’n wedstrijd toch anders. Je bent meer gespannen. Wat mij nog heel erg bij staat is de ontlading na het laatste fluitsignaal, maar vooral het kamikaze-uitlopen bij de laatste corners.’

De lange weg naar Zuid-Afrika

Het grote succes kreeg niet direct een gevolg. Een jaar later degradeerden de Oranje Heren op het EK naar de B-divisie. Hierdoor liep de ploeg kwalificatie voor het WK in 2018 mis. Pas twee jaar later op het EK in Berlijn werd mede door een bronzen medaille een WK-ticket gepakt. Acht jaar na de wereldtitel is Oranje weer present op een mondiaal titeltoernooi.

‘Het is een lange weg geweest’, blikt Sweering terug op de route naar het WK in Zuid-Afrika. ‘Ik ben blij om er weer te mogen staan. We hebben een goede ploeg en staan er goed voor. Duitsland doet niet mee. Dat scheelt nogal. We hebben alle vertrouwen dat we ver kunnen komen. Er liggen voor ons zeker kansen.’

Max Sweering in actie voor Oranje tijdens het afgelopen EK in Hamburg tegen Oostenrijk. Foto: Willem Vernes