Willem Vernes maakte dé foto van 2024: ‘Het was bijna niet gelukt’

‘Het is eigenlijk een wonder dat ik deze foto heb kunnen nemen’, lacht fotograaf Willem Vernes, wanneer hij vertelt over dé hockeyfoto van 2024. Op prachtige wijze legde hij het historische dubbele goud in Parijs vast, met een iconische groepsfoto van beide Nederlandse teams op Medal Plaza, aan de voet van de Eiffeltoren. Meerdere obstakels wist hij te omzeilen om überhaupt in de gelegenheid te komen om deze plaat te kunnen maken.

38 stralende gezichten, hun gouden medailles bungelend om hun nekken, het publiek dat voor hen applaudisseert en natuurlijk de Eiffeltoren, als hét symbool van de machtsovername van de Nederlandse hockeyteams van Parijs. Alles klopt aan deze foto.

Dé hockeyfoto van 2024, gemaakt door Willem Vernes.

Aan de voet van de Eiffeltoren

Maar om tot dit eindresultaat te komen, had nogal wat voeten in de aarde. Dat het hem toch is gelukt, op zijn eerste Olympische Spelen, is niet alleen te danken aan het engeltje dat die 10 augustus 2024 op zijn schouder zat. Zijn missie werd vooral volbracht omdat hij professioneel te werk ging, zijn instinct volgde en de vruchten plukte van 25 jaar ervaring als hockeyfotograaf. Dit is het chronologische verhaal van Vernes zelf, over één van de meest iconische foto’s die hij in zijn leven heeft gemaakt.

Het zaadje in zijn hoofd wordt al geplant na afloop van de vrouwenfinale, wanneer het olympisch hockeytoernooi voorbij is. Na veertien dagen vol hockey en twee zinderende ontknopingen via shoot-outs is de honger van Vernes naar mooie foto’s nog altijd niet gestild. Het lijkt hem een goed idee om de volgende ochtend een kijkje te gaan nemen op Medal Plaza, aan de voet van de Eiffeltoren. Daar lopen beide Nederlandse hockeyteams mee over een soort catwalk, in een huldigingsparade van internationale medaillewinnaars. Dit levert vast bijzondere beelden op, verwacht hij.

Stap 1: Vernes beklimt een trap, waarna hij een goed overzicht heeft over het hele terrein. Hij wordt echter onmiddellijk weggestuurd.

‘Ik wist niet eens of ik überhaupt binnen kon komen’

‘Toen wist ik eigenlijk nog niets. Ik wist niet wat er precies ging gebeuren. Ik wist niet wat voor soort foto’s ik kon maken. Ik wist niet eens of ik überhaupt binnen kon komen’, vertelt Vernes, die deze Olympische Spelen als fotograaf een beperkte accreditatie om zijn nek heeft hangen. Daarmee mag hij alleen hockeywedstrijden fotograferen en heeft hij dus geen toegang tot Medal Plaza. Maar dat weerhoudt hem er niet van om de volgende ochtend toch de taxi in te stappen. Vernes, die de historische waarde van het dubbele goud in Parijs aanvoelt, waagt de gok. Met het risico dat hij al door de eerste de beste bewaker het terrein wordt afgestuurd.

Met Ernst Boekhorst, de manager van de Nederlandse mannen, spreekt Vernes af om ter plekke te zien wat de mogelijkheden zijn om via het team mee naar binnen te glippen. Terwijl hij buiten de hekken op Boekhorst staat te wachten, die hem mogelijk naar binnen kan loodsen op de accreditatie van reservekeeper Derk Meijer, stuit hij toevallig op de ouders van Marleen Jochems. ‘Anders loop je toch met óns mee?’ stellen zij hem voor. Voor hij het in de gaten heeft, glipt Vernes langs de eerste bewaker, in het spoor van de familieleden van de Nederlandse internationals. De eerste drempel is overwonnen. Hij is binnen.

Stap 2: Vernes maakt een groepsfoto van de Nederlandse vrouwen, met op de achtergrond de Eiffeltoren.

‘Toen kneep ik ‘m. Ik dacht: houdt het hier dan op?’

Onmiddellijk volgt de volgende horde: het innemen van de juiste plaats. ‘Ik kwam in een enorme zaal terecht. Vol met mensen, maar zonder fotografen. Ik zat overduidelijk niet goed. Ik liep naar buiten toe om te kijken of ik überhaupt in de buurt van de catwalk kon komen. Ik liep een trap op en had vervolgens een uitstekend overzicht over het hele terrein. Maar ik stond daar nog maar net of ik werd er alweer weggestuurd. Ik mocht daar absoluut niet komen.’

Vernes belandt in een doolhof van hekken, toegangspoortjes en ingangen. Wanneer hij na een lange zoektocht eindelijk de juiste ingang naar het podium heeft gevonden, stuit hij tot zijn grote schrik op een bewaker. Secondenlang laat de man zijn blik over Vernes z’n accreditatie glijden. ‘Toen kneep ik ‘m. Ik dacht: houdt het hier dan op? Maar wonder boven wonder liet hij me door’, grijnst Vernes, die terecht is gekomen in een zone waarin hij met zijn deelaccreditatie eigenlijk helemaal niet mag komen.

Stap 3: Terwijl de vrouwen buiten beeld op het punt staan om zich om te draaien en aan hun terugweg over de catwalk te beginnen, komen de mannen al aan.

‘Een strenge dame’ stuurde erop aan dat het allemaal snel verliep

In verband met de stand van de zon neemt hij snel een plek in aan de rechterkant van de catwalk, waarna hij alweer te maken krijgt met het volgende obstakel: een overijverige persbegeleidster. Volgens Vernes ‘een strenge dame’, die hem direct al een standje geeft waardoor hij een paar meter moet opschuiven. Tot overmaat van ramp schiet de parade al snel uit de startblokken. Vernes weet nog steeds niet wat er nu precies gaat gebeuren, maar tijd om zich voor te bereiden is er niet. De allereerste sporters in de lange stoet medaillewinnaars die de catwalk betreden, zijn meteen de Nederlandse hockeyvrouwen. Ook dat nog.

‘Daar werd ik door overvallen. Ineens liepen ze feestend over die catwalk heen. Toen ze het laatste gedeelte van de catwalk bereikten, heb ik snel een groepsfoto van ze gemaakt, met de Eiffeltoren op de achtergrond. Dan had ik díe foto maar vast binnen’, zegt Vernes, die eigenlijk op twee plekken tegelijk moet zijn. In zijn ooghoeken ziet hij de volgende groep namelijk al aankomen: de Nederlandse mannen. De parade blijkt lopende bandwerk. ‘En die persdame zag er streng op toe dat het allemaal snel verliep.’

Stap 4: Vernes trekt de mannen voor zijn lens. Ondertussen ziet hij links op de achtergrond dat de vrouwen blijven hangen. Dan valt bij hem het kwartje. Hij moet een groepsfoto van hen zien te maken, pal voor de Eiffeltoren.

‘Ik heb echt naar ze staan schreeuwen’

Terwijl de vrouwen langzaamaan aan hun terugweg over de catwalk beginnen, haalt Vernes de mannen voor zijn camera. Door zijn lens ziet hij op de achtergrond dat enkele vrouwen nog even blijven hangen, om wat selfies te maken. En dan gebeurt het. Dan valt bij hem het kwartje. Hij moet een groepsfoto van beide teams samen zien te maken, pal voor de Eiffeltoren. Wat een prachtig beeld zou dat zijn. Als dat überhaupt nog lukt. De persdame staat de Nederlandse hockeysters al streng naar de uitgang van het podium te dirigeren. De volgende groep staat immers al klaar: de voetballers van Frankrijk, onder leiding van voetballegende Thierry Henry.

Wat volgt, is een race tegen de klok. Vlug probeert Vernes de aandacht te trekken van Joep de Mol en Floris Wortelboer. ‘Het was ontzettend lawaaierig. Ik heb echt naar ze staan schreeuwen.’ Dat hij al 25 jaar lang investeert in zijn relaties, betaalt zich nu uit. Vernes kent alle internationals en alle internationals kennen hem. Hij heeft aan één blik genoeg om De Mol en Wortelboer zover te krijgen om alle spelers en speelsters nog snel even bij elkaar te roepen.

Stap 5: Vernes trekt de aandacht van Floris Wortelboer en Joep de Mol. Hij krijgt hen zover om alle spelers en speelsters nog snel even bij elkaar te roepen. Ondertussen voelt hij de hete adem van de persdame in zijn nek, die de vrouwen al richting de uitgang dirigeert.

‘Mazzel dat de mannen direct achter de vrouwen waren gepland’

Tegen alle protocollen in mengen de twee Nederlandse hockeyteams zich nu samen voor de lens van de enige Nederlandse fotograaf ter plekke, die de regie volledig overneemt. Ondertussen voelt hij de hete adem van de persdame in zijn nek. Vriendelijk blijft hij naar haar lachen. ‘Als die dame echt haar poot stijf had willen houden, dan was ze in mijn beeld gaan staan en had ze de vrouwen het podium afgestuurd’, zegt hij. ‘Maar gelukkig stond ze dit nog snel even toe.’

Wanneer Frédérique Matla als laatste international aansluit, kan hij ‘m eindelijk maken. Dé hockeyfoto van 2024. ‘Achteraf gezien had ik mazzel dat de mannen in de planning direct achter de vrouwen stonden. Daardoor kon ik ze samen op één foto krijgen. Toen beide teams het podium hadden verlaten, ben ik op een bankje gaan zitten om het resultaat te bekijken. Toen ik zag wat ik had gemaakt, wist ik meteen: dit is ‘m. Dit is dé foto die het verhaal vertelt van het olympisch hockeytoernooi van Parijs.’

Stap 6: Tegen alle protocollen in mengen de twee Nederlandse hockeyteams zich samen voor zijn lens. Dé hockeyfoto van 2024.