25 jaar na golden goal van De Nooijer: ‘Ik werd ineens herkend’

25 jaar geleden zette hij Nederland in vuur en vlam. Teun de Nooijer maakte toen de golden goal in de WK-finale tegen Spanje. Een herinnering om nooit te vergeten. Al is het maar, omdat het nog steeds de laatste keer is dat de Oranjemannen wereldkampioen werden. En eentje die van De Nooijer spontaan een bekende Nederlander maakte. 

Natuurlijk is 1 juni 1998 voor De Nooijer één van de mooiste bladzijdes in zijn vuistdikke succesboek. De Galgenwaard in Utrecht was afgeladen met 15.000 toeschouwers voor een van de mooiste hockeymomenten ooit op de Nederlandse velden. Oranje herpakte zich tegen Spanje van een 2-0 achterstand. Dwong dankzij late goals van Stephan Veen en Bram Lomans een verlenging af.

En toen gebeurde het. Twee minuten voor het einde van de verlenging. 

De corner van Lomans. De redding van de Spaanse klasbak Ramon Jufresa, die werd uitgeroepen tot beste keeper van het toernooi. De rebound die met een stuit precies voor de stick van De Nooijer kwam. De tennislag, die tegen de touwen ging. De verlenging die direct voorbij was, dankzij de golden goal-regel.

Wereldkampioen. 

Op korrelige beelden, die duizenden keren zijn bekeken op YouTube, is te zien hoe De Nooijer een paar stappen zet richting de feestvierende massa op de tribune. Zijn armen in de lucht, zijn hoofd in de wolken. Als hij wordt ingehaald door zijn eerste teamgenoot, stort de aanvaller ten aarde. Hij wordt bedolven onder iedereen in een Oranje-tenue en de staf – in opvallende chique groen-wit gestreepte overhemden. 

Het schitterende Spaanse gebaar

Daarna gebeurt er wat bijzonders, buiten het zicht van de camera’s. Iets waar De Nooijer 25 jaar later nog steeds kippenvel van krijgt. ‘Ik stond op van de grond. Nog helemaal perplex. Het stadion maakte veel lawaai. Een van de eersten die ik tegenkwam was de lijnstop van Spanje. Ik meen dat het Juan Dinares was. Hij had een bal in zijn hand. De bal waarmee ik vlak daarvoor had gescoord. In gebrekkig Engels zei hij dat hij vond dat ik ‘m moest hebben. Dat-ie mij toebehoorde. Ik vond dat zo’n schitterend gebaar. Dat je op dat moment, vlak na een verloren WK-finale, dat kan opbrengen… is voor mij ‘true sportmanship’. Een voorbeeld van sportiviteit, dat prachtig laat zien hoe je op een sportveld met elkaar om kunt gaan. Dat moment ga ik nooit vergeten. Dat is hét moment van mijn WK.’

Die ultralate 3-2 was het sensationele sluitstuk van het magische toernooi in Utrecht. ‘De coming-out van onze sport’, stelt De Nooijer. ‘Afgezien van de Olympische Spelen was hockey niet vaak voor een groot publiek zichtbaar. Nu leefde het. Werd het goed in beeld gebracht, live op tv. De ambiance was ook reclame voor de sport. Dat het hockey een voetbalstadion vol kreeg, was uniek. Na afloop besefte ik pas echt welke impact onze finale had gehad. Ik woonde destijds in Amsterdam en leidde daar een vrij anoniem leven. Maar na het WK werd ik ineens herkend.’

De Nooijer bedolven onder zijn teamgenoten. Foto: 115 jaar Nederland Hockeyland

Parkeerkwartje en Waku Waku

Daar had De Nooijer direct profijt van. ’Een paar dagen na het toernooi wilde ik ergens mijn auto parkeren. Ik stond bij de parkeermeter en gooide wat kleingeld erin. Alleen had ik niet veel op zak, zo bleek. Ik kwam een kwartje tekort. De man die achter mij stond te wachten vroeg wat er aan de hand was. Hij gaf mij het kwartje, als bedankje. Omdat we wereldkampioen waren geworden. Prachtig toch?’

De Nooijer was op dat moment pas 22 jaar, maar hoorde al vier jaar bij het Nederlands elftal. In De Galgenwaard speelde hij zijn tweede WK. Tussendoor won hij in 1996 met Oranje goud op de Olympische Spelen van Atlanta. ‘Toen we vier jaar eerder de finale verloren, zei een journalist tegen mij: wees gerust, jij krijgt nog zoveel kansen op goud. Dat vond ik toen heel apart. Wist ik wat er nog allemaal ging komen? Ik was destijds verbouwereerd, maar heb later nog geregeld teruggedacht aan die woorden. De beste man had gelijk. In 1998 was ik qua leeftijd nog steeds een van de jongsten van de groep. Na Atlanta waren er aardig wat ervaren jongens gestopt. Er werd daardoor meer dan tevoren naar mij gekeken. Die druk voelde ik op mijn schouders. Meer media-aandacht, meer verantwoordelijkheid. Ik worstelde er niet mee, maar moest er wel aan wennen. Ik hockeyde gelukkig nog steeds vrijuit. Ik kon er alleen van dromen dat het toernooi zo eindigde.’

Van bekende hockeyer was De Nooijer, destijds gezegend met een enorme bos krullen, een bekende sporter geworden. Hij werd uitgenodigd voor tv-spelletjes, zoals de dierenquiz Waku Waku. Zat-ie opeens tussen acteurs en soapsterren, midden in de glitter en glamour. ‘Er kwam veel op mij af. Ik kreeg wat hulp van Aad Ouborg, onze teammanager op het WK. Hij was een soort van zaakwaarnemer voor mij, al noemden we dat toen nog niet zo. Met hem besliste ik wat we wel en niet wilden doen. Aad leerde mij zakelijk op te stellen en daar heb ik veel aan gehad.  Na het WK ging ik naar Duitsland, om drie maanden te spelen bij Harvestehuder in Hamburg. Pippa (Suxdorf, red.) – toen mijn vriendin, nu mijn vrouw – woonde daar. Eigenlijk was dat voor mij wel even lekker om daar de luwte in te gaan. Toen ik rond kerst terugkwam in Nederland, was de hype rondom het WK alweer een beetje overgewaaid. Kon ik op mijn gemakje weer beginnen bij Bloemendaal.’

De Galgenwaard, in 1998 het WK-stadion, normaliter het onderkomen van FC Utrecht. Foto: 115 jaar Nederland Hockeyland

Nog steeds de laatste

De Nooijer wordt nog geregeld herinnerd aan zijn gouden WK-moment. ‘Rond elk WK komt het wel een keertje terug. Het blijft een heerlijke herinnering. Die foto’s, die beker. Ik zag ze deze week ook nog voorbijkomen op LinkedIn. Dat maakt me trots. Maar als ik heel eerlijk ben, kleeft er ook een andere kant aan. 1998 is nog steeds de laatste keer dat Nederland met de mannen het WK won. Dat is natuurlijk veel te lang geleden. Als het aan mij ligt, komt er heel snel een nieuwe Nederlander die de laatste winnende goal op het WK heeft gemaakt.’

En die bal die De Nooijer van zijn Spaanse tegenstander kreeg? ‘Die ligt thuis in een kast. Goedbewaard in een doosje, tussen de medailles.’