Marloes Keetels zag als aanvoerder haar zelfvertrouwen afnemen

In alle stilte stapte Marloes Keetels een paar maanden geleden uit de leidersgroep van Oranje, nadat ze in januari al haar aanvoerdersband had teruggegeven. Het was een logisch gevolg van haar keuze om minder op de voorgrond te treden, een rol waarmee ze worstelde.

‘In eerste instantie dacht ik: je levert de band in en je zelfvertrouwen is meteen weer terug. Maar dat was niet zo. Dat heeft echt wel even geduurd’, vertelt een openhartige Keetels in het clubhuis van Kampong, na een training met de Oranje Dames. Ze had al eerder voor zichzelf geconcludeerd dat ze tijdens haar aanvoerderschap slechter was geen spelen. ‘Als je continu aan het nadenken bent of je je rol als aanvoerder goed vervult, is dat niet goed voor je zelfvertrouwen. Dat heeft een negatieve invloed op mijn spel gehad.’

In een bomvol Wagener Stadion heeft Marloes Keetels in de halve finale tegen Engeland de winnende treffer (1-0) gemaakt. Foto: Willem Vernes

Toen er rond maart werd besloten de leidersgroep van de Oranje Dames te verkleinen naar drie speelsters, om de communicatie met de technische staf soepeler te laten verlopen, liet Keetels aan bondscoach Alyson Annan weten dat ze het liefst geen onderdeel van de leidersgroep meer wilde zijn. Anders zou ze in de (vice-)aanvoerdersrol blijven hangen. Keetels wilde zich juist volledig kunnen richten op haar ontwikkeling als speelster. Er werd dan ook niet voor haar, maar voor aanvoerder Carlien Dirkse van den Heuvel, Eva de Goede en Margot van Geffen gekozen.

Natuurlijk moet je uit je comfortzone kunnen stappen, maar voor mijn gevoel was ik een heel jaar lang een kilometer uit mijn comfortzone. Marloes Keetels

Nu, enkele maanden nadat Keetels de aanvoerdersband inleverde, kijkt ze met een goed gevoel op die beslissing terug. ‘Ik was als aanvoerder erg aan het zoeken naar welke rol ik moest aannemen. Ik voelde me er niet lekker bij. Ik ging zoeken naar welke taken er bij hoorden. Iedereen zei dat ik mezelf moest blijven, maar ik heb geleerd dat dat juist heel moeilijk is. Natuurlijk moet je uit je comfortzone kunnen stappen, maar voor mijn gevoel was ik een heel jaar lang een kilometer uit mijn comfortzone. Ik was een captain die veel mee naar huis nam. Ik kon het niet loslaten, ik bleef er maar over nadenken. Die rust thuis heb ik nu gelukkig wel.’

Hoe moest dat eigenlijk, de beker omhoog houden?

Keetels worstelde vooral met haar rol buiten het veld. Wanneer moest ze ergens iets van vinden? Wanneer moest ze de groep toespreken en wanneer niet? Aan tafel in het clubhuis van Kampong vertelt ze dat zelfs het omhoog houden van de beker in een bomvol Wagener Stadion na het winnen van het EK – normaal gesproken een mooi moment – een moment was waarvan ze zich ter plekke afvroeg wat ze eigenlijk moest doen. Moest ze nog met iemand op de foto? Wanneer mocht ze de beker omhoog houden? Ze had het haar voorganger Maartje Paumen vaak zien doen, maar voor Keetels voelde het onwennig.

Na de gewonnen EK-finale tegen België krijgt Marloes Keetels de beker uit handen van EHF-voorzitter Marijke Fleuren. Foto: Willem Vernes

Ze is nu zelfverzekerder

Ook in interviews maakte ze soms een onzekere indruk. Ze stond vaak ietwat verkrampt voor de camera en vroeg zich af hoe ze overkwam naar de buitenwereld. Interviews voor de camera van het grote publiek van de NOS deed ze uit professionaliteit wel, maar sloeg ze diep in haar hart het liefst over. Ze was ook te veel op haar hoede, bang om verkeerde uitspraken te doen. Ze realiseerde zich pas laat dat ze niet op elke vraag meteen een antwoord hoefde te hebben, vertelt ze. Ze mocht ook wel eens iets níét weten.

Achter de tafel zit nu een zelfverzekerdere Keetels, die af en toe lacht om haar eigen ongemakkelijkheid in haar periode als aanvoerder. Er is duidelijk een last van haar schouders gevallen. Ze is blij en opgelucht dat ze zich weer volledig op haar nieuwe rol kan richten. Een rol op de achtergrond, althans, buiten het veld. In het veld durft ze nog steeds de lijnen uit te zetten. ‘Langzaamaan heb ik mijn zelfvertrouwen teruggekregen. Ik hockey weer zoals ik eerst hockeyde: relaxed. Ik merk het vooral aan het plezier waarmee ik naar de training ga. Ik ben ook weer vrij in m’n hoofd. Ik doe alles weer op gevoel, zonder na te denken. Daardoor ben ik automatisch beter gaan hockeyen.’

Het aanvoerderschap was voor haar ook een positieve ervaring

Het aanvoerderschap van Oranje is niet alleen een negatieve ervaring geweest, benadrukt Keetels aan het eind van het gesprek. Ze begint te stralen als ze opsomt wat ze binnen één jaar allemaal heeft geleerd. Dat zijn dingen die van pas komen bij Den Bosch, waar ze nog altijd aanvoerder is, omdat het takenpakket daar buiten het veld kleiner is dan bij Oranje. ‘Ik ben assertiever geworden. Ik heb geleerd te staan voor wat ik vind. Ik houd moeiteloos een praatje voor vijfhonderd man. En ik heb leren delegeren. Dat zijn dingen waar ik niet alleen als aanvoerder van Den Bosch, maar ook als mens altijd profijt van blijf hebben.’