Joosje Burg: ‘Hand op mijn neus, medaille naar voren’

Op de dag voor de olympische finale slikte Joosje Burg een van haar grootste teleurstellingen uit haar carrière. De aanvaller werd buiten de finale-selectie gelaten omdat ze haar neus had gebroken in de halve eindstrijd. ‘Medisch gezien kon ik spelen, maar Paul wilde geen risico’s nemen.’

‘Ik ben onwijs blij, maar ik zie er niet uit.’

Burg had er vrijdagavond weinig woorden voor nodig om haar complete gemoedstoestand te beschrijven. De Brabantse liep naar de pers met haar gouden plak, die vrolijk om haar nek danste. In haar gezicht is de schade te zien van de enorme klap die ze in de halve finales tegen Argentinië incasseerde. Een bal die vanaf nog geen meter vol in haar gezicht kwam.

‘Het gaat naar omstandigheden goed’, vertelt Burg. ‘Mijn neus is aan alle kanten gebroken. Dat is heel rot. Je schrikt je kapot als je op een scan ziet dat je neus in allerlei stukken ligt. Ik ben bont en blauw. Maar als ik heel eerlijk ben: die mooie medaille die hier hangt, die zorgt ervoor dat ik ergens anders aan denk.’

Burg krijgt een knuffel van teamgenootje en goede vriendin Frédérique Matla. Foto: Willem Vernes

De ongewenste beslissing

Ondanks haar gebutste gelaat, straalt ze. Maar dat was kort daarvoor anders. ‘Toen de beslissing kwam dat ik niet mee zou doen, was ik heel verdrietig, boos en teleurgesteld. Alle emoties kwamen voorbij. ’s Ochtends voor de finale was dat nog niet weg. Ik had zelf willen spelen. Natuurlijk: dat had ik zelfs met twee gebroken benen nog gewild. En ook de medische staf zei dat het kon, ondanks die breuk. Ja, mijn neus had nog erger kapot kunnen gaan. Dat maakte me niets uit. Al staat-ie schots en scheef.’

Ze onderzocht nog de mogelijkheid om met een carbon masker te spelen. ‘Maar dat duurt vier dagen. Uiteindelijk lag de beslissing bij Paul. Hij wilde geen risico’s nemen. Richting het team niet en voor mij niet. Ik snap het ook hoor. Het is een olympische finale. Daarin moet iedereen gewoon scherp en goed zijn. Nu denk ik: het is oké, ook ik heb zeven wedstrijden hier gespeeld. Ben echt onderdeel van het team. Ook al zat ik in de finale op de tribune.’

Tegen bekijken van de eindstrijd zag ze tegenop. Haar teamgenoten wisten dat. ‘Ze zouden me even opzoeken op de tribune op een mooi moment. Toen Maria [Verschoor] scoorde, wees ze met haar vinger even naar mij. En ik wees terug. Dik kippenvel, voelde heel speciaal.’

Joosje Burg nadat ze een bal in haar gezicht heeft gekregen in de wedstrijd tegen Argentinië. Foto: Willem Vernes

Droom Dicke komt uit

Speciaal was de avond ook voor Pien Dicke. Zeven wedstrijden lang zat zij op de plek van Burg op de tribune van het olympische hockeystadion. Geen idee of ze ooit een minuut zou spelen. Zelfs toen Burg in de halve finales tegen Argentinië uitviel, was de spits niet met haar eigen kansen bezig. ‘Ik vond het vooral erg voor Joosje. Hoopte dat zij herstelde en weer kon meedoen’, vertelt Dicke, met de gouden medaille om haar nek.

Op het moment dat Van Ass donderdag besliste dat Dicke zou spelen, moet ze nog wel even schakelen. Maar vrijdag, de dag van de finale, was ze er klaar voor. ‘Ik moet zeggen dat de aanloop naar deze wedstrijd toe een beetje aan me voorbij is gegaan. Maar op een goede, positieve manier denk ik. Ik kon me gewoon lekker voorbereiden. Ik was best wel rustig, niet heel zenuwachtig. Als je dan eenmaal begint, is het ook maar een wedstrijd. Dat is hoe ik het voor mezelf probeerde in te steken. Al viel dat niet mee. Je speelt voor heel veel publiek. Het is gewoon een goudenmedaillewedstrijd.’

Pien Dick test hem even, maar de medaille is echt. Foto: Willem Vernes

Tussen de 14.000 hoofdzakelijk Oranje-fans waren ook haar ouders. ‘Zij hadden ruim voor het begin van het toernooi alleen kaartjes voor de finale gekocht. Ze zeiden: mocht je die niet spelen, kunnen we ze altijd nog verkopen. Ze waren er dus bij.’

Net als haar vriend. Dicke: ‘Ze zaten allemaal verspreid door het stadion, dus ik heb na afloop een rondje gedaan om ze allemaal te knuffelen. Dit is zo bijzonder. Ik had echt niet verwacht dat ik hier met een gouden medaille zou staan. Het betekent echt heel veel voor me. Dit was mijn grootste droom. Ik heb veel blessures gehad. Hard moeten werken om terug te komen. Toen ik de selectie niet haalde, voelde het alsof al die inspanningen voor niets waren geweest. Maar het heeft blijkbaar zo moeten zijn. Mijn mentaliteit en harde werken heeft mij dit opgeleverd.’

Ellebogenwerk in het TeamNL-huis

Na afloop sprintte Burg – een van de snelste speelsters van Oranje – als een malle vanaf de tribunes naar haar team toe. ‘Ik dacht nog even: nu moet ik wel opletten bij het knuffelen. Maar toen ik bij de groep was, was ik dat alweer helemaal vergeten. Boeien, dan krijg ik maar een knal.’

Vandaag – zaterdag – wachten Burg opnieuw veel schouderklopjes, knuffels en andere felicitaties. Met Oranje wordt ze vanavond gehuldigd in het TeamNL-huis. Toen de mannen daar twee dagen geleden waren, was het een mega-TD met een hossende en springende massa. ‘Hahaha, ook daar heb ik al over nagedacht. Toen de mannen er waren zag het er lomp uit. Ellebogenwerk. Misschien moet ik even extra opletten. Hand op mijn neus. Medaille naar voren.’