Zelfde aanvoerdersband, ander gevoel voor Marloes Keetels 

Ze was in aanloop naar het vorige WK al captain van Oranje. Maar een half jaar voor het toernooi begon, leverde Marloes Keetels haar band in. Het aanvoerderschap kostte haar te veel energie. Vier jaar later is dat heel anders en begint Keetels (29 jaar) als een van de drie aanvoerders aan het toernooi. Het is haar laatste kunstje als tophockeyster.

In het spelershotel in Amsterdam-Zuid moet Keetels een beetje grinniken als het over haar vorige aanvoerderschap gaat. Wat ze deed. Hoe ze was. Wat ze wist. Vooral niet wist, maar wel wilde weten. ‘Toen ik captain werd, was ik 23 jaar. Superjong, onzeker en zoekende. De overgang van talent naar aanvoerder was groot. Kort daarvoor, op de Spelen van Rio, droeg ik nog de hesjes. Als aanvoerder had ik het gevoel dat ik alles moest weten, constant up-to-date moest zijn. Kreeg ik een vraag: wat voor aanvoerder ben je? Tsja, weet ik veel?’

‘Juist wat er buiten het veld gebeurde, dat was nieuw. Op een toernooi in Nieuw-Zeeland was er een fotoshoot met alle andere captains. Met z’n allen poseren met de beker. Dat was echt helemaal niets voor mij. Voelde me daar heel ongemakkelijk. Ik ga daar nu losser mee om. Maak het niet meer zo groot.’

Keetels in haar eerste periode als aanvoerder, op het EK van 2017. Foto: Koen Suyk

Wat zou je nu tegen die jongere Marloes zeggen?
‘Take it easy. Wees jezelf. Haha, eigenlijk precies wat de oudere meiden toen ook tegen mij zeiden. Maar het is makkelijker om jezelf te zijn, als je zelf ook weet wie je bent. Dat was ik nog helemaal aan het ontdekken. Op je 29ste heb je dat beter door dan op je 23ste. Vroeger dacht ik bij interviews vaak: doe ik het goed? Zeg ik niets geks? Nu praat ik vanuit mijzelf. Dat is iets wat ik moest leren.’

Heb je getwijfeld of je nu die band weer wilde?
‘Nee, omdat ik mij er nu wél comfortabel bij voel. Pien [Sanders], Xan [de Waard] en ik zijn door het team gevraagd om deze rol op te pakken. Veel mooier kan je niet worden gevraagd. Het voelt goed. Ik kreeg te horen dat ze vinden dat ik rust uitstraal en richting kan geven. Als ik merk dat iets niet loopt, kaart ik het aan bij de coach. Heb een helikopterview, probeer de situatie voor het hele team te overzien. Ik sta open voor verschillende meningen, oordeel niet te gauw.’

Een eigenschap die van pas komt bij een team, dat zo’n roerige tijd achter de rug heeft. Hoe kijk je terug op de afgelopen maanden?
‘Nou, ik kijk het liefst vooruit. Maar het was complex. Dat blijkt ook wel uit het onderzoek dat naar buiten is gekomen. Daar staan veel punten in. Het was niet zo van: we lossen één van die puntjes op en alles is weer goed. Het was een leerzame tijd, waarin je weer even goed realiseert dat iedereen zijn intenties op een verschillende manier uit. We moeten in elkaar blijven investeren, vragen stellen. Daar nemen we nu ook extra bewust mee bezig.’

Tijdens het EK van 2021, in de halve finale tegen België. Foto: Willem Vernes

Hoe doe je dat?
‘Dat noemen we inchecken bij elkaar. Even weten hoe het gaat, wat er speelt. De tijd voor elkaar nemen en daarin jezelf laten zien. Ik ben dat zelf nadrukkelijker gaan doen, door anderen te vertellen waarover ik nadenk. Hardop denken, in plaats van alleen de uitkomst te delen.’

Is die eenheid nu sterk genoeg om beslissende momenten met elkaar door te komen? Neem de halve finale van het vorige WK, toen er shoot-outs nodig waren om Australië te verslaan.
‘Jazeker. Die basis klopt. We hebben nog steeds een team met megaveel ervaring. Met meiden die opstaan en de leiding pakken op beslissende momenten. Daar hoor ik zelf ook bij, zeker op tactisch gebied. We kunnen in het heetst van de strijd in het veld de juiste beslissingen maken, daar heb ik alle vertrouwen in.’

De voorbereiding was voor jou niet ideaal, door je blessure aan je kruisband.
‘Ook daarin heb ik altijd geloofd in een goede afloop. Natuurlijk is het spannend als je vlak voor het WK een scheurtje in je knie oploopt. En je wil altijd sneller. Je vindt van jezelf dat je al voluit moet kunnen sprinten, als dat nog niet zo is. Gelukkig is er geen tegenslag meer geweest en kan ik de eerste wedstrijd meedoen.’

Het begin van je laatste hoofdstuk in Oranje.
‘Dat is soms wel gek, hoor. Ik ben er niet non-stop mee bezig, maar ben mij er wel van bewust. Het zit in kleine dingen. Toen ik mijn tas pakte, was er zo’n momentje dat ik erover dacht. Dan sta je heel even stil en ga je daarna weer gewoon verder. Ik ga ervan genieten. Mijn derde WK. Da’s stiekem wel bijzonder, toch?’