Boris Aardenburg in Oranje na zware handblessure: ‘Op wilskracht’

Een betere start van 2025 had Boris Aardenburg zich niet kunnen wensen. Maandag sluit de 21-jarige aanvaller van Pinoké voor de eerste keer aan bij de Oranje Heren. Een beloning. Niet alleen voor een goede eerste seizoenshelft waarin hij met zes goals een persoonlijk doelpuntenrecord vestigde, maar ook voor het harde werk tijdens het herstel van een listige blessure die ook het einde van zijn hockeycarrière had kunnen betekenen.

Nietsvermoedend liep Aardenburg vorige maand met zijn koptelefoon op door de gang van de Hogeschool Windesheim. Op weg naar de volgende les gaat zijn telefoon. ‘Wie belt mij nu’, flitst er door zijn hoofd als hij opneemt. Dat wordt een paar seconden later duidelijk als hij hoort wie hem belt. Het is Jeroen Delmée. De bondscoach van Oranje vertelt dat Aardenburg deel uitmaakt van de 28-koppige trainingsgroep die zich voorbereidt op het tweede Pro League-blok van het seizoen.

‘Ik was heel blij, maar ook verrast’, vertelt Aardenburg. ‘Ik wist dat ik op een longlist voor Oranje stond, maar het eerste Pro League-blok was net geweest. Ik had gehoopt er toen al bij te zitten. Mijn hele leven wil ik voor Oranje spelen. Dat is een groot doel van mij en dat ik er nu bijzit, betekent alles voor mij.’

Op de valreep van 2024 komt er een droom uit voor Aardenburg, die bezig is aan zijn derde seizoen bij Pinoké. Een droom die afgelopen zomer uiteen leek te spatten door een ongeluk in de keuken.

Boris Aardenburg in het shirt van Jong Oranje tijdens het WK U21 in Kuala Lumpur. Foto: Worldsportpics/Will Palmer

Snee in pols

Aardenburg liet een porseleinen bord vallen dat op het aanrecht in stukken brak. Een van de scherven sneed in zijn linkerpols. De schade leek op het eerste gezicht mee te vallen, maar het ongelukje had grote gevolgen. Er waren drie pezen doorgesneden en op een millimeter na was een zenuw niet geraakt.

‘Als dat was gebeurd, weet ik niet of ik nog had kunnen hockeyen’, haalt Aardenburg het moment terug. De blessure zet een streep door het EK U21, zijn laatste toernooi als junior. Hij gaat onder het mes en hem wacht een revalidatie van drie tot vier maanden.

‘Ik heb wel getwijfeld of het goed zou komen’, zegt Aardenburg over die periode die hem, volgens eigen zeggen, mentaal sterker heeft gemaakt. ‘Ik heb nu nog meer wilskracht.’

Terugblikkend zegt hij: ‘De eerste weken kon ik niets doen en daarna deed ik twee uur per dag oefeningen. In eerste instantie kon ik mijn vingers niet bewegen. Met de tijd werd dat beter. Het is nog niet helemaal honderd procent, maar het belemmert mij niet in het spelen.’

Boris Aardenburg haalt uit voor Pinoké tijdens het hoofdklasseduel tegen HDM. Foto: Willem Vernes

Scoren na rentree

En dat bleek. Bij zijn rentree op de velden tegen Klein Zwitserland in de tweede week van oktober scoorde Aardenburg meteen. In de laatste zeven wedstrijden voor de winterstop maakte de 21-jarige aanvaller zes doelpunten, een verbetering van zijn persoonlijke record.

‘Wat ik in de tijd voor mijn rentree heb gedaan, is visualiseren. Hoe ik terug zou komen en hoe ik zou scoren. Dat heb ik elke week herhaald. Maar ik had niet verwacht dat ik zoveel zou scoren. Het voelde fijn om belangrijk te zijn voor mijn team. Persoonlijk zat ik ook niet te wachten op de winterstop. Ik zat er goed in en was voor mijn gevoel nog niet klaar.’

De sterke eerste seizoenshelft was de bondscoach ook niet ontgaan. Het leverde Aardenburg een plek op in de trainingsgroep die zich vanaf maandag gaat voorbereiden op het Pro League-wedstrijden, begin februari in Australië tegen het gastland en Spanje.

Ik ben blij en dankbaar dat ik weer kan spelen na mijn blessure. En dat ik mag aansluiten bij Oranje, maakt het nog mooier Boris Aardenburg

‘Ik ga met open verwachtingen naar Oranje. Ik sta straks met de beste spelers op het veld. Ik ga kijken, maar vooral leren. Ik neem het stap voor stap. Ik ben blij en dankbaar dat ik weer kan spelen na mijn blessure. En dat ik mag aansluiten bij Oranje, maakt het nog mooier. Het harde werken tijdens mijn herstel wordt beloond.’

De aanvaller treedt bij het ‘grote’ Oranje in de voetsporen van zijn tante Willemien, die vijf interlands speelde en brons won tijdens de Olympische Spelen van Seoul in 1988.

‘Ik hoop de selectie voor Australië te halen. Het zou mooi zijn om te debuteren op mijn verjaardag op 6 februari. Ik kan in ieder geval niet wachten totdat ik maandag het veld op loop voor de eerste training. Er ligt een mooie uitdaging.’

Jorrit Croon en Boris Aardenburg duellerend om de bal tijdens de eerste finalewedstrijd om de landstitel tussen Pinoké en Bloemendaal. Foto: Willem Vernes