Van der Weerden heeft nog veel vragen over het verleden én de toekomst

Een maand en een paar dagen. Die zitten er voor Mink van der Weerden tussen de uitschakeling op de Spelen en de herstart van de Bundesliga. Zaterdag hervat de verdediger de competitie met Rot-Weiss Köln. Ondertussen denkt de Brabander hard na over zijn toekomst in Oranje.

De vraag spookte in de weken na Tokio door zijn hoofd. Vooral als hij thuis ‘niets’ aan het doen was. Tijdens het inpakken van de vakantiespullen. Op dode momenten.

‘Hoe konden we in korte tijd onze vorm verliezen? Dat heb ik vaak gedacht. Alle seinen stonden op groen. We waren niet briljant op het EK, maar wonnen daar op vechtlust. Dan hoop je en denk je: als het hockeyend nog iets beter gaat, dan kunnen we echt ver komen.’

Maar het ging niet beter.

‘Het was weg. En dat is – hoe vaak ik er zelf ook op terugkom – iets ongrijpbaars. Frustrerend ook. Ik weet het antwoord namelijk niet.’

Toen Oranje nog juichen kon. Van der Weerden scoorde op de Spelen tegen Australië. Foto: Koen Suyk

Ervaring rijker, illusie armer

Een dag na de verloren kwartfinale stond Van der Weerden alweer op de stoep bij zijn vrouw en dochter. Een ervaring rijker, een illusie armer. ‘Alles waar je vijf jaar na toe hebt gewerkt is in een keer klaar. Maar het toernooi gaat verder. Dat is moeilijk, vreemd. Een rare ervaring. Ik heb niets meer gezien van de Spelen. Had ik geen enkele behoefte aan. Ik vind het leuk voor Vincent Vanasch, Thomas Briels en Simon Gougnard. Jongens die ik al lang ken. Vanasch is bij Rot-Weiss onze keeper. Ik heb de uitslag gezien, meer niet. Het kon me gestolen worden.’

Het was heerlijk om nergens aan te denken. Om dat klotegevoel eventjes te vergeten Mink van der Weerden

Tijd om te treuren had-ie thuis niet. Beter gezegd: dat nam hij niet. ‘Da’s het voordeel van een gezin. Je moet gewoon aan de slag. Ik heb wat extra tijd besteed aan mijn dochter Puck. Lekker samen op pad. Op de wedstrijddagen ben ik gaan sporten. Het hoofd leeg maken op mijn racefiets. Eigenlijk had ik de halve finale willen spelen. Dat ging wel even door mij heen. Verder was het juist heerlijk om nergens aan te denken. Om dat klotegevoel eventjes te vergeten.’

Met nog een heleboel onopgeloste vragen meldde Van der Weerden zich een paar weken later weer bij Rot-Weiss, waar hij veel gelijkgestemden trof. ‘De Duitsers hebben ook geen toptoernooi gehad. Het was ‘m niet voor ons en niet voor hen. Daar balen we allemaal nog van. De enige die echt blij was, was Vanasch. Die heeft z’n feestjes wel gehad deze zomer. Hij is geen jongen die daar de rest nog lang mee plaagt. We willen allemaal op onze eigen manier door. Al staat die uitdaging natuurlijk wel in schril contrast met die van afgelopen zomer.’

In het shirt van Rot-Weiss Köln. Links de Duitse sterspeler Christopher Rühr.

Gesprek met Delmee

Van der Weerden heeft ondertussen ook met de nieuwe bondscoach Jeroen Delmee gesproken. ‘Maar dat was vooral over hoe ik de afgelopen tijd en jaren heb ervaren. Wat ik zag en wat er gebeurde. Het stond los van de interesse in mij als speler. Ik heb ook nog geen idee wat ik zelf wil. Ik voel me fit, en haalde – in tegenstelling tot de Spelen – op het EK mijn niveau. Aan de andere kant speelt thuis ook een rol. Ik ben niet iemand die in de emotie een beslissing maakt. Hockeyend zit ik nu in een vrijblijvende fase, waarin alles nog niet op het scherpst van de snede gaat. Dat besluit komt daarna, als ik wel weer merk hoe ik ben als het erom gaat. Wat wil ik dan? Wat doe ik dan? Ik zal de voors en tegens op een rijtje zetten.’

En daarna is hij uiteraard ook afhankelijk van de plannen van Delmee, met wie Van der Weerden jaren samenspeelde bij Oranje Zwart. ‘Wil hij een groep samenstellen die over drie jaar nog goed is? En verwachten hij en ik dat ik dat ook ben? Of kijken we ook naar het WK, over anderhalf jaar?’

Van der Weerden wordt gefeliciteerd na de EK-winst. Foto: Koen Suyk

Het zijn vragen die de komende weken, misschien maanden, beantwoord worden. De eerste officiële wedstrijd van Oranje vindt 26 november pas weer plaats. Dan zal er ongetwijfeld een beslissing zijn genomen.

De komende tijd gaat het gewoon weer even om ‘lekker hockeyen’ bij de kampioen van Duitsland, waar hij zijn laatste contractjaar ingaat. ‘Verdedigend mijn werk doen en aan de bal minder twijfelen dan op de Spelen. Normaal doen. En zoveel mogelijk corners erin pushen. Dat is natuurlijk al jaren hetzelfde, waar ik ook speel.’

Hoewel nog lang niet alle antwoorden op tafel liggen, zal de herinnering aan Tokio voorzichtig naar de achtergrond worden gedrongen. Hallo competitie, tot ziens hockeyzomer. De zomer die voor de Oranjemannen fraai en hoopvol begon, maar zo teleurstellend eindigde.