Ze debuteerde als veertienjarige in Amsterdam dames 1. Doorliep alle nationale jeugdselecties. Speelde ook nog een hoofdrol in de documentaire ‘Hockeymeisjes’. Nu staat Hanna Bergkamp voor het derde seizoen bij Promotieklasser Groningen op het veld.
Als grote belofte was Bergkamp (21) bij Amsterdam aan het goede adres. Van jongs af aan speelde ze met namen als Felice Albers, Noor de Baat, Yasmin Geerlings en Floor de Haan. En Sosha Benninga, haar beste vriendin, die ze al kent vanaf de meisjes F1 – de ‘Stadionkids’ zoals de allerkleinsten bij Amsterdam heten. Deze ‘gouden generatie’ wist de nodige prijzen in de wacht te slepen en ook met dames 1 kon Bergkamp al de nodige titels bijschrijven. Wat brengt haar dan nu in het hoge noorden op Promotieklasse-niveau?
Het sterrenensemble van Amsterdam meisjes B1, dat in het seizoen 2015-2016 zowel veld- als zaalkampioen werd. Onderin, met aanvoerdersband, Hanna Bergkamp.
Piepjong
Voordat er onjuiste veronderstellingen ontstaan: Bergkamp is gelukkig in Groningen. ‘Het jaar dat ik hier kwam, was het team net uit de Hoofdklasse gedegradeerd. Van de oude ploeg waren er nog maar een paar speelsters over. We begonnen in de nieuwe poule met een piepjong team.’ Voor de studente bedrijfskunde viel er dat seizoen weinig te hockeyen. ‘In de zomer van 2019 scheurde ik mijn enkelbanden. Net hersteld, gebeurde dat opnieuw in een bekerwedstrijd tegen SCHC in november. En tijdens de zomervoorbereidingen in 2020 weer.’
Dit seizoen speelde Bergkamp, fingers crossed, tot nu toe elke wedstrijd – mede dankzij de braces die zij aan beide enkels draagt. ‘Ik geniet met volle teugen. Ik heb het spelletje echt gemist. Toen ik eenmaal weer op het veld stond, konden we alleen maar onderlinge potjes spelen en oefenwedstrijden tegen clubs uit de buurt. Maar de andere clubs uit de stad hockeyen op een lager niveau, dus echt spannend waren die duels niet.’
Hanna Bergkamp speelt bij Groningen met braces om haar enkels. Foto: Jacob Gunter
Met een vijfde plek op de ranglijst doet Groningen het bovendien verre van slecht. ‘De gemiddelde leeftijd van ons team is achttien jaar. Ik ben net 21 en behoor tot de oudsten. We gingen dit seizoen in met de ambitie om in de top negen te eindigen. Ondanks dat we op zondag meestal met maar dertien speelsters op de lijst staan, presteren we aardig. Ons geheim? We geven altijd honderd procent. Dan zie je dat iedereen te verslaan is. Dat is ook het leuke van deze competitie. Niemand is vooraf zeker van de winst.’
Een frisse start
Terug naar Bergkamps overstap naar Groningen. Waarom bleef zij niet spelen bij Amsterdam, of koos ze op z’n minst niet voor een andere Hoofdklasser? ‘Toen ik veertien jaar was, overleed mijn moeder. Ik heb dat toen niet direct zo verwerkt, maar een paar jaar later kwam de klap alsnog. Na mijn eindexamen had ik behoefte aan een totaal andere omgeving. Bovendien woonde er al familie in Groningen. Ik koos daarom voor die stad. Als Groningen op hoofdklasse-niveau had gespeeld, was dat mooi meegenomen, maar dat had op dat moment geen prioriteit.’
Spijt van haar beslissing heeft Bergkamp geen seconde gehad. ‘Ik ben hier gelukkig. Ook in mijn team. Mijn rol hier is anders dan bij Amsterdam. Ik sta centraal achterin en laat graag van mij horen. Bij Amsterdam was ik meer op de achtergrond, zeker als jonkie in dames 1. Scoren was toen een vanzelfsprekendheid voor ons team. Als daartegen bij Groningen iemand scoort, is het elke keer alsof we landskampioen zijn geworden – zo hard juichen we.’
Vreugde alom bij Groningen na een doelpunt tegen Huizen. Foto: Jacob Gunter
Samen met Sosha
Zien we Bergkamp ooit nog terug op het hoogste niveau? ‘Het zou sowieso fantastisch zijn om met Groningen te promoveren, al is daar misschien een wonder voor nodig. Hoe dan ook ga ik over twee jaar, als ik ben afgestudeerd, terug naar Amsterdam. Met Sosha (Benninga, red.) heb ik het er vaker over gehad dat we ooit nog eens samen in een team willen spelen. En misschien is dat wel in de Hoofdklasse…’
Wat vind jij? Praat mee...
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.