Fernig hoopt op echte doorbraak in Oranje: ‘Was mentaal best pittig’

Met een brede glimlach stapte Rosa Fernig (24) deze week weer het trainingsveld van Oranje op. Na een zomer zonder toernooi geniet de Bossche verdediger van haar rentree in de selectie, vastberaden om er alles aan te doen om nooit meer een toernooi te missen.

Na het eerste trainingsblok op maandagochtend, met een warm herfstzonnetje boven het veld, vertelt Fernig vanaf de tribune over haar nieuwe energie. Over haar verhuizing naar Amsterdam en het plezier van het weer bij de groep zijn. ‘Ik ben niet nieuw, ik ken iedereen al drie jaar’, zegt ze lachend. Toch voelde ze vanochtend op de fiets lichte zenuwen. ‘Ik ben blij dat ik er weer bij ben. Het was echt klote toen ik hoorde dat ik niet mee mocht naar het EK.’

Liever praat de behendige verdediger van Den Bosch niet over dat moment. Maar ze snapt als geen ander dat tegenslagen erbij horen. Sinds haar overstap van Jong Oranje (waar ze in april 2022 als aanvoerder wereldkampioen mee werd) speelde ze nog geen toernooi met het Nederlands team. Achteraf begrijpt ze dat ze er tijdens het EK in 2023 nog niet klaar was voor de volgende stap. Haar reserverol op de Olympische Spelen van Parijs, heeft ze inmiddels ook leren waarderen. Maar het missen van het EK van afgelopen zomer doet nog wel pijn.

Rosa Fernig. Foto: Willem Vernes

‘Het was echt een domper voor mezelf’

Bondscoach Raoul Ehren durfde het niet met haar aan. Haar tweede seizoenshelft kampte ze met blessures en hoewel ze in de zomer medisch gezien fit was voor het toernooi, vroeg de bondscoach zich af of ze vijf wedstrijden in acht dagen kon spelen. ‘Ik had gehoopt dat ik mee mocht’, vertelt Fernig. ‘Ik heb er in principe de afgelopen jaren een beetje naartoe gewerkt. En gehoopt dat ik de stap zou kunnen maken om een keer een toernooi te kunnen spelen. Dus het was echt een domper. Het was taai en kut.’

Toen de EK-selectie in de groepsapp van Oranje werd gedeeld en Fernig haar naam niet zag staan, maakte ze andere plannen. Ze genoot van haar tijd met haar familie in Hongarije en was de leukste tante voor haar eenjarige neefje. ‘Het was fijn om er even uit te zijn. Had het nodig om afstand te nemen. De tv stond ook bijna niet aan.’

Of ze het nou eens was met de keuze van de bondscoach of niet, ze weet dat het gekwakkel in de tweede seizoenshelft niet meehielp. Fernig raakte geblesseerd aan haar enkel en had last van haar peesplaat. ‘Het was taaier dan ik vooraf gedacht had. Veel mensen zeiden dat het een listige blessure was, dat bleek ook zo te zijn.’

Van nul naar honderd 

Zo miste ze de gouden EHL op haar eigen club en keken ze maanden lang vanaf de zijlijn aan de Oosterplas toe. Tot de play-offs, waar ze in de finale om de landstitel tegen SCHC zelfs een doelpunt voor haar rekening nam. ‘Ik ging van nul naar honderd. Maar ik wilde meedoen. Hoe dan ook. Maar daardoor zat er geen opbouw in mijn belastbaarheid. Bovendien kwam de Pro League er meteen achteraan. Dat was allemaal niet heel ideaal’, blikt ze terug. ‘Maar ik zou het niet anders gedaan hebben.’

Rosa Fernig na haar doelpunt in de landsfinale. Foto: Willem Vernes

In een persoonlijk gesprek met de bondscoach kreeg Fernig tekst en uitleg. Bovendien wist ze dat ze na het EK meteen weer welkom was in de trainingsgroep van Oranje. ‘Ik voelde toen wel meteen de motivatie en bewijsdrang om te kijken of er nog wat uit te halen viel. Het is ook wel positief, hij had het ook niet kunnen zeggen’, vertelt ze. ‘Raoul heeft me verteld wat hij van me vindt, hoe ik ervoor sta, wat anders en beter kan. Gewoon kleine verbeterpunten. Verdedigend en fitheid in het algemeen.’ Lachend: ‘Ik vind het leuk om aan te vallen, maar dan moet ik mijn verdedigende taak niet vergeten.’

Fernig debuteerde als veertienjarige snotneus – nota bene onder Ehren – bij Den Bosch. Doorliep probleemloos alle jeugdselecties en greep als aanvoerder met Jong Oranje het WK-goud. Alles ging haar altijd voor de wind. Maar bij het grote Oranje laat die echte doorbraak nog even op zit wachten. ‘Mentaal is het pittig, maar daar word je sterker door’, stelt Fernig. ‘Ooit een toernooi spelen, zou voor mij echt als een beloning voelen.’

Mentaal is het pittig, maar daar word je sterker door. Ooit een toernooi spelen, zou voor mij echt als een beloning voelen.

Hoe ze ervoor gaat zorgen nooit meer een toernooi te missen? Er verschijnt een grijns op het gezicht van de Brabantse. ‘Ik moet mijn kwaliteiten die ik heb wel benutten. En daar vertrouwen in houden. Werken aan de punten waar ik beter in moet worden. En aan mijn belastbaarheid. Ik ben natuurlijk in het verleden wel eens vaker geblesseerd geweest. Ik moet gewoon niet zoveel meer missen. Stabieler worden. De basis beter en steviger maken’, zegt ze. 

Foto: Willem Vernes

Vallen en opstaan in Oranje

Maar het allerbelangrijkste? ‘Misschien klinkt het suf, maar ik stapte vanmorgen echt met plezier op mijn fiets. Ik hoopte dat ik me zo zou voelen. Ik wil graag beter worden, maar het ook leuk blijven vinden’, zegt ze. ‘Dat zit ook wel echt in mijn karakter. Ik kan beter wat anders gaan doen, als ik er geen plezier meer in heb.’

Over tien maanden wacht het WK, en Fernig kijkt er vol vertrouwen naartoe. ‘Ik wil aan het einde van de dag in de spiegel kunnen kijken en zeggen: ik heb alles gegeven. Het resultaat kan goed of slecht zijn, maar ik wil trots zijn op hoe ik me heb ontwikkeld. Dat gevoel had ik afgelopen zomer ook en nu weet ik dat ik ervan leer als iets niet gaat zoals ik het gepland had. Vallen en opstaan hoort bij mijn weg in Oranje.’