Vooruitblik OVK (D): Klein Zwitserland of ‘Klein Duitsland’?

De dames van Klein Zwitserland beleefden wel eens een mindere start van de tweede competitiehelft. Als middenmoter marcheerde het team via vier gewonnen duels linea recta richting de subtop in Poule B. Voorlopig bedraagt de achterstand op de derde plek – nu HIC – maar drie puntjes. Zou de aanvankelijk uitgesproken doelstelling dan toch haalbaar zijn voor ‘Klein Duitsland’?

‘Zo noemen wij onszelf nu een beetje’, zegt Fleur Honing. ‘We hebben viermaal achter elkaar gewonnen, maar dat ging soms krap aan. Beetje op z’n Duits. Tegen Almere wonnen we vlak voor tijd en afgelopen zondag tegen HIC was het ook tamelijk effectief wat wij deden.’

‘Alles valt nu goed’

Het neemt niet weg dat wanneer je vier keer op rij wint je toch iets goed doet. ‘Oh, zeker. We speelden voor de winterstop niet slecht, maar nu valt alles opeens goed. We hangen tegen de top aan, nu is het de uitdaging om bij de top te blijven horen. Het leuke is, vinden wij, dat veel ploegen roepen dat ze tegen ons de slechtste wedstrijd van het seizoen speelden. Eigenlijk beschouwen wij dit als een compliment!’

Knokken voor de punten

Wie kijkt naar het programma voor de komende maand zou de conclusie kunnen trekken, dat KZ zich moet kunnen handhaven in de (sub)top. Van de vier duels gaan er drie tegen de onderste drie op de ranglijst, te beginnen aanstaande zondag tegen Ring Pass.

‘Maar zo kun je niet redeneren’, stelt Honing. ‘Elke tegenstander knokt hard voor de punten, eenvoudig winnen is er niet meer bij. Bovendien speel je tegen de ploegen onderin vaak een ander spelletje dan tegen de toppers en subtoppers. Tegen teams die vrijuit hockeyen, spelen wij ook lekker. Staartploegen spelen vaak compacter en trekken zich sneller teug rond de eigen cirkel. Dan moeten we zelf meer creëren. Het zal een flinke opgave worden. Een week later spelen we tegen de koploper, Huizen. Dat wordt sowieso een prachtige pot.’

Verdwenen motivatie

Honing (24) verdedigt intussen voor het vijfde seizoen de kleuren van KZ, en dit te bedenken dat ze vijf jaar geleden serieus overwoog te stoppen. De motivatie was totaal verdwenen. ‘Ik speelde bij hdm en ik had het eigenlijk wel gezien. Het is aan Simon Organ te danken, die toen coach was bij KZ, dat ik nog speel en daar ben ik hartstikke blij om. Vanaf het begin heb ik het daar reuze naar mijn zin. Onze selectie onderging de laatste seizoenen nogal wat wisselingen, maar ik heb geen moment overwogen naar een andere club te vertrekken.’

Selectie bijeen houden

Overigens hoopt Honing dat die hoge mutatiegraad zo langzamerhand tot het verleden behoort. ‘Het is niet altijd prettig om tijdens de voorbereiding telkens met een selectie te starten die negen nieuwe meiden telt. Het kost veel tijd om aan elkaar te wennen en daardoor verspeel je ook punten. Ik weet niet hoe iedereen er nu in zit, maar ik hoop dat we de ken van de selectie nu eens bij elkaar houden. Dat zou ons volgend seizoen een enorme voorsprong geven.’

Op zoek naar automatismen

Honing heeft het gevoel dat ‘het klopt’ in deze selectie en dat er qua potentie meer mogelijk is dan een positie in de middenmoot. ‘Je ziet aan ploegen die langer bij elkaar spelen, dat ze stijgen op de ranglijst. Zie Nijmegen, zie Huizen. Meer routine, meer automatismen. Dat kunnen wij met deze groep ook. Begin dit seizoen luidde de doelstelling om top-drie te spelen. Dat lukte tot aan de winterstop niet, maar als wij een goede serie blijven neerzetten, heeft het zeker kans van slagen. Tijdens onze teamtrip naar Barcelona is de selectie dicht naar elkaar toe gegroeid.’

‘Het vuur erin houden’

Honing acht de wedstrijdinstelling, de jeugdigheid en dus onbevangenheid waarmee KZ ten strijde trekt, als dé kracht van het team. ‘Tegen Almere wonnen we in de laatste seconden, omdat we bleven knokken. Vorig seizoen was ons dit niet gelukt. Dat is een wezenlijk verschil. Daarbij hebben we een topkeeper, onze verdediging staat goed, de corner loopt, we hebben plezier en we zijn enorm fit. Het is nu de kunst om het vuur erin te houden, maar daar hebben we alle vertrouwen in.’