‘Weten jullie nog dat we op dat pleintje bij de eetzaal met allerlei Chinezen de Macarena dansten?’ vraagt Ginella Zerbo in het restaurant van het spelershotel in Changzhou aan Maxime Kerstholt en Marijn Veen. Ze schieten in de lach. Voor hen drieën betekent hun deelname aan de Champions Trophy een terugkeer in het land waarin ze in 2014 deelnamen aan de Jeugd Olympische Spelen in Nanjing.
Vooral de finale tegen thuisland China staat hen nog helder voor de geest. Het was een sensationele ontknoping van het toernooi, dat werd gespeeld in het format van vijf tegen vijf, in drie kwarten van twaalf minuten en op een klein veld met balken.
Al snel stond Nederland met 4-0 achter. Het stadion zat bomvol Chinezen, die bij elk doelpunt van het thuisland steeds meer in de overwinning begonnen te geloven en steeds harder begonnen te schreeuwen. Zerbo: ‘Dit hadden we nog nooit meegemaakt. We waren jong en wisten niet wat ons overkwam. Ik was in een soort shock.’
Van 4-0 achter naar 4-5 voor
Het was Zerbo zelf die in de negentiende minuut de 4-1 binnen pushte. De 4-2 volgde snel en toen Elin van Erk in de 24ste minuut de 4-3 maakte, leek een comeback definitief in de maak. Een minuut later was het Marijn Veen die inderdaad de gelijkmaker binnen schoot. Frédérique Matla maakte er negen minuten voor tijd zelfs 4-5 van.
‘Het was een gekkenhuis. Vijf tegen vijf is een totaal andere belasting voor je dan een normale hockeywedstrijd’, zegt Kerstholt. ‘Het was zwaar. Meestal als je de bal weg scoopt heb je even lucht. Nu kwam de bal via de balken weer terug.’
Een van de Chinese speelsters dolde iedereen en schoot de bal in de kruising: 5-5. Shoot-outs moesten de beslissing brengen. Daarin trok Nederland aan het kortste eind. Zonder goud, maar met zilver vlogen de negen jeugdspeelsters terug naar huis.
Monsterzege op hockeydwerg Fiji
Toch hebben Zerbo, Kerstholt en Veen veel goede herinneringen aan het toernooi. Het was de eerste keer dat ze buiten Europa speelden. Ver van huis, in een andere cultuur. Ze waren onder de indruk van hoe groot de Jeugd Olympische Spelen werden aangepakt. Slapen deden ze met het hele team, negen speelsters, in het olympisch dorp. In een appartement, in een flat met andere Nederlandse sporters. Ze beginnen te lachen als ze zich herinneren dat Zerbo midden in de woonkamer sliep.
Het is een mooi gezicht om de drie speelsters aan tafel in het restaurant van het spelershotel in Changzhou herinneringen op te zien halen aan een van de indrukwekkendste toernooien die ze hebben gespeeld. Hun openingswedstrijd tegen Fiji is een van de onderwerpen die ze zelf ter sprake brengen. Die tegenstander stond niet bepaald bekend om haar mooie combinatiespel. Ze konden nogal lomp een duel aangaan. De speelsters van Oranje hadden de opdracht gekregen vooral niet geblesseerd te raken. Het werd een nulletje of zeventien.
Macarena dansen met Chinezen
‘Wat me ook is bijgebleven’, zegt Zerbo, ‘is hoe ontzettend veel Chinese vrijwilligers er waren. Waar je ook keek, overal zag je Chinezen.’
Veen: ‘Iemand stond de hele dag bij de lift. Haar taak was tegen iedereen nĭ hăo te zeggen.’
Zerbo: ‘Ze liepen vaak achter ons aan en wilden met ons op de foto. Als we in de eetzaal een yoghurtje meenamen, mocht dat niet. Dan kwam er een Chinees achter je aanrennen die riep: no, no, no, no, no.’
Kerstholt: ‘Die vrijwilligers waren echt overal. Ze vonden het heel vet dat ze al überhaupt op het toernooi mochten zijn. Ze wilden ook al onze tassen dragen. Ze waren zo vriendelijk, maar wij voelden ons een beetje bezwaard.’
Zerbo: ‘Weten jullie nog dat we op dat pleintje bij de eetzaal de Macarena dansten? We moesten even wachten op de rest van het team, hadden een box aangezet en begonnen te dansen. Steeds meer Chinezen kwamen nieuwsgierig om ons heen staan. Op een gegeven moment dansten ze allemaal mee, haha.’
Met elkaar herenigd in China
Het zijn mooie herinneringen die ze met z’n drieën met elkaar delen. Uiteindelijk komen en Kerstholt en Veen tot de conclusie dat de finale tegen China de laatste officiële wedstrijd is geweest die ze samen hebben gespeeld.
Kerstholt stond bijna twee jaar met een blessure aan de kant, speelde wel het WK onder 21 in Chili eind 2016, maar toen was Veen geblesseerd. Kerstholt: ‘Tussendoor hebben we niet meer met elkaar gespeeld. Onze laatste wedstrijd samen was in China en onze eerstvolgende is ook in China. We zijn weer herenigd.’
Wat vind jij? Praat mee...
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.