De drie favoriete interlands van Jeroen Hertzberger

Jeroen Hertzberger staat voor een markant moment in zijn interlandloopbaan. De 34-jarige aanvaller van Rotterdam kan morgen in het tweede Pro League-duel met Groot-Brittannië zijn 250ste wedstrijd in Oranje spelen. Slechts tien internationals gingen hem daarin voor. Op verzoek van hockey.nl dacht Hertzberger na over de drie meest bijzondere interlands in de afgelopen dertien jaar. 

We spreken Hertzberger een paar dagen voor de eerste ontmoeting met Groot-Brittannië van dinsdag (1-0 zege). Als we de naderende mijlpaal onder de aandacht brengen is de ervaren spits eerst nog bescheiden. ‘Internationaal is dat aantal niet eens zo heel bijzonder’, zegt de ervaren spits droogjes, om even later toch bij te draaien. ‘Natuurlijk is zo’n aantal hartstikke mooi. Ik speel sinds 2007 – met een onderbreking van anderhalf jaar – in Oranje. Zoveel jaar hockeyen op het hoogste niveau… dat maakt me heel trots.’

We zijn uiteraard benieuwd welke van de huidige 249 interlands Hertzberger het meest zijn bijgebleven. ‘Je bent geneigd meteen je debuutwedstrijd te noemen, maar die was eigenlijk niet zo speciaal’, legt Hertzberger uit. ‘Ik speelde mijn eerste interland in november 2007 tijdens de Champions Trophy in Kuala Lumpur, toevallig ook tegen Groot-Brittannië. Er was geen sfeer, geen publiek. Het enige bijzondere aan die wedstrijd was de aanwezigheid van mijn zus, die op dat moment een wereldreis maakte, en die van Jan Hagendijk, de oud-voorzitter van Rotterdam. Die was helemaal in zijn eentje naar Maleisië gevlogen om mijn debuut van dichtbij te zien. Prachtige man.’

Ook de heroïsche halve finale van het WK 2018 in India, waarin een collectief sterk Oranje na shoot-outs van Australië won en zich voor de zevende keer in de Oranje-historie voor een WK-finale plaatste, valt net buiten de boot. Dit zijn de drie interlands die voor Hertzberger het meest waardevol zijn geweest, zowel in individueel opzicht als qua teamprestatie.

India – Nederland 4-4

Chandigarh, 1 februari 2009
Punjab Gold Cup
Hertzberger: ‘Eigenlijk waren alle wedstrijden van dit toernooi bijzonder. We waren met een jong team naar India gereisd, zonder routiniers als Teun de Nooijer en Taeke Taekema. Voor de meeste jongens was het de eerste hockeyervaring in Azië, waar we elke wedstrijd voor dertigduizend fanatieke toeschouwers speelden. We speelden in Chandigarh in totaal drie keer tegen het gastland.

Die eerste wedstrijd tegen India zal ik niet snel vergeten. Vlak voor rust stonden we met 2-0 voor. Niets aan de hand. Een paar minuten later was het ineens 3-2 voor India. We waren beduusd, zaten muisstil in de kleedkamer. Iedereen verwachtte een donderpreek van Michel van den Heuvel, die toen bondscoach was. Maar wat gebeurde er? Opeens barstten we in lachen uit. Alle indrukken, de toeschouwers, het scoreverloop, de spanning… alles kwam er ineens uit. Het mag eigenlijk niet, maar we hebben daar minutenlang keihard gelachen. Het was zo bijzonder in Chandigarh, daar genoot iedereen van.

In de finale wonnen we met 2-1 van India en maakte ik het winnende doelpunt. Kregen we toch maar mooi die duizenden mensen stil. In dat toernooi in Chandigarh had ik voor het eerst het gevoel dat ik een stempel kon drukken op het aanvalsspel van Oranje.’

Nederland – Duitsland 5-3

Rotterdam, 22 juni 2008
Openingswedstrijd Champions Trophy
‘Deze wedstrijd voelde als mijn doorbraak in Oranje. Ik was net een half jaar bij de nationale ploeg en in deze wedstrijd dwong ik een plekje af in de selectie voor de Olympische Spelen van Beijng in 2008. Het was een wedstrijd tegen een van de beste en langste keepers in het hockey, de bijna twee meter lange Max Weinholt.

Eerst was er die heerlijke pass van Robert van der Horst met wie ik het binnen én buiten het veld goed kon vinden. Daarna een subtiel wippertje over Weinholt, met het puntje van mijn stick. Tegen Duitsland scoren is altijd top. Dat dat ook nog eens gebeurde in mijn Rotterdam, met veel vrienden en familie op de tribunes, maakte het plaatje helemaal compleet.’

Nederland – Duitsland 6-1

Londen, 29 augustus 2015
Finale EK
‘Ruim een jaar na de pijnlijk verloren WK-finale tegen Australië in Den Haag (1-6, red.) bereikten we in Londen de finale van het EK. Er zat enorm veel spanning op deze wedstrijd. Het was alles of wéér niets, en gelukkig werd het alles. We veegden de Duitsers echt van de mat. De ontlading na afloop was enorm bij alle spelers. Het betekende mijn eerste echte hoofdprijs met Oranje. In 2014 hadden we weliswaar de Hockey World League al gewonnen, maar dat toernooi spreekt toch minder tot de verbeelding. Deze prijs telde. Dat voelde je.

Als aanvaller is het lekker als je in zo’n wedstrijd ook je goaltje meepikt. Grappig dat het opnieuw een wedstrijd tegen Duitsland was. Tegen geen enkel ander land speelde ik zoveel wedstrijden. Het zijn altijd pittige duels, maar verlopen wel altijd sportief. En de Duitsers pasten vaak mandekking toe, daar wist ik wel raad mee. Ik denk dat de periode van 2013 tot en met 2015 een sterke fase in mijn interlandloopbaan was. Ik heb in die fase met doelpunten mijn waarde als aanvaller kunnen bewijzen.’