Terrance Pieters lacht weer nu FOMO voorbij is

Hij staat normaal al bekend als vrolijke jongen. Maar deze training van de Oranje Heren in het Wagener Stadion is de glimlach niet van het gezicht van Terrance Pieters te krijgen. Zelfs als hij een bal met de backhand hoog over het doel van keeper Maurits Visser slaat, gaat de aanvaller stuk. Aan alles is te merken dat de speler van Oranje en Kampong na maandenlang blessureleed volop geniet.

‘Ik vind het echt geweldig dat ik weer op het veld mag staan’, zegt Pieters (23) na de training. ‘Er is toch niks leuker dan pielen op het veld? Elkaar lastige stuiterballen geven of lekker volle bak rammen op het doel? In al die maanden dat ik niet kon spelen, had ik echt last van FOMO (Fear of Missing Out, red.). Ik vond het verschrikkelijk om niet te kunnen hockeyen. Als ik stond te kijken bij een training, pakte ik vaak toch maar een stick, zodat ik af en toe een balletje kon terugslaan. Op het veld staan met die andere gasten, heb ik het meest gemist.’

Zes maanden lang werd Pieters dat plezier ontnomen door een hardnekkige ontsteking van de pees bij de aanhechting van de hamstring van zijn linkerbeen. Een kwetsuur die hij opliep in de olympische kwalificatiewedstrijden van Oranje met Pakistan, oktober vorig jaar. Pieters: ‘Na die wedstrijden kreeg ik wat last van irritatie. Eerst was dat niet zo erg. Als ik me liet behandelen, af en toe een training over sloeg en de spieren goed opwarmde, kon ik wel spelen. Maar de pijn werd met de week het erger. Ik kon steeds minder trainen en kreeg meer last.’

‘Eerder moeten stoppen’

De laatste keer dat we Pieters op het veld zagen, was op 8 december 2019 in de thuiswedstrijd van Kampong tegen Hurley. De invalbeurt in de tweede helft duurde welgeteld één sprint. Toen was het klaar. ‘Achteraf had ik natuurlijk veel eerder moeten stoppen’, erkent Pieters nu. ‘Xan (de Waard, international en vriendin van Pieters, red.) zei ook wel eens tegen mij: denk je dat dit verstandig is? Maar we hadden al zoveel blessures bij Kampong en ik wilde zo graag. Daarnaast had ik eerder een soortgelijke blessure aan mijn andere hamstring. Dat herstel duurde toen vier weken. Ik dacht: als ik tot de winterstop doorspeel en dan maximaal ga herstellen, kan ik in januari met Oranje mee op trainingsstage naar Maleisië.’

Terrance Pieters samen met Robbert Kemperman, beiden geblesseerd, als toeschouwer bij de wedstrijd tussen HGC en Kampong. Foto: Willem Vernes

Dat plan pakte in de praktijk totaal anders uit. De hamstringblessure van Pieters was als gevolg van het doorspelen verergerd en bleek vooral hardnekkiger dan vooraf ingeschat. Oranje vloog naar Maleisië, naar India, naar Spanje en naar Argentinië. Zonder Pieters. Die werkte hard, lag soms vijf keer in de week bij de fysiotherapeut op de tafel om zich te laten behandelen, maar zag weinig progressie.

Tot zijn grote frustratie.

Naar buiten toe, was hij nog steeds de vrolijke ‘Ter’, maar eenmaal thuis was dat soms wel anders. Hij bekent, nadat hij eerst een stilte laat vallen: ‘Tegen mijn ouders en mijn zus ben ik niet altijd even vriendelijk geweest. Maar ik denk dat Xan de meeste klappen heeft opgevangen. Ik lijk voor de buitenwacht misschien altijd vrolijk, maar ik kan ook chagrijnig zijn. Ik laat niet graag zien dat ik pijn heb, praat daar niet graag uit mezelf over. Maar er waren dagen dat ik echt helemaal klaar was met die blessure. Met als gevolg dat er dan maar iets hoefde te gebeuren en ik raakte geïrriteerd. Dan kreeg Xan de volle laag.’

Er waren dagen dat ik echt helemaal klaar was met die blessure. Met als gevolg dat er dan maar iets hoefde te gebeuren en ik raakte geïrriteerd. Dan kreeg Xan de volle laag.’ Vriendin Xan de Waard heeft het niet altijd gemakkelijk gehad

‘Natuurlijk, omdat we hetzelfde doen, had ze daar wel begrip voor. Ze onderging zelf in de aanloop naar de Spelen van Rio een schouderoperatie. Ze weet dus wat het is om onder druk terug te moeten komen na een blessure. Maar dat duurde destijds ruim drie maanden. Bij mij zes maanden. Onlangs zei ze dat ze zich misschien toch niet helemaal kan voorstellen hoe het is om zó lang geblesseerd te zijn. Dat vond ik echt lief.’

Ultieme glorie

De steun van het thuisfront kon Pieters goed gebruiken, want ook de herstart van de competitie haalde hij niet. Ondertussen begon de tijd voor de Olympische Spelen in Tokio te dringen. Pieters (15 interlands, 4 goals) had eerder nog uitgesproken dat hij nooit meer een toernooi ging missen. Maar het mooiste toernooi van allemaal kwam plots met rasse schreden dichterbij, terwijl Pieters de groepstraining bij Kampong niet eens kon hervatten. ‘In maart begon ik echt te stressen. Door corona kon ik niet meer worden behandeld, waardoor mijn hamstring steeds stijver werd en mijn herstel nog minder snel ging. Ik kon me op dat moment niet voorstellen dat de Olympische Spelen zouden worden uitgesteld.’

Toch viel op 23 maart de toen toch onvermijdelijke beslissing: Tokio 2020 wordt in 2021 gehouden. Pieters: ‘Toen ik het bericht hoorde, schrok ik. Daarna dacht ik meteen: gelukkig, de stress is eraf voor mijn hamstring.’

Pieters in actie tijdens de olympische kwalificatiewedstrijd tegen Pakistan. Foto: Koen Suyk

Snel daalde bij Pieters ook het besef in dat de route naar de Spelen plots met zestien maanden werd verlengd. Een idee dat hij ook moest verwerken. Hij legt uit: ‘De Spelen is een toernooi waar ik al van kleins af aan van droom. Daaraan deelnemen, laat staan goud winnen, is voor mij de ultieme glorie. Ik weet nog dat ik met Xan in Marrakesh de jaarwisseling vierde. Op het moment dat het 2020 werd, voelden we allebei een bepaalde spanning, het kriebelde. We dachten: dit is 2020, dit is het jaar dat ’t hem moet worden.’

De focus op de Spelen is soms op het gestoorde af.' Terrance Pieters

‘De Olympische Spelen zijn niet te vergelijken met een ander toernooi. Maar dat geldt daardoor ook voor de focus. Die is, zo heb ik gemerkt, soms op het gestoorde af. Toen de beslissing van uitstel viel, stond bij mij al acht maanden alles in het teken van de Spelen. Je studie wijkt ervoor. Je doet minder gezellige dingen met vrienden omdat je denkt: elke zondag moet ik presteren, elke training moet ik beter worden. Ik zou nooit van mezelf accepteren dat ik er niet alles aan heb gedaan om de Spelen te bereiken. Die focus zorgt ervoor dat je soms echt doordraait. Toen tot uitstel werd besloten, dacht ik: nu moeten we nog zestien maanden door in deze focus.’

Niet meer stressen

De realiteit is dat bij de Oranje Heren de druk voorlopig wel enigszins van de ketel is. Door het coronavirus mochten de internationals maanden niet trainen en hebben ze pas vorige week onder streng coronaprotocol de trainingen hervat. De opbouw is rustig met veel core-oefeningen – om het lichaam klaar te maken voor het zwaardere werk – en veel afwerkoefeningen. De ideale combinatie voor een aanvaller, die terugkomt van een blessure, erkent Pieters.

Lekker rammen op het doel. Foto: Bart Scheulderman.

De aanvaller en zijn ploeggenoten van trainingsgroep 3 rammen tijdens deze training gretig honderden ballen richting Visser, die aan het eind afgepeigerd het doel verlaat. Ondertussen slaat Pieters met ploeggenoot Lars Balk nog wat stuiterballen en ligt hij geregeld in een deuk als de bal van de stick schiet. Als een van de laatsten verlaat Pieters het Wagener Stadion voor nog een sessie grondoefeningen op een bijveld. Ook opdrukken doet hij daar lachend.

Pieters is tevreden over zijn herstel. ‘Maar ik ben er nog niet. Zo’n training als vandaag, waarbij we niet voluit hoeven te sprinten, kan ik zonder pijn afwerken. Maar ik heb mijn hamstring nog niet maximaal belast. De intensiteit gaan we de komende week opbouwen, maar ik doe het rustig aan. Ik ga niet meer stressen, maak me niet druk wanneer kunnen we weer hockeyen en of ik er moet staan. Die druk heb ik genoeg gehad. Mijn hamstringblessure moet nu eerst honderd procent over zijn, zodat ik lekker vrij kan hockeyen. Tot die tijd geniet ik en verheug ik me alweer op de volgende training.’