De bijzondere overstap van Huijgens: ‘Hockey kan ook heel leuk zijn’

Rebecca Huijgens was al jaren een van de vaste krachten van Rotterdam. Werkte zich een slag in de rondte om met haar club een stabiele hoofdklasser te worden. Een Australisch avontuur zorgde ervoor dat ze een stapje terugdeed, waardoor de spits dit seizoen bij Victoria speelt. ‘Toen mijn ouders overkwamen, konden ze niet geloven wat ze zagen.’ 

De twijfels over haar hockeytoekomst bij Rotterdam begonnen vorig jaar, tijdens een hockeyavontuur van vier maanden in het Australische Melbourne. Samen met Sabine van Silfthout (ex-Klein Zwitserland) en Marieke van der Vis (ex-Hurley en -Kampong) was Huijgens uitgenodigd om vier zomermaanden uit te komen voor Mentone. Een kans die de Rotterdamse met beide handen aangreep. Vlak na de (gewonnen) play-outs begin juni stapte Huijgens op het vliegtuig.

‘Waar ben ik beland?, dacht ik toen ik aankwam. Er was maar één veld en het clubhuis bestond uit een stenen berging. We trainden maar twee keer, waarvan één training op een kwart veld. En dat voor een team dat op het hoogste niveau van de staat Victoria speelde en de ambitie had om de finale te halen.’

What’s in a name: hockeyen in de Australische staat Victoria was voor Huijgens een eyeopener. Foto: Rob Römer

Haar twijfels sloegen al snel om in pure blijdschap. Opluchting zelfs. ‘Iedereen was ontzettend aardig en positief. Dat we er waren, vonden ze al geweldig. Alles wat we deden, was goed. Pas toen besefte ik hoeveel druk ik bij het spelen in de Hoofdklasse voelde sinds we zijn gepromoveerd met Rotterdam. Die druk was daar volledig weg. Toen mijn ouders overkwamen, konden ze niet geloven wat ze zagen. Een totaal andere Rebecca. Heel positief en ook nuchterder. Waar ik bij Rotterdam nogal eens heel boos kon worden als we verloren, leerde ik daar relativeren. Ook omdat er buiten het hockey genoeg tijd was voor andere dingen.’

Terug bij Rotterdam lieten de twijfels Huijgens niet los. Was spelen in de Hoofdklasse nou wel zo zaligmakend in combinatie met haar maatschappelijke carrière? Het vele trainen? Het vechten om lijfsbehoud en als spits hopen op zoveel mogelijk balcontacten en doelkansen? Die twijfels namen alleen maar toe toen coach Brian Vervoort zijn afscheid aankondigde. ‘Hij coachte mij in de jeugd en in 2016 ben ik tegelijkertijd met hem bij Dames 1 gekomen. Niets ten nadele van de nieuwe staf, maar met hem heb ik altijd een speciale band gehad. Ik heb er met Brian en de club over gesproken dat mijn loopbaan in het vastgoed momenteel ook heel belangrijk is. Dit heeft mij aan het denken gezet. Net als een in de zaal opgelopen knieblessure waardoor ik de hele tweede seizoenshelft uitlag.’

‘Hockey kan ook heel leuk zijn’

Op een dag in april hing Sjoerd Wolters, coach van Victoria dames 1, aan de lijn bij Huijgens. Haar goede vriendinnen en oud-teamgenoten Frédérique en Claire Moerman en keepster Amber Klijsen hadden Wolters ingeseind dat Huijgens dubde over haar hockeytoekomst bij Rotterdam.

‘Na één gesprek wist ik: dit past bij mij. Sjoerd gaf duidelijk aan dat plezier bij Victoria voorop staat. Dat zijn team absoluut wil meedoen om de bovenste plekken, maar een leven buiten hockey is ook mogelijk. Die woorden gaven zoveel energie. Ik ben Rotterdam altijd trouw gebleven, ook toen ik werd gepolst door clubs als HGC en Hurley. Maar dit voelde voor mij als hét moment om een nieuwe stap te maken.’

Rebecca Huijgens jaagt op Leonidas-speelster Babs Uijtdewilligen tijdens de finale van de Promotieklasse Cup. Foto: Rob Römer

En dus staat Huijgens aan de vooravond van haar officiële debuut in het wit-zwart-geel. Zondag trapt Vic tijdens de eerste speelronde af tegen promovendus Breda. ‘Hockey kan ook heel leuk zijn, merk ik nu al. De groep is talentvol en energiek. Veel van mijn teamgenoten werken, net als ik. Zij verwachten niet dat ik alles zomaar opzij zet voor het hockey. Dat is een verademing. Ik sta met een lach op het veld. En wat ik nooit had verwacht, is dat ik weer allemaal nieuwe dingen leer. Na mijn besluit heb ik een maand met buikpijn rondgelopen op Rotterdam, want de club zit toch in mijn hart. Toch weet ik nu al: dit was de juiste keus.’