De Oranje Heren Zaal zijn dinsdag begonnen aan de voorbereiding op het EK in Hamburg, volgende maand. De meest ervaren speler in de trainingsgroep van de nieuwe bondscoach Robert Tigges is Teun Rohof. De 37-jarige routinier kwam al op zeven EK’s in actie, een Nederlands record. Op die eindtoernooien maakte Rohof van alles mee: medaillewinst, promotie en degradatie. Een terugblik op hoogte- en dieptepunten.
EK 2006-Eindhoven: ‘Kennismaking valt tegen’
‘Het zaalteam was in die tijd een opleidingsteam, een team dat tussen Oranje en Jong Oranje zat. Roelant Oltmans, die destijds bondscoach van de veldselectie was, zei tegen mij: jij gaat naar de zaal. In de zaal kon ik werken aan punten die ik moest verbeteren. Beter worden in de kleine ruimte, bijvoorbeeld. Bovendien kon ik een toernooi op internationaal niveau spelen. In Eindhoven dachten we mee te kunnen doen om de prijzen. Tijdens een stage in Duitsland voorafgaand aan het EK konden we namelijk redelijk partij bieden. De kennismaking op het hoogste niveau viel echter tegen. We wonnen geen enkele wedstrijd. Bovendien raakte ik in de tweede wedstrijd geblesseerd aan mijn enkel. Het was een toernooi in mineur.’
EK 2008-Kopenhagen: ‘De echte knowhow kwam binnen’
‘In 2007 werd Robin Rösch aangesteld als bondscoach. Het zaalhockey werd hierna serieuzer aangepakt: betere materialen, meer trainen. De echte knowhow kwam binnen. Robin selecteerde zaalspecialisten en we trainden op dezelfde ondergrond en afmetingen van het veld als op het EK. We leerden veel. Dat was een eyeopener.’
Teun Rohof passeert Manuel Grandits, tijdens de strijd om het brons tussen Nederland en Oostenrijk (3-5) bij het EK Zaal in 2012 in Leipzig. Foto: ANP/Koen Suyk
EK 2010-Almere: ‘Wedstrijden via de stream bekeken’
‘Bij het EK in Almere was ik er niet bij. Ik zat bij de Nederlandse veldselectie en we waren op trip in de aanloop van het WK in India. Op mijn hotelkamer heb ik via een stream naar de wedstrijden gekeken. Dat was nog best lastig, want er was tijdsverschil. Ik vond het prachtig voor die jongens, maar was wel jaloers op hen.’
EK 2012-Leipzig: de salonremise met Tsjechië
‘Dit was het toernooi van de salonremise tegen Tsjechië. Toen we op 2-2 kwamen, riep Robin (Rösch, red.) vanaf de bank: niet naar voren spelen. Hij had uitgerekend dat het voor ons gunstig was om 2-2 te spelen. Dus speelden we de bal achterin rond. Door het gelijkspel gingen we samen met Tsjechië naar de halve finales. Rusland, dat op de tribune zat en naar onze wedstrijd keek, viel zodoende buiten de boot. In de halve finales speelden we tegen Duitsland. We stonden met 2-1 voor, maar na rust schakelde Duitsland een tandje erbij en verloren we ruim. De Duitsers waren gewoonweg een maatje te groot. We verloren uiteindelijk het brons aan Oostenrijk. We dachten er te makkelijk over, omdat de Oostenrijkers hadden verloren van Tsjechië.’
EK 2014-Wenen: WK-kwalificatie afgedwongen
‘Het toernooi waarin we vier-tegen-vier speelden en de keeper onbeperkt konden wisselen. De vliegende keep kreeg een hesje en had ook de rechten van een keeper. Sjoerd de Wert was onze vliegende keep. Dat had Rösch zo besloten. Sjoerd was megagoed in ballen tegenhouden. In de poulefase speelden we 6-6 tegen Duitsland, terwijl we met 55 seconden voor tijd met 6-4 achterstonden. De Duitsers scoorden alle corners. Ze vlogen links en rechts om mijn oren. We stonden er goed voor om de halve finales te halen. In de laatste poulewedstrijd speelden we tegen Rusland, een taaie tegenstander. We gingen eraf, ze straften elk foutje af. Het was heel erg balen dat we de halve finales niet haalden, maar we konden ons nog wel kwalificeren voor het WK. Dat hebben we uiteindelijk ook gedaan, want we eindigden als vijfde.’
Teun Rohof in actie tijdens het EK 2016 in Praag tegen Polen. Foto: Worldsportpics/Frank Uijlenbroek
EK 2016-Praag: het trauma van de wereldkampioen
‘Dit toernooi is een trauma. Echt een dieptepunt. Ik denk dat Robert (Tigges, red.), Nicki (Leijs, red.) en Laurens (Goedegebuure, red.) hetzelfde erover denken. Na de 6-2 winst in de eerste wedstrijd op Zweden verloren we van Oostenrijk. Bij 0-1 haalden we onze keeper eraf en scoorden zij in de counter 0-2. In de laatste poulewedstrijd tegen Tsjechië kwamen we 1-0 achter. Dertig seconden voor tijd kregen wij een corner. We lieten expres de tijd doorlopen en speelden vervolgens een variant waarbij iedereen het bos in werd gestuurd. Timmo Kranstauber scoorde de 1-1. Met deze stand zouden we naar de halve finales gaan. Thijs (van Dam, red.) en Boris (Burkhardt, red.) renden van blijdschap het veld in. Zij werden weer naar de kant gestuurd, want er bleken nog tien seconden op de klok te staan. De Tsjechen namen de bal vanaf de middenlijn, maar Nicki bleek geen drie meter afstand te hebben genomen. Zij kregen een corner, die op mijn rug werd gepusht. De strafbal was raak en Tsjechië ging naar de halve finales. Die teleurstelling kwamen we niet meer te boven. We degradeerden. Dat was echt een domper. En, we kwalificeerden ons ook niet voor het WK in 2018. Die klap kwam er nog bovenop. We konden onze wereldtitel niet verdedigen.’
EK 2018-Alanya: de vergissing van 2016 herstellen
‘In Turkije wilden we de fout herstellen van het vorige EK. Met de nieuwe bondscoach Michiel van der Struijk hebben we onze schouders eronder gezet. Robert Tigges werd van assistent weer speler omdat Terrance Pieters op het laatste moment naar het ‘grote’ Oranje ging. Binnen het team kreeg ik een grotere rol, een beetje de leidersrol, om de jongere spelers te helpen. In 2018 zijn we dik gepromoveerd en werd ik uitgeroepen tot speler van het toernooi. Natuurlijk gaat het om de teamprestatie, maar ik was blij met een persoonlijke prijs. Het was een mooie winterperiode.’
EK 2020-Berlijn: de beloning
‘Eindelijk pakte ik een medaille op een EK. Een medaille waar ik zo naar heb gehunkerd. In de poulefase speelden we een mooie partij tegen Duitsland, maar trokken helaas aan het kortste eind. Hierdoor speelden we in de halve finales niet tegen Rusland, maar tegen Oostenrijk. Dat scheelde nogal. De Oostenrijkers waren regerend wereldkampioen. Deze horde bleek helaas voor ons te moeilijk. Marieke (Dijkstra, bondscoach, red.) dacht vooraf dat we het toernooi konden winnen. Ze baalt er volgens mij nog steeds van, maar ik ben heel erg blij met de bronzen medaille.’
EK 2022-Hamburg: een achtste EK?
‘Robert (Tigges, red.) vroeg mij: wil je nog een keer? Ik wil heel graag mee naar het EK, maar het is afwachten hoe fit ik kan zijn. Bovendien trainen we de komende drie weken bijna elke dag en dat is lastig combineren met mijn werk. Ik werk dertig uur op school en daarnaast ben ik trainer, coach en coördinator van de jeugd op Amsterdam. Uiteindelijk is het aan Robert of ik word geselecteerd voor het EK. Maar na dit zaaljaar is het voor mij als speler echt voorbij.’
Ten Rohof in actie tijdens het EK 2020 tegen Rusland in de strijd om het brons. Foto: Willem Vernes.
Wat vind jij? Praat mee...
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.