Ze zijn niet zichtbaar, maar ze zijn er altijd. In voor- en tegenspoed. Voor de troostende woorden of juist om samen successen te vieren. Richting de Olympische Spelen geven wij het woord aan de achterban. De vrienden en familieleden van de Oranje-spelers. In aflevering 2: de monoloog van Pleun de Vries (32), de vriendin van Joep de Mol.
‘Joep en ik zijn al acht jaar samen. We kennen elkaar van Tilburg. Joep zat in de C en ik in de A. Hij was toen nog echt een broekie. Ik was begeleider op het jeugdkamp en hij zat in mijn groepje. Er was toen nog absoluut geen sprake van interesse hoor. Hij moest niks van me hebben. Hij wilde streken uithalen met zijn vrienden. Zonder dat de begeleiders het doorhadden. Van de ene tent naar de andere tent rennen.’
‘Jaren later liep Joep stage bij de manager van mijn hockeyteam Tilburg Dames 1. Ik scheurde dat jaar voor het eerst mijn kruisband af en Joep stuurde me toen een berichtje om me sterkte te wensen. Zo raakten we voor het eerst echt aan de praat. Dat berichtje stuurde hij stiekem ook alleen maar om die reden. Het heeft lang geduurd voordat we een relatie kregen. We bleven vooral gewoon berichten sturen. Dacht toen: ik ben 3,5 jaar ouder. Wat moet ik met een guppie van negentien. Maar hij bleef doorzetten. Uiteindelijk sloeg de vonk echt over. Dat is nu acht jaar geleden.’
Pleun de Vries en Joep de Mol. Foto: Willem Vernes
Op de foto tijdens het tanken
‘Joep had toen net zijn debuut gemaakt in Oranje. Zijn hockey was totaal niet te vergelijken met het mijne. Ik heb altijd bij Tilburg gehockeyd. Toen we voor de eerste keer de play-offs haalden voor de Hoofdklasse, gingen we die zondag keihard zuipen om dat te vieren. Het was echt een team vol vriendinnen, maar bij lange na niet zo professioneel als hoe Joep zijn sport beleeft. Het is echt zijn werk. Ik vind het schitterend. Heel af en toe wordt hij herkend. Dat gebeurt niet vaak. Stonden we laatst te tanken. Op zijn auto staat zijn naam. Dus kwam er een man naar hem toe, of zijn zoontjes met hem op de foto mochten. Of toen we een tijdje terug gingen sporten op het hockeyveld hier in Berkel-Enschot. Zijn oude club. Voordat we konden beginnen, waren we zeker twintig minuten verder. Ze wilden allemaal wat van Joep. Ik kan er wel van genieten.’
‘Zijn topsportcarrière heeft ook een keerzijde: ik ben vaak alleen thuis. Afgelopen winter vond ik zwaar, hij was bijna zes weken weg. Hij ging van Argentinië naar Zuid-Afrika en daarna naar India. Als hij weg is, FaceTimen we vaak, maar dat is het ook niet helemaal. Joep zijn dagen zijn altijd hetzelfde. Trainen, rusten, bespreken, een potje kaarten en eten. Hij heeft dan niet zoveel te vertellen. Andere vriendjes van vriendinnen gaan mee naar feestjes of andere dingen. Joep doet dat soms, maar hij drinkt dan niet of gaat eerder naar huis. Dus mijn leven is wel wat anders.’
‘Ook op vakantie. Zoeken we bij aankomst eerst naar een sportveldje. Liefst een fijn voetbalveld. Ik vind sporten ook fijn, maar als zo’n veldje niet om de hoek ligt, is dat zo. Het seizoen ligt niet voor niks even stil. Maar Joep blijft – wat de omstandigheden ook zijn – altijd doorgaan. Dat vind ik echt heel knap van hem.’
Pleun de Vries en Joep de Mol nemen in hun achtertuin de fotoalbums door. Foto: Willem Vernes
‘Hij heeft het echt niet altijd makkelijk gehad. Als ik op mijn werk een mindere week heb, wordt dat wel gezegd maar kost dat niet mijn kop. Soms geldt dat voor Joep wel richting een toernooi. Hij heeft periodes gehad dat hij teleurstelling op teleurstelling te verwerken kreeg. Ik probeer er altijd voor hem te zijn. Maar hij gaat er zelf ook goed mee om. Kijkt naar zichzelf. Gaat aan de slag met de dingen die hem verteld worden. Daar ben ik jaloers op. Hij is zo positief. Ik ben meer een rauwdouwer. Als ik het ergens niet eens mee ben, krijg je dat ook te horen. Dan denk ik: zak erin. Joep kan veel sneller schakelen.’
‘Joep moet meer voor zichzelf opkomen’
‘Joep is iemand die makkelijk is. Goed in de groep ligt. Een allemansvriend. Dat zijn mooie eigenschappen, maar soms zou ik willen dat hij wat meer aan zichzelf denkt, meer voor zichzelf opkomt. Bijvoorbeeld toen hij tijdens de vorige Spelen na de poulefase geruild werd met reserve Justen Blok. Joep speelde zeker niet goed, maar niemand haalde zijn niveau. Joep slachtofferen leek voor mij – als vriendinnetje met een voorkeur – de meest ‘makkelijke’ optie. Dat was een extreem pijnlijk moment.’
‘Net als toen de NOS een filmpje maakte over hem. Dat was eind 2017, na de Hockey World League. Zijn fouten achter elkaar met daarbij de titel: ‘Is Joep de Mol de Mol?’ Dat vond ik zo erg. Het filmpje werd uiteindelijk verwijderd. Pas twee weken later namen ze contact op met Joep. Ze boden hun excuses aan. Dat heeft echt pijn gedaan.’
‘Het jaar van de Spelen in Tokio ging eigenlijk een waas aan ons voorbij. Eerder dat jaar overleed mijn vader aan Alzheimer. Een heftige gebeurtenis voor ons. Toen Joep scoorde tijdens de Spelen, zijn eerste doelpunt in Oranje, droeg hij dat op aan papa. Hij scoorde voor Willem. Mijn vader was echt een sportfanaat. Hij was een hardloper, had niks met hockey. Eigenlijk niemand in mijn gezin. Maar papa vond het prachtig toen ik eraan begon. Hij heeft me vroeger zelfs gecoacht.’
In de achtertuin het kunstgrasveldje, waar Joep de Mol al vanaf kinds af aan op speelde. Foto: Willem Vernes
‘Later dat jaar overleed Joep zijn opa en hoorde hij vervolgens dat hij niet mee mocht naar het WK in India. Na al die tegenslagen, zat hij er even doorheen. Maar in plaats van bij de pakken neerzitten, veranderde hij. Dat duurde wel even hoor. Hij heeft toen echt getwijfeld wat hij wilde. Maar hij geniet zo van het spelletje en van zijn team. Dus zat er voor hem maar een ding op. Hij zette echt de knop om. Dat zie ik nu ook echt in zijn hockey. Hij denkt wat meer aan zichzelf. Hij straalt een stuk meer zelfverzekerdheid uit op het veld.’
Springen en knuffelen in de woonkamer
‘Ik heb ook mooie herinneringen. We hebben een jaar geleden het ouderlijk huis van Joep in Berkel-Enschot gekocht. Daar wonen we nu. Zijn ouders hebben alles bewaard wat met hockey te maken heeft. Van medailles tot artikelen. We kijken er eigenlijk nooit naar, maar het is wel heel bijzonder. Mooie herinneringen zijn voor mij ook zijn selectie voor de Olympische Spelen.’
‘Toen hij hoorde dat hij mee mocht naar Tokio, was ik er niet bij. Zijn coach Max Caldas vertelde het hem in de kleedkamer van het Wagener Stadion. Joep belde me in de auto. Ik word een olympiër, zei hij.’
‘Nu ging het anders. Kreeg hij het via Jeroen Delmée te horen per mail. Die kwam vrijdagmiddag om vijf uur. Hij bleef vanaf tien voor vijf continu zijn mail refreshen. Hij was zo zenuwachtig. En ook. Toen had hij de mail uiteindelijk ontvangen had, was het was een gigantische lap tekst. Hij moest nog een tijd scrollen tot de selectie. Toen hij zijn naam zag, schreeuwde hij het uit. We hebben in de woonkamer staan springen en knuffelen. En huilen. Hij had geen flauw idee wie er nog meer meegingen. Had echt alleen zijn eigen naam zien staan.’
Pleun de Vries en Joep de Mol tijdens het EK van 2017.
‘Als hockey stopt, houd ik nog steeds van hem’
‘Ik ben er straks bij in Parijs. Ga samen met de ouders en de broers van Joep. Soms realiseer ik me dat het allemaal niet normaal is. Dat hij op tv komt. Of dat hij stapels met kleding krijgt. Ik ben eraan gewend geraakt. Eigenlijk weet ik niet beter. Als ik het aan mijn collega’s vertel, zeggen ze wow wat tof. Bij die momenten moet ik vaker stilstaan. Als het hockey op een gegeven moment ophoudt, houd ik nog steeds zielsveel van hem. Hockey heeft ons zoveel moois gebracht. We hebben de wereld gezien maar ook vrienden voor het leven gemaakt. Dat gun ik – als er ooit kleine Molletjes komen – mijn kinderen ook. Of ze dan in de selectieteams zitten, maakt me niet uit. Al komen ze in de C8. Als ze maar plezier hebben. Het leuk vinden. Joep wordt de coach. Hij heeft veel meer geduld dan ik. Ik weet zeker dat het voor die kids echt een feestje wordt.’
Lees ook:
Wat vind jij? Praat mee...
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.