Pien Sanders: ‘Als Nederland hebben we nooit echt voldoening’

Volgens verwachting plaatsten ook de Oranje Dames zich voor de halve finales van het olympisch toernooi. Sprankelend was het zeker niet altijd, genoeg om het vechtende, maar povere Groot-Brittannië met 3-1 te verslaan, dat was het wel. ‘Ik denk dan: we zijn hier voor meer. We kunnen ook meer’, stelt verdediger Pien Sanders over de stroeve fase waarin de Britten op gelijke hoogte kwamen.

Geroutineerd nam de titelhouder het applaus in ontvangst toen er maandagavond werd afgefloten. Van enorme vreugde was geen sprake. Van overdreven opluchting ook niet. Allemaal logisch. Nederland kwam eigenlijk geen moment in gevaar tegen ‘GB’ en speelde ook niet de pannen van het dak. Het werk was gedaan, het volgende doel was bereikt. Een vinkje achter de kwartfinales. Niets meer, niets minder. 

‘Je wint een kwartfinale op de Olympische Spelen met 3-1. Ik denk dat we daar wel even blij mee mogen zijn. Maar er zijn ook zeker puntjes die beter kunnen. We krijgen een tegengoal en het is jammer dat we er zelf niet meer maken.’ Daardoor leek het soms wat stroef bij Oranje. ‘Ja, dat kreeg ik net van een andere journalist ook al te horen’, zei Sanders, die de constatering van de kant wel kan snappen.

Het begon allemaal grandioos bij Nederland. Want hij was ronduit heerlijk, de openingstreffer van Oranje, die al na 48 seconden viel. Xan de Waard werd in de cirkel met een fraaie hoge bal bediend door Yibbi Jansen en beukte genadeloos de openingstreffer binnen. De Oranje-captain moest vijf meter afstand krijgen van de Britse verdedigers. Die deden dan ook ultra-voorzichtig met een stapje terug, om maar geen corner tegen te krijgen.

Foto: Willem Vernes

Hier gaan we wat beleven

‘Als verdediger wil je daar natuurlijk het liefste voorspringen en intercepten. Alleen snap ik wel dat dit gevaarlijke situaties oplevert. Ik denk dat ik hetzelfde had gedaan. Ga je er wel bijstaan, dan krijg je een corner tegen.’ Maar liever een corner tegen, dan een goal. Toch? ‘Ja klopt… Maar ik weet niet hoeveel meiden ‘m uit die hoek binnenschieten. Dat zijn er maar weinig. Dat risico neem ik dan wel. Laat maar schieten, denk ik dan. Dus ik denk dat GB dat goed deed, maar dat Xan ‘m gewoon heel lekker raakte.’

Na die goal ging het volgepakte Yves-du-Manoir, met zeker 7500 Oranje-fans, er even goed voor zitten. Hier gaan we wat beleven. ‘Precies. En dat denken wij dan zelf ook. Alleen sta je wel in de kwartfinale van de Olympische Spelen. Dan kan het stroef ogen. De tegengoal viel ook een beetje uit het niets. Misschien mist er dan wat scherpte bij ons. Zonde, want anders hadden we wel snel die tweede kunnen maken.’

Foto: Willem Vernes

Voldoening

Op zo’n moment is het ongemak prachtig van het gezicht van Sanders af te lezen in het veld. Het stoom komt nog net niet uit de oren bij de karaktervolle verdediger. ‘Tsja, sport is toch emotie? Ik denk dan: we zijn hier voor meer. We kunnen ook meer. Ik weet wat er in deze ploeg zit. Dat komt er op dat moment net niet helemaal uit. Aan de andere kant: we domineren bijna de hele wedstrijd en op het eind was er geen vuiltje aan de lucht.’

Geeft dat gevoel genoeg voldoening? ‘Ik denk dat we als Nederland nooit echt voldoening hebben, maar we kunnen wel tevreden van het veld. Voldoening geeft het pas als we een tien halen.’

Oranje was aardig op weg naar een tien in de Pro League, afgelopen december. Toen werden de Britten helemaal onder het gras gehockeyd, met 5-1 en 8-0. ‘Daar kwam een iets andere spanning bij kijken. Dit is toernooihockey. Zij zijn fitter dan toen en stonden tactisch anders. Die wedstrijden kan je totaal niet met elkaar vergelijken.’

Sanders met haar familie op het hockeycomplex in Parijs. Foto: Willem Vernes

Sanders en Koolen, twee uitersten voor de buis

Sanders is vooral blij dat ook de dames om de medailles gaan spelen. Inderdaad, ook. Want een dag eerder zag de Brabantse al hoe haar vriend Thijs van Dam met de Oranjemannen doordenderde naar de laatste vier. ‘Toen dacht ik natuurlijk: wij moeten ook’, grijnst Sanders. ‘Ik heb meegemaakt hoe het voor Thijs was in Tokio. Gelukkig kwam hij gisteren blij thuis. Want zo voelt het dorp inmiddels wel.’

Ploeggenoot Sanne Koolen kent het gevoel van Sanders. Zij heeft met Floris Wortelboer ook een vriend in de Oranjeselectie rondlopen. ‘Sanne en ik zijn daarin twee uitersten’, lacht Sanders. ‘Zij kan niet kijken van de spanning en gaat dan puzzelen. Ik zit te schreeuwen, doe druk en leef mee. Zal leuk zijn om te zien, twee van die uitersten voor de tv. We zijn vooral heel trots op ze. De mannen en wij gaan de goede kant op. Maar eerlijk is eerlijk: we hebben allemaal nog helemaal niets.’