‘Superheld’ Pirmin Blaak leeft zijn droom in ultieme shoot-outs

Pirmin Blaak heeft een haat-liefdeverhouding met shoot-outs. In zijn rijke carrière eindigde de beslissende serie soms in zijn voordeel, maar vaak blies hij ook als verliezer de aftocht. Dat zou hem deze Spelen in Parijs niet gebeuren, zo had hij zich voorgenomen. En dus deed de doelman van Oranje er de afgelopen tijd alles aan om zich maximaal voor te bereiden. Met succes. In de olympische finale, het ultieme moment, werd hij de grote held van Oranje door drie shoot-outs van de Duitsers te stoppen en zo Oranje de historische gouden medaille te bezorgen.

Blaak was voor kamergenoot Koen Bijen de afgelopen weken in het olympische dorp niet de meest leuke gesprekspartner. Als het ook maar even kon, zat de doelman namelijk voorovergebogen over een scherm om de shoot-outs van tegenstanders te bestuderen. Op de ochtend voor de finale nog vier uur lang achter elkaar. ‘Ik heb alle Duitse shoot-outs in mijn hoofd geprent’, vertelt Blaak als hij als laatste van alle Nederlandse spelers ook aan de schrijvende pers nog zijn verhaal van de finale beschrijft.

Dat verhaal begint eigenlijk pas na de zestig minuten, waarin Nederland en Duitsland als sumoworstelaars tegen elkaar aan hebben gehangen. Nederland komt voorsprong, krijg de ultieme kans op 2-0, die gaat mis, waarna het binnen een paar minuten 1-1 is uit een strafcorner (Blaak: ‘Zul je altijd zien: harde ballen houd ik en zo’n half geraakte bal, gaat erin’).

Primin Blaak wordt bejubeld door zijn ploeggenoten. Foto: Willem Vernes

Shoot-outs moeten de beslissing brengen over goud of zilver.

Tijdens de voorbereidingen is Blaak druk in de weer met officials. Hij wijst naar de hoek en we zien hem op de camera zeggen: ik ga daarheen. De doelman legt na afloop uit: ‘Ik wilde aan de linkerkant staan. Dat is mijn hoek. In 2018 tijdens de finale van het WK in India hebben ze het voor me verkloot. Moest ik aan de andere kant staan. Dat ging me niet meer gebeuren. Jammer voor die cameraman daar.’

Ultieme focus

Vanuit zijn positie bij de cornervlag ziet Blaak hoe de eerste strafcorner van Nederland wordt gemist door Jonas de Geus, normaal een zekerheidje. De later veel besproken Jean-Paul Danneberg redt. Dan is het de beurt aan Blaak. Tegenover hem Niklas Wellen, de man die doorgaans nooit een shoot-out mist en Duitsland twee jaar geleden aan de wereldtitel hielp. ‘Maar tegen mij heeft hij de laatste keren wel gemist’, zo verwijst Blaak naar de shoot-outs in de Pro League. Destijds, op het veld van Kampong, gaf Blaak al een voorwaarschuwing aan de Duitsers door te stellen ‘dat hij nog wel een paar verrassingen voor ze in de achterzak had’.

Hij maakte die woorden waar op deze memorabele avond in het volgepakte Yves-du-Manoir in de Franse wijk Colombes. Wellen trekt de trukendoos open, maar Blaak blijft stoïcijns en komt als winnaar uit de strijd. Dat geldt ook voor twee van de drie Duitse shoot-outnemers die volgen. Blaak is vanavond bijna niet te passeren.

Pirmin Blaak redt de eerste shoot-out van Nikolas Wellen. Foto: Willem Vernes

‘Ik zat in een ultieme focus, in een tunnel. Ik heb de stand niet eens in de gaten gehouden. Tot die laatste. Toen zag ik dat Duco (Telgenkamp, red.) de winnende kon maken. Daarna heb ik niet eens meer op mijn briefje gekeken. Ik wist dat hij ging scoren’, lacht Blaak, die gelijk kreeg.

Wat volgt is een orgie van lawaai en gejuich. Blaak wordt bedolven onder de spelers. Hij wordt geknuffeld en gekust. Een mooi moment is als coach Jeroen Delmée hem in zijn armen springt, waarna ze een tijdlang verstrengeld in elkaar blijven staan. Het is hun moment. De coach die het vertrouwen in zijn keeper heeft uitgesproken, de keeper die dat vertrouwen terugbetaalt met drie geweldige reddingen. Op het moment suprême staat Blaak er. Heerst hij en is hij de held van de avond.

Droom

Voor Blaak komt een droom uit. Als jonge keeper zag de inmiddels 36-jarige Blaak in 2000 zijn held Ronald Jansen een heldenrol vervullen bij het laatste olympische mannenhockeygoud dat tot donderdagavond was gehaald. ‘Toen had ik op een keepersshirt met stift zijn naam geschreven. Ging ik hem als keeper nadoen. Dat we nu in de voetsporen van die groep mogen treden, is toch geweldig?’

Blaak trok tijdens de shoot-outs de hele trukendoos open. Foto: Willem Vernes

Blaak heeft met 36 jaar een respectabele leeftijd bereikt als topsporter, zelfs als keeper. Een mooi moment om te stoppen? ‘Als ik de jongens mag geloven, moet ik doorgaan. Ik ben er zelf bewust nog niet mee bezig geweest. Dat leidt alleen maar af. Ik heb nog geen idee, daar neem ik rustig de tijd voor.’

De doelman gaat vanaf september in de Belgische competitie bij Braxgata spelen. Zijn nieuwe Belgische ploeggenoten, onder wie diverse onttroonde olympisch kampioenen, kunnen zich verheugen op de eerste training. ‘Dan gaat deze medaille zeker mee en zal ik die aan ze laten zien.’

Maar beloofd, is beloofd. Na een pittige periode voor Blaak gaat de gouden plak eerst om de nek van de kleine Keje. ‘Die vindt zijn papa vast een superheld.’