Oranje hunkert naar hockey: ‘Blij dat we weer los mogen’

Ze moesten er lang op wachten, maar dinsdag is het eindelijk zover voor de Oranje Dames. Na vijf rustdagen op het WK staat de kwartfinale tegen België op het programma. Lidewij Welten staat te trappelen en kijkt uit naar het weerzien met een oude bekende.

Hè hè. Ze mogen weer. De laatste groepswedstrijd tegen Chili lijkt alweer tijden geleden voor Oranje, dat maandag in een heerlijk avondzonnetje de laatste training voor hun eerste knock-outduel afwerkte. De groep is fit en straalde plezier uit, constateerde Welten na de training. ‘We zijn blij dat we weer los mogen. Iedereen heeft er heel veel zin in’, vertelt de aanvaller op de trap van het Wagener Stadion. ‘De sfeer is goed, de focus ook. Daarnaast hebben we tijd om af en toe te lachen.’

Alsof het zo gepland is schiet Xan de Waard met haar stick een voetbal tegen de benen aan van een medespeler die vlak voor haar loopt. Welten ziet het vanaf de tribune grijnzend gebeuren. De karrenvracht aan rustdagen vielen haar mee. ‘Vooral denk je: jeetje, wat lang. Maar we zijn lekker blijven trainen, bleven in ons ritme en kwamen de tijd goed door. Ik ben alleen wel compleet het besef van dagen kwijt. Weet alleen dat we weer een wedstrijddag krijgen.’

Welten zag zaterdag hoe de aankomende tegenstander België weinig moeite had met – daar zijn ze weer – Chili. ‘Het was een goede pot, leuk om te zien’, oordeelt Welten over de 5-0 zege van de Red Panthers. ‘Ze waren dominant, er was helemaal niets op af te dingen. Natuurlijk waren ze vooraf ook de favoriet, maar zo’n do-or-die-pot is toch altijd spannend. Ze lieten zich op het goede moment zien.’

Ehren en Welten vieren een van de vele successen bij Den Bosch. Foto: Koen Suyk

Het weerzien met Raoul Ehren

Wie het tegenwoordig over de Belgische nationale vrouwenploeg heeft, heeft het ook over Raoul Ehren. Uiteraard meer dan een bekend gezicht voor Welten. Samen veroverden ze bij Den Bosch prijs na prijs, tot de succescoach vorige zomer volledig overstapte naar de Belgische bond. 

‘We kennen elkaar vijftien jaar’, rekent Welten hardop. ‘Het is alleen maar leuk om tegenover elkaar te staan. Dat maakt de wedstrijd extra bijzonder. Ha, niet dat we die extra motivatie nodig hebben, hoor. Ik weet niet of het nadelig voor ons is. Het heeft ook voordelen. Een heleboel kennen hem als coach. Mooi, maar we moeten vooral naar ons eigen spel kijken en daarop vertrouwen.’

Met een brede lach: ’Met ‘wat hij denkt, dat ik denk, dat wij misschien wel denken…’ daarmee schieten we niet zoveel op. Het heeft niet zoveel zin om in andermans hoofd te willen kruipen. Bovendien zijn wedstrijden tegen België sowieso al speciaal. Het zijn toch je buren.’ 

Welten (links) tijdens een van de vele rustdagen, waarin Oranje het EK parahockey bezocht. Foto: Willem Vernes

Het vuurtje van de buurtjes

Die buurtjes pookten in het weekend het vuurtje even aardig op richting de kwartfinale. Sterspeelster Charlotte Englebert stelde fijntjes dat Oranje ‘nog niet top was’. ‘Ja, dat heb ik ook gehoord’, reageert Welten kalm. ‘Nou, in het veld zal het blijken. Ik ga er geen uitspraken over doen. Daar moet het gebeuren, in het stadion.’ Maar het maakt de routinier niet minder strijdbaar. ‘Ha, zeker niet.’ Aan de andere kant stelt Welten ook dat het ‘een tandje scherper’ moet dan in de groepsfase. ‘Dat geldt ook voor mijzelf, vooral in de cirkel.’ 

Haar teamgenoten druppelen ondertussen langzaam vanaf het veld de spelerstunnel in. De avond valt in het Wagener, waar het dinsdag alweer de laatste WK-dag is. Daarna verkassen de halvefinalisten naar Spanje, waar in Terrassa de laatste twee toernooidagen worden afgewerkt. 

‘Een heel gek idee dat het de laatste wedstrijd voor ons wordt in dit stadion’, vindt Welten. ‘Aan de andere kant heeft het wel iets vets. Nog één keer knallen voor eigen publiek. De dood of de gladiolen. Als wij vol aan staan, heb ik er alle vertrouwen in.’ 

Haar blik gaat naar het veld. Over de stoeltjes in het compleet verlaten stadion. Het stadion dat 24 uur later volledig vol zal zitten. Gevuld met een kolkende oranje massa, dat z’n heldinnen maar op één manier wil uitzwaaien: met een ticket voor de halve finale.