Veenendaal: van huilend op de bank, tot gouden heldin van Oranje

Haar langverwachte deelname aan de Olympische Spelen voelde voor haar al als een droom die uitkwam. Maar dat haar rol zo sprookjesachtig mooi zou zijn, dat had Anne Veenendaal nooit kunnen bedenken. Ze pakte drie Chinese shoot-outs waarmee ze de held van de finale werd.

Tranen. Natuurlijk waren ze er weer bij Veenendaal. Eerst logischerwijs op het moment dat ze geselecteerd werd. Eindelijk nadat ze, na legio reserverollen, de slag met eeuwige concurrent Josine Koning won. Ook in de openingswedstrijd tegen Frankrijk, haar olympisch debuut, kreeg ze het te kwaad. 

En dertien dagen later waren ze er weer. Tranen. Wederom van geluk. Want wat was ze gelukkig toen ze weer een Chinese shoot-out keerde. Binnen een mum van tijd werd ze bedolven onder alles en iedereen met een oranje shirt. 

Een paar minuten later deelde ze kushandjes uit en liep ze even alleen op het veld. ‘Dat laatste was een beetje per ongeluk. Ik dacht dat de rest achter mij aanliep. Ik zocht even contact met mijn vriendin (Ayeisha McFerran, red.). Zij had hier ook heel graag gestaan met Ierland, maar plaatste zich niet. Zij heeft me altijd gesteund.’

Foto: Willem Vernes

‘Alles waarvan ik droomde’

‘Ik zag heel veel bekenden zitten. Mijn beste vriendin met wie ik in de tijd na Tokio wekelijks huilend op de bank heb gezeten. Dat haalde ze zelf al aan: van huilend op de bank naar olympische goud.’ Ze kijkt even naar beneden waar het bewijs hangt voor die uitspraak. ‘Echt bizar, met een stukje Eiffeltoren erin. Het is een sprookje, zeker weten. Dit is alles waarvan ik droomde. Ik zit nu negen jaar bij Oranje. Heb rottijden gehad en ook veel mooi dingen meegemaakt. En nu alles gewonnen, hè’, klinkt het met grote ogen.

Dat is natuurlijk wel een heel lekkere zin om uit te spreken. ‘Het is niet makkelijk geweest. Ik heb in die tijd veel nagedacht over of ik überhaupt verder wilde. En hoe het dan anders moest, als ik hier wel mee door zou gaan. Zeker na het EK van vorig jaar voelt het alsof ik alles van mij af heb gegooid en schijt heb gehad. De gedachte van: ik ben goed genoeg en dat zien ze wel.’

Foto: Willem Vernes

Haar bidon met de Chinese aantekeningen

Dat gevoel nam ze mee naar Parijs. ‘Ik heb het hier gevoeld. Elke wedstrijd. Is niet arrogant bedoeld, maar ik had elke keer het vertrouwen. Terwijl ik normaal heel nerveus ben voor wedstrijden in Oranje, juist omdat ik de plek met Josine deel. Nu stond ik als een oase van rust in de goal. Vandaag ook bij de shoot-outs. Ik wist: dat wordt ‘m.’

Ze onderscheidde zich. En hoe. ‘Ik had vooraf beelden van ze gezien. Aantekeningen gemaakt op mijn bidon. De Chinese meiden deden hetzelfde als tegen België, in de halve finale. Ik wist het precies. Ik vertrouwde erop dat ik er een paar ging stoppen. Mijn hoofd was leeg toen ik er ging staan. Bijna een beetje robot-achtig. Oh, jij bent nummer 31? Nou, kom maar.’

Dat flesje met die aantekeningen is natuurlijk een stukje sportgeschiedenis. ‘Ha, ik zou ‘m zo weggooien. Willen jullie ‘m hebben?’