Spits Kelly Jonker: ‘Het was zonde om mij op 10 te zetten’

Net als Lidewij Welten en Marloes Keetels speelt centrumspits Kelly Jonker tegen de Verenigde Staten haar eerste interland sinds de gewonnen WK-finale in augustus. Een achillespeesblessure dwong haar tot het nemen van rust. Terug in Oranje moet ze meteen voor koelbloedigheid in de cirkel zorgen, waaraan het twee weken geleden tegen Australië ontbrak (1-0 nederlaag).

Noem het een experiment. Een probeersel van Rick Mathijssen, haar coach bij Amsterdam. In de tweede seizoenshelft van vorig jaar stond Jonker regelmatig op de nummer tien-positie opgesteld, in plaats van in de spits. Niet langer was zij het eindstation. Haar handigheid dichtbij de goal, haar tip-in, haar talent om positie kiezen en op het juiste moment voor haar man komen; ze kwamen niet meer tot hun recht. Het experiment was geen lang leven beschoren.

Ik ben 28 jaar, ik hoef niet per se meer een andere speelster te worden. Kelly Jonker

‘Het was leuk om uit mijn comfort zone te stappen, maar ik heb het daarna wel met Rick besproken. Mijn grootste kracht ligt uiteindelijk in de cirkel. Het was zonde om mij daar weg te halen’, zegt Jonker aan tafel in het spelershotel in Winston-Salem. ‘Ik ben 28 jaar, ik hoef niet per se meer een andere speelster te worden. Ik weet waar ik goed in ben en wat ik moet doen.’

Het vrat aan Jonker dat ze als gevolg van het experiment vorig seizoen maar zeven doelpunten maakte, een eigenschap van een spits in hart en nieren. ‘Je moet niet aan het aantal goals afmeten of je een goed seizoen hebt gedraaid of niet, maar bij Oranje is het wel mijn taak om te scoren. Het geeft vertrouwen als je dat in de competitie ook gedaan hebt. Dat is voor mij één van de redenen geweest om bij Amsterdam terug de cirkel in te gaan.’

Kelly Jonker aan de bal voor Amsterdam. Foto: Koen Suyk

Overbelaste achillespees

Een overbelaste achillespees stond het spelen van wedstrijden in Oranje uiteindelijk in de weg. Na het WK in Londen voelde Jonker haar achillespees op de dagen na de trainingen bij Amsterdam. In overleg besloot ze minder vaak mee te trainen, zodat ze geen wedstrijden hoefde te missen. Ook vroeg ze om rust bij Oranje en liet ze de Champions Trophy in Changzhou schieten. De lappenmand was bekend terrein voor Jonker, die de afgelopen jaren vanwege andere blessures al vaker internationale toernooien aan zich voorbij zag gaan.

‘Leuk is het niet, maar ik weet inmiddels wel hoe ik ermee om moet gaan dat ik even niet bij het Nederlands team ben. Het is wat het is. Ik heb er vrede mee. Dit is mijn elfde jaar, je kunt niet alles spelen. Gelukkig krijg ik bij Oranje en bij Amsterdam de ruimte om af en toe rust te nemen.’

Kelly Jonker juicht na haar goal in de WK-finale tegen Ierland. Foto: Koen Suyk

We hebben een aantal nieuwe speelsters. We zijn nog zoekende, maar dat is niet erg. Kelly Jonker

Na de eerste competitiehelft bouwde Jonker voorzichtig de belasting van haar achillespees op. Tijdens de trainingsstage in het Spaanse Cádiz in januari trainde ze voor de eerste keer weer dagen achter elkaar. Inmiddels is ze weer een stap verder in haar herstel, alleen heeft ze nog niet twee keer op één dag getraind. Het is nog de vraag hoe haar achillespees daar op reageert. ‘Ik kan nu prima één wedstrijd spelen en volgende week in Argentinië weer één. Maar ik weet niet of ik fit was geweest als er nu een toernooi met meerdere wedstrijden in één week op het programma had gestaan.’

Met haar comeback in Oranje wacht Jonker als een van de leiders in de aanvalslinie meteen de belangrijke taak om het scorend vermogen te vergroten. Tegen Nieuw-Zeeland en tegen Australië scoorde Nederland in totaal slechts één keer. ‘We hebben die wedstrijden minder vaak gescoord dan iedereen van ons gewend is. Maar het maken van doelpunten gaat makkelijker als je veel minuten met elkaar getraind hebt. We hebben een aantal nieuwe speelsters. We zijn nog zoekende, maar dat is niet erg. Er is altijd sprake van een opbouwfase. Nu dus ook. Alleen is de groep met 32 speelsters groter dan normaal.’