ORANJE PAKT HISTORISCH GOUD NA ZINDERENDE SHOOT-OUTS

Na 24 jaar mogen de Oranjemannen zich weer olympisch kampioen noemen. In Parijs schreef Nederland historie door in de finale Duitsland na shoot-outs  te verslaan. Na zestig minuten stond het 1-1. De ploeg van Jeroen Delmée pakte hiermee het derde mannengoud in de hockeyhistorie, ook in 1996 en 2000 nam Oranje het goud mee naar huis.

De sticks gingen alle kanten op bij Nederland nadat Duco Telgenkamp de beslissende shoot-out had binnengeschoven. Alle spelers stoven naar de hoek van het veld. De hoek van het gele gevaarte dat Duitsland persoonlijk bestreed: Pirmin Blaak. De doelman die drie van de vier Duitse shoot-outs keerde. Iedereen vloog elkaar in de armen en zelfs een akkefietje met Duitsland – dat het feestje een beetje kwam verstoren – mocht de pret niet drukken.

Nederland was olympisch kampioen. Delmée vloog in de armen bij de huilende Blaak, iedereen werd gek. De heerlijke hockeytempel Yves-de-Manoir ontplofte donderdagavond rond half negen. Ein-de-lijk was het zover. Weer een echte, mondiale hoofdprijs na een ongekend lange droogte voor een groot hockeyland als Nederland. Sinds de Spelen van Sydney in 2000 – met Delmée als speler – waren het ’slechts’ Europese hoofdprijzen die werden bijgezet in de prijzenkast op de bondsbureaus in Bunnik, Nieuwegein en Utrecht. Waren ‘we’ voor ieder wereldtoernooi titelkandidaat, maar de hoofdprijs ging telkens aan de Nederlandse neus voorbij.

Tot Parijs 2024.

Vreugde bij Floris Wortelboer, Pirmin Blaak, Thijs van Dam, Jonas de Geus en Koen Bijen. Foto: Willem Vernes

Het toernooi waarin de Oranjemannen weer eens geschiedenis schreven. Een overwinning die vorm kreeg onder architect Jeroen Delmée, die na het Tokio-debacle (uitschakeling in de kwartfinales) met een behoorlijk onervaren groep een andere koers ging varen. Eentje waarin de verdediging extra aandacht heeft gekregen en de groep veel hechter is dan voorheen. Dat leidde na een derde plek op het WK en de eindzege op het EK tot een joekel van een mijlpaal. Een onvergetelijke prestatie, die bevestigt dat niet alleen de Oranjevrouwen maar ook de -mannen weer toonaangevend zijn.

Geen Hoedemakers

Die jacht op deze hoofdprijs begon Oranje in de finale zonder Tjep Hoedemakers. De aanvaller én eerste uitloper bij de strafcorner, liep in de halve finales tegen Spanje (4-0) een enkelblessure op. De camera’s zochten hem al op, toen hij op de tribune het Wilhelmus meezong. Steijn van Heijningen, de reserve die nog geen enkele olympische minuut had gespeeld, werd door de afwezigheid van zijn teamgenoot van Rotterdam overgeheveld naar de wedstrijdselectie.

De geblesseerde Tjep Hoedemakers op de tirbune. Foto: Willem Vernes

Toen Van Heijningen na een minuut of vier zijn Parijse ontgroening onderging, had Nederland er al een paar aardige aanvallen opzitten. Oranje opende fris en gretig, maar werd tijdens het eerste kwart steeds slordiger. Nederlands balverlies bracht het afwachtende Duitsland beter in de wedstrijd, al was de beste kans in de eerste vijftien minuten voor Oranje. Floris Wortelboer, de beste international in de groepsfase, had een moordend schot in gedachten. Maar hij raakte de bal uit de stuit slechts half, waardoor de Duitse goalie Jean-Paul Danneberg niet in actie hoefde te komen.

Die doelman meldde voor de wedstrijd heel stoer dat Nederland waarschijnlijk wel een beetje bang was voor de Duitsers. Op basis van statistieken klopte het wat de keeper zei. Oranje won maar twee van de laatste dertien duels van Duitsland. Waardoor dat kwam? Dat bleek donderdag maar al te goed. De regerend wereldkampioen is simpelweg een enorm stugge ploeg. Zo taai als een entrecôte – of een schnitzel – die net wat te lang gebakken is. Niet doorheen te komen. Duitsland kreeg in de eerste helft de enige corner, nadat Oranje op het middenveld te kijk werd gezet. De sleep van Tom Grambusch – weer terug na een handblessure – werd gekraakt door Joep de Mol, die ook meteen maar de rebound onschadelijk maakte. Het was een spaarzaam hoogtepunt in de eerste dertig minuten, die waarschijnlijk heerlijk waren voor de liefhebbers van een tactisch schaakspel. Maar voor de gemiddelde hockeyfan was er bar weinig te genieten. Beide keepers hoefden amper echt in actie te komen.

Hoe de wedstrijd ontvlamde

Het publiek veerde wel op toen de sproeiers aan het begin van het derde kwart plots aangingen. Een organisatiefoutje dat snel werd verholpen. Het bracht weinig veranderingen in het spelbeeld. De kansen waren schaars en bovendien niet al te groot. Pirmin Blaak moest na 43 minuten even goed opletten toen Niklas Wellen uithaalde. Maar verder was het vooral wachten op een ingeving. Een gek moment. Iets onverwachts.

Veertien minuten voor tijd was het zover.

Derck de Vilder sleepte een bal een beetje ‘vies’, iets van de grond richting de cirkel. Duitsland verwerkte die voorzet niet goed en daar was ineens Koen Bijen, die vogelvrij was. De Haagse spits lepelde de bal richting het doel, waar Thierry Brinkman op de lijn het laatste zetje gaf: 1-0. Een voorsprong van Oranje in een olympische finale.

Koen Bijen loopt juichend weg na de 1-0 voor Oranje in de olympische finale. Foto: Willem Vernes

Het zorgde dat de wedstrijd in een stroomversnelling kwam. Vlak na de openingsgoal werd een inzet van Koen Bijen van de lijn gehaald door Gonzalo Peillat. Het Oranje-publiek reageerde verbaasd. Ze telden ‘m al. De teleurstelling werd een minuut later nog groter toen een spaarzame Duitse aanval de gelijkmaker inleidde. Niklas Wellen, de uitblinker van de Duitse WK-winst in 2023, versierde een corner die in werd geslagen door Thies Prinz, 1-1. Dat diezelfde Prinz eigenlijk de stopper was en de bal aanvankelijk niet onder controle kreeg, was daardoor bij Duitsland snel weer vergeten.

De ontknoping

In de reguliere tijd kreeg Nederland nog een laatste kans op de winnende treffer. Brinkman pompte een minuut voor tijd een corner de cirkel in, die prompt op een Duitse voet kwam. Jip Janssen sleepte z’n eerste kans van deze avond vanaf de kop echter naast het doel, waardoor de finale uitdraaide op shoot-outs.

Geen klus die Oranje erg lekker ligt de laatste tijd. Maar een van de vijf series op een WK of de Spelen werd gewonnen door Nederland. In juni was Duitsland twee keer te sterk in de Pro League. Dat was nu helemaal anders. Blaak stond op, pakte de eerste drie Duitse pogingen en zag ondertussen hoe Brinkman en Van Dam voor een 2-0 voorsprong zorgden. Nadat Justus Weigand Duitsland op 2-1 zette, verzilverde Telgenkamp het matchpoint.

Parijs kleurt Oranje. De mannen doen weer helemaal mee. De Hollandse hockeywereld is even in de zevende hemel en weet dat er morgen nog een finale volgt. Als dan ook de dames goud winnen, kunnen we echt spreken van een unieke Spelen. Want tweemaal goud op hetzelfde olympische toernooi, dat is nog nooit vertoond.

De Oranje Heren met hun gouden medaille. Foto: Willem Vernes

Duitsland-Nederland 1-1 (0-0)*
46. Thierry Brinkman 0-1
50. Thies Prinz 1-1 (sc)
*Nederland wint na shoot-outs 1-3

Lees hieronder de hoogtepunten van de finale van de Oranje Heren tegen Duitsland tijdens de Olympische Spelen in Parijs